ANG GIRLFRIEND KUNG ASTIG ( Completed )

AGKA ( Part 37)

--

After what happen to majo naging madalas ang pagkikita namin ni margarret, hindi ko siya magawang iwan dahil alam kung kaylangan niya ako, mula burol hanggang sa paglibing sinamaan ko siya, buti nalang tapos na kami sa exam at graduation nalang. Margarret being busy again dahil sa mga mission niya, well i know what she'd been through this past few weeks, kahit sinasabi niyang ok siya i know she's not. she's good on hiding it!

After her parents hearing what happened
They talk to margarret. well ofcourse nung una nagalit ang mama niya kasi hindi siya nagsabi hindi rin humingi ng tulong, but then, her lolo take the responsibility to alvin he adopt alvin para daw may kasama siya.

Nung una kinausap ko siya na kami nalang ni lolo but she refused it mas kaylangan daw ng lolo niya si alvin.
Kaya hind na ako nagpilit pa!

"Tapos kana mag imagine?" She ask. Well diko ba nasasabi nasa labas ako ng HQ Nila dahil susunduin ko siya my dinner kami with her kuya nico's house. Inimbitahan niya kami.

She kiss me muna bago nag seatbelt. "Anong iniisip mo?"

"Im thinking of something to make you happy."

"Masaya naman ako."

"Hindi sa paningin ko. How about travel? Batanes maybe?"

"Pag iisipan ko muna, hihingi muna ako ng leave saka kita sagutin ok?"

"Bakit hindi paba tayo?" I joked pero sinamaan lang niya ako ng tingin.

"Gusto mo break nà tayo?"

"Ayaw, mahirap ka ligawan." Saka ako ngumisi.

"So its been a 2 weeks, how are you? Stop saying your ok, because i know your not." I said with not so scary look. Mas nakakatakot siya tumitig e.

"Yung totoo? Im not ok. But as soon as you her for me, everything will vanish." She said, my heart can stop beating, im whipped

Minsan hindi ko nakikilala si margarret, lately she's being clingy and im not use to it, minsan yung mga hirit niyang ang astig ng datingan pero yung puso ko naman lumulundag.

"Mahirap parin talagang tanggapin but i know this coming, nung umalis ako sa hospital ng gabing yun alam kung wala na akong babalikan, she even say goodbye. Kaya alam kuna, pero kahit sabihin kung naihanda kona ang sarili ko, minsan hindi parin nawawala yung sakit, siguro nasanay akong lagi ko siyang nakikita, yung mga ngiti niya, yung pagiging positibo niya sa buhay, yung mga bagay na yun nahihirapan akong kalimutan." She said.

"How about muhajil." I ask. Hindi ko narin siya nakita, nung gabing bumalik kami sa hospital. Ang alam ko anak anakan niya si majo at masyado din siyang na attached sa bata.

"Ayun, unlike me! Mas nahirapan siyang tanggapin, lalo na at sa mismong kamay niya binawian ng buhay si majo. Pero alam ko naman na malalampasan niya to."

"-at alam ko din naman na masaya si majo kung saan man siya ngayon, alam niyang masaya na yung mga taong iniwan niya."

"Sayang nga hindi kita naipakilala sa kanya, gustong gusto ka niyang makilala sa personal."

"Personal?"

"Lagi kitang kinukwento sa kanya." Nahihiya niyang sagot.. natawa ako!

"Ay sayang naman pala di niya nakita ang ka guapuhan kung taglay." Sabay tawa ko, dahilan para sumimangot  siya.

"Feeling ka talaga."

"Bakit hindi ako guapo?"

"Ewan ko saiyo mag drive kana."