PARK FAMİLY AND BYUN BAEKHYUN

Rüyalar Ülkesi

Diğer bölümü atlamayınız lütfen.(✿^‿^)

Her insanın sakladığı sırları vardır. Bu sırlar her insanı zorluyordur elbet fakat onu söyleyecek ne güvendiğin insan vardır ne de söylemeye gücün ki birine söylersen o sır olmaz.

İki kişinin bildiği sır sır değildir.

Belki bir gün kendini tutamadan söylersin ya işte o zaman bir bakmışsın senin dönüm noktan olmuş...

~'~'~'~'~'~'~'~'~'~'~'~

Gözlerimden bir yaşın süzüldüğünü hissettim.

Ailemden kalan tek şeydi o kolye ve ben onu ne hakla çıkarabilmiştim?

Titremeye başlamıştım. Ellerim, bacaklarım her yerim titremeye başladı.

Bilgisayarı da kaybettikten sonra bunu da kaybedemezdim.

11 yıldır canım pahasına saklıyordum boynumda. Neden çıkardığımı dahi hatırlamıyorum.

Titreye titreye arkamı döndüm. Kapının girişinde benle Jongdae'yi izleyen iki insan vardı.

Pardon insan demişim bir insan bir ne olduğu belirsiz bir varlık.

Titreyen bacaklarıma rağmen Chanyeol'a doğru ilerledim. Kaşlarını çattı. O kaşlar zaten her zaman çatılıydı.

"Sen aldın değil mi?"

Daha fazla yaklaştım.

"Senin planındı bütün bunlar."

Gözlerim dolmuştu fakat az önceki gibi akmadılar.

Dibine girmiştim.

"Benim canımı daha fazla yakabileceğini düşünmüyordum ama yanlışım sanırım ve sana bir şey söyleyeyim mi?"

Cevap vermemişti. Sessizliğine karşın devam ettim.

"Her ne olursa olsun ilk defa söylediğin bir doğru için teşekkür ederim."

Kafamı sola çevirdim.

"Görüşmemek üzere Sehun. Daha fazla bunlara katlanamayacağım."

Sehun ağzını aralamıştı ama konuşmaması için elimi kaldırdım.

Arkamı döndüm tekrar. Jongdae'ye doğru ilerledim. O sırada daha fazla dayanamayan gözyaşlarım özgürlüğe kavuşmuştu.

"Gidelim Jongdae."

Elimin tersiyle sildim yaşları.

Yanımda Jongdae ile ilerlerken bir bağırışla durdum.

"Ben yaptırmadım! Ben yapmadım!"

Gözyaşlarıma rağmen yüzümde gülümseme belirdi.

Omzumdan baktım bir zamanlar benim için güya her şeyi yapmaya hazır olan adama.

Sessiz ama bir o kadar da herkesin duyacağı bir şekilde konuştum.

"Sen ve ailen her şeyi yaptınız Chanyeol."

Önüme döndüm ve yürümeye devam ettim.

Jongdae'nin arabasını gördüğümde rahatlamıştım.

Kapısını açıp içeri girdiğim gibi kurtulmak isteyen gözyaşlarım daha hızlı özgürlüğe kavuştular.

Sürücü koltuğuna geçen Jongdae'ye;
"Evine gidelim Jongdae." Dememle başımı cama yaslayıp gözlerimi kapattım. Daha fazla konuşacak gücümün kaldığını düşünmüyordum.