KARANLIK #wattys2020

-22-

Bölüm Şarkısı: Bu Şehri Yakın- Aziz Piyade🐈

Bir günde iki bölüm atıyorum. Kendimi aştım misali keğelğeleğslsğdld.

Bu arada bölüm şarkısı bölümle alakalı dinleyerek okuyun öpüyorum keyifli okumalar💞

•
•
•

2 Hafta Sonra

Odanın perdesini geçip gözüme vuran ışığa göz devirdim.

Güneş, her zamanki yüzsüzlüğüyle doğmaya etrafı aydınlatmaya devam ediyordu.

Eren, evden çıkıp gideli 14 gün olmuştu ve güneş sanki bana inat olsun diye her geçen gün daha parlak doğuyordu.

Bense 14 gündür bir şey yemiyor kimseyle konuşmuyor, yaşadığıma dair belirti göstermiyordum.

İstemiyordum. Bu kadar şeyi kaldırmak zorunda mıydım ben?

Hayır.

Yorulmuştum. Kimse sırtımı yaslamak için arkamı dönsem koşarak uzaklaşıyordu benden.

Duygularıma değer vermeyen bir insan için mi kendimi paralamıştım ben onca yıl?

Hiç mi kendi benliğime saygım yoktu. Bu kadar mı bitmiştim?

Hayır. Hayır. Hayır!

Kendine gel! Dedi içimdeki dört yaşındaki kız.

Kalkacak gücüm yok bu sefer. Dedi on altı on altı yaşımdaki hâlim.

Senin lügatında gücüm yok diye bir kelime yok, silkelen ve ayağa kalk. Daha kötüsünü atlattın.

Mutsuz bir şekilde yataktan kalktım.

Silkelen ve ayağa kalk.

Her zamanki Doğa Mercan olmam gerekiyordu.

Kötü şeyler yaşa, yıkıl, yıkıldığın yerden kalk, tekrar biri tekme atsın, tekrar yıkıl...

Döngü bu zamana kadar hiç şaşmamıştı.

Üzerimdeki Eren'in tişörtünü çıkarttım.

14 gündür kendime düşünmeyi yasaklıyordum.

Düşününce delirecek gibi oluyordum çünkü.

Altımdaki taytı da çıkartıp iç çamaşırlarımla banyoya gittim.

Üstümdekilerden tamamen kurtulup soğuk suyu açtım ve aşinalık hissinin hücre ve dokularımı sarmalamasına izin verdim.

Elim Eren'in şampuanına gidince sinirle sanki Eren görüyormuş gibi orta parmağımı gösterip bu hafta aldığım vişne aromalı şampuanımı sürdüm.

Yeni bir sayfa açıyordum aklım sıra.

Duş alma işim bittikten sonra odama girip özenle gri bir kazak giydim. Altına da bir pantolon giydim.

(Doğa'nın giydikleri)