Minister of Magic

14, He's not the same

'Dat is lang geleden.'

Het tweetal draait zich met een ruk om, beide richten ze hun toverstok op diegene die nu voor hen staat. Een monsterlijk gedaante stond voor hun, iemand die Julia al ruim 17 jaar niet meer had gezien. En opeens was hij daar weer, recht voor hun neus.

Fenrir Greyback.

'Je zult me vast gemist hebben in al die jaren, of misschien verwoord ik mezelf verkeerd. Je zult hem vast gemist hebben.' terwijl Greyback dit zegt ze hij een stap opzij. Een lange, bleke jongen met dezelfde kleur ogen als zijn vader stond achter hem.

'Nathan!' Julia laat haar onmiddellijk toverstok zakken en Severus doet hetzelfde. De tranen staan in haar ogen en het liefst wil ze hem in de armen sluiten, maar zijn blik houdt haar tegen.

'Dag moeder.' zegt hij met een grauwe, zware stem. Hij kijkt haar niet aan terwijl hij praat maar zijn blik glijdt over Severus, als hij uitgekeken is kijkt hij z'n moeder pas aan. Zijn blauwe ogen, die haar 14 jaar geleden vol liefde hadden aangekeken, straalden nu alleen afschuw en haat uit. Woedend keek hij naar zijn moeder. Julia wist niet wat haar overkwam, haar zoon stond naar jaren weer tegenover haar. Hij werd eind deze maand 16 en hij was qua lengte zijn moeder allang voorbij. 

Jaren had ze naar hem gezocht, en dat allemaal zonder succes. Tot op deze dag hij zomaar achter haar staat. Ze had zich veel voorgesteld bij het terug zien van haar zoon, alles behalve dit. De grimmige zweer die er hangt was niet te beschrijven. Greyback verbreekt de stilte.

'14 Jaar geleden heb ik een necroot voor je deur gelegd. Het was moeilijk om er een te vinden die dezelfde grote had als onze kleine Nathan.' Julia heeft een vaag vermoeden wat Greyback gedaan heeft om deze necroot te bemachtigen en zijn gemene lach bevestigde dit.

'Nathan, kom met ons mee naar huis, waar het veilig is.' Julia kijkt haar zoon smekend aan, de tranen branden in haar ogen. Nathan kijkt zijn moeder vol afschuw aan, alsof ze een stuk afval was. 'Dacht je echt dat ik daarom hier ben?' vraagt hij snerend. 

'Ik kan je helpen!' een verloren traan rolt langzaam over haar gezicht. Nathan lijkt te groeien van woede. 'Ik hoef jou hulp niet!' Een moment lijkt het of Hij zijn moeder wil aanvliegen. Maar Greyback en Severus stappen er tegelijkertijd tussen. 

'Nog niet.' gromt Greyback zachtjes naar zijn zoon zodat de andere het niet kunnen horen. Hij drukt Nathan een paar stappen naar achter. 'Even wachten nog.'

'Je hebt pogingen gedaan om ons te zoeken.' Greyback spreekt verder op een normale toon zodat iedereen hem weer kan verstaan. 'Helaas voor jullie maar, gelukkig voor ons is dat niet gelukt. We zijn met z'n tweeën de hele wereld rondgereisd. Ik heb Nathan alle dingen geleerd die hij nu beheerst. En ik moet zeggen, hij is een van de beste tovenaars die ik ooit gezien heb.'

'Nathan, laat maar zien wat je kunt.'

Nathan haalt zijn toverstok tevoorschijn. Julia voelt hoe Severus naast haar zijn iets ophaalt. Julia doet dit niet. Nathan zwiept een keer achterloos met zijn toverstok, een grote windvlaag verlaat zijn toverstok. Een hand trekt Julia mee en ze voelt hoe haar hoofd hard de grond raakt. Naast haar hoort ze het gekraak van de bomen die het begeven en op de grond belanden. 'We moeten hier weg!' schreeuwt Severus, hij probeert boven het geluid te komen van de lawaai om hen heen. Julia schudt haar hoofd. 'Ik ga niet zonder Nathan!'

'Maak het af Nathan!' Horen ze Greyback schreeuwen.

'Ava-'

Op dat moment verdwijnt de locatie, Julia voelt een stevige hand die haar pols strak vasthoud. Het bekende gevoel dat ze in een te strakke buis vastzat golfde door haar lijf heen. Als het gestopt is ziet ze dat ze belandt zijn voor het huis van Julia. Nog geen seconde later vliegt de voordeur open. 

'Wat hebben jullie in hemelsn-' het was Ralph die de deur was uit gestormd maar hij stopt zijn zin als hij Julia's bleke gezicht ziet. 

'Het was Nathan Ralph, ik heb hem gezien. En hij was niet hetzelfde als vroeger.'