Minister of Magic

13, Connection

'Hoe durf je zoiets te zeggen!'gilde de 13 jarige Julia boos naar een man in het zwart. Het tweetal stond in de donkere gangen van de dungeons. Haar vader kijkt haar expres niet aan en dat maakt Julia bozer. Ze had gehoord dat haar vader Hermione eerder die dag zwaar had beledigd. Malfoy had haar tanden vervloekt en waren intens hard gaan groeien. Julia kende Hermione voor de rest niet, maar vond het niet normaal hoe haar vader had gereageerd. Severus heeft haar het hele gesprek niet aangekeken of wat tegen haar gezegd en Julia had bijna een maand niet meer met hem gepraat.

Het beeld vervaagde snel en een nieuw scenario kwam tevoorschijn. Plots zat Julia in het potion lokaal. Naast haar zat Isa, druk bezig met de belabberd uitziende slinksap te fixen. Julia had nog proberen te helpen, maar dat was niet gelukt. De toverdrank die voor haar stond was zoals gewoonlijk weer perfect gelukt. Een roze figuur aan de andere kant van het lokaal trok haar aandacht. Het was Umbridge die de Hufflepuff leerlingen af en toe een vraag stelde. Julia volgde haar toen ze weer naar voren liep en om aandacht vroeg.

'Hmm Hmm!'

Julia's nekharen vlogen overeind als ze dat geluid hoorde. Ze zag dat Severus geïrriteerd overeind vloog 'Klopt het dat,' ze stopt even met praten en zorgde ervoor dat iedereen in de klas op haar lette. 'Er slechts een leerling in deze klas een Uitmuntend staat voor Potions?' voeg ze, met een lelijke, scheve lach op haar gezicht. Severus knikt kort en wil weer verder gaan met waar hij mee bezig was. Maar Umbridge praatte verder: 'En klopt het dan ook, dat diegene Julia Snape is?' Zonder op een antwoord te wachten praatte ze verder terwijl ze langzaam richting Julia loopt. 'Het valt natuurlijk wel een beetje op, dat Uw eigen dochter als enigste een Uitmuntend staat. Professor Snape, ik neem aan dat U weet dat wij niet tolereren om leerlingen voor te trekken?'

Julia schrikt wakker, ze wrijft even de slaap uit haar ogen. Sinds ze slaapdrank neemt, (Wat ervoor zou moeten zorgen dat je in een droomloze slaap komt.) Heeft ze continu dromen over haar jeugd en in bijna alle dromen komt haar vader in voor. Zachtjes staat ze op, trekt haar ochtend jas aan en loopt naar beneden voor een kop koffie.

Zachtjes wordt er op de deur geklopt. Julia kijkt verbaasd op de klok, half 6, wie staat er zo vroeg aan de deur? Ze grist haar toverstok van tafel en doet voorzichtig de deur open.

'Pap, wat doe jij hier op zo'n vroeg tijdstip?'

Ze duwt de voordeur wat verder open en laat hem binnenkomen. Severus was inmiddels al 55, maar daar kon je nog bijna niks van merken.

'Heb je tijd om een rondje te wandelen?' vraagt hij, Julia knikt. 'Waar moet ik anders heen om dit tijdstip?' Snel laat Julia nog een briefje achter, voor het geval Ralph vroeg wakker werd. Samen lopen ze niet veel later de deur uit. 

Het was een koude, mistige november ochtend, het kleine laagje sneeuw knarst zachtjes onder hun voeten en de zon had nog geen moeite gedaan om op te komen.Het enigste licht was van de lantaarnpalen langs de weg. Julia probeert een gaap te onderdrukken, wat haar niet lukt.

'Dus jij slaapt ook slecht?' vraagt Severus als hij Julia's mislukte poging ziet. Julia knikt 'Al bijna een maand, zelfs slaapdrank werkt niet, ik heb constant dromen over vroeger.' Severus knikt.

'Dat heb ik ook.' antwoordt hij. Ze stonden aan de rand van het bos stil en inderdaad. Onder Severus ogen zaten dezelfde donkere wallen als bij Julia. 

'Zou het komen door onze, onze connectie?' vraagt Julia. Het tweetal had het nooit echt een naam gegeven, ook zijn ze er nooit achter gekomen hoe het mogelijk was dat Julia Severus had gered van de dood. Ondanks de mislukte zoektochten van Severus weten ze er niks over. 

'Maar dan begrijp ik niet waar die dromen opeens vandaan komen, die hebben we nooit eerder gehad. Waar heb je deze nacht over gedroomd?' vraagt Severus. Hij ziet hoe een zachte windvlaag zachtjes door haar zwarte haren waait. Haar ooit zulke lange haren kwamen nu nog net over haar schouders. Naarmate ze ouder werd, begon ze steeds meer op haar moeder lijken, vond Severus.

'Over Umbridge..' Julia wil meer details vertellen maar werd onderbroken door Severus, die knikt. 'Dan kunnen we concluderen dat we elke avond dezelfde dromen hebben.'

Het tweetal loopt weer verder, dieper het bos in. Het vage licht van de lantaarnpalen verdwijnt al snel en de duisternis neemt zijn plaats in. 'Dus onze connectie wordt sterker?' vraagt Julia zich hardop af. Severus knikt, 'Daar ben ik vrij zeker van.' Inmiddels zijn ze zo diep in het bos dat zelfs de maan hun pad niet meer verlicht. Julia haalt haar toverstok tevoorschijn en laat het puntje ervan branden. Severus doet hetzelfde. 'We moeten zorgen dat he-' Julia's stem wordt onderbroken door een hijgende adem die plots achter hun staat. Tegelijkertijd draaien Severus en Julia zich om, met hun toverstok in de aanslag. Julia voelt hoe het bloed uit haar gezicht wegtrekt als ze ziet wie het is.

'Dat is lang geleden..'