Minister of Magic

22, Tell me

'Dat zou moeten lukken.'

En zo gezegd zo gedaan, de aankomende 2 weken waren stressvol, weinig slaap en veel geregel. Maar stukje bij beetje werd het plan gevormd. Iedereen droeg zijn of haar beste steentje bij en op 9 juni zaten ze voor de laatste keer bij elkaar.

'Alle medewerkers van het ministerie staan klaar.' Licht Julia de groep in. Ze heeft iedereen, zelfs de schoonmakers gevraagd om te helpen. Ze kon alleen maar van het ergste uitgaan, en dat was oorlog. Ze slikte even toen ze daaraan dacht en schudde het snel uit haar hoofd, hier kon ze nu niet aan denken. Kira zit stilletjes in de hoek te spelen, ze is sinds het accident op het ministerie een stuk stiller geworden en ze word continu in de gaten gehouden door iemand van de orde. De orde die opnieuw is gevormd.

'We weten niet waar en wanneer ze komen, dus we verspreidden op de meest belangrijke plekken.' Iedereen knikt, ze hadden dit plan al meerdere malen besproken. Dus iedereen wist wat hun plek zou zijn. 

Er is alleen nog een ding dat aan Julia knaagt. De woorden van Dumbledore. Ze heeft het er met niemand over gehad. De grote groep mensen begint zachtjes met elkaar te overleggen en Severus staat op, loopt naar Julia en trekt haar zachtjes mee de kamer uit. Net alsof hij weet waar ze aan dacht.

'Je vertelt iets niet.' het was geen vraag, maar een bevel om het te vertellen. Julia voelt de tranen in haar ogen staan maar knippert ze eigenwijs weg. Ze wist, dat als ze Severus zou vertellen dat hij zou moeten overlijden om Nathan te verslaan, dat hij geen moment zou twijfelen. Julia kijkt haar vader expres niet aan. Dit zegt voor Severus al genoeg.

'Het gaat om Nathan he? Wat vertel je me niet over hem?'

Het blijft stil, maar in Julia's hoofd blijft de vraag maar malen. Ze voelt de brandende ogen van haar vader op haar geprikt.

'Ik sprak laatst met het portret van Dumbledore. en hij zei.. Hij zei dat ik degene moet zijn die hem dood.' Het laatste komt eruit voordat ze er erg in heeft. Maar ze vertelt hem expres niet alles. 'Pap, ik kan toch niet m'n eigen kind vermoorden?' de tranen lopen over haar wangen en ze kijkt hem recht in zijn ogen aan. Ze ziet een korte flits van medelijden in zijn ogen en hij trekt haar naar een toe voor een omhelzing. Waarvan Julia weet dat dit zomaar de laatste kan zijn. En bij die gedachte breekt haar hart.