Fireproof {VOLTOOID ✔️}

Hoofstuk 1

p.o.v. Liza

Jullie kennen vast allemaal het gevoel dat je er niet bij hoort… Dat gevoel ken ik maar al te goed! Het ontstaan van dat gevoel zal ik voor jullie samenvatten! Komt ie…

Het begon allemaal in de zomer van 2012. Ik was met mijn gezin op vakantie. Mijn vader was een lieve en zorgzame man. Hij had een goede baan waarmee we veel geld verdienden. Mijn moeder was een onzekere vrouw. Ze had geen baan, omdat haar ouders het geld niet hadden om een goede studie voor haar te betalen. Ze was vooral onzeker doordat ze dacht dat ik ongelukkig was. Ze dacht altijd dat ze niet goed voor mij zorgde. Maar dat had ze altijd fout. En ik… Ik was een (voor mijn gevoel) normaal meisje. Ik was 14 jaar oud, dus ik zat midden in de puberteit. Dat was dus 1 van de grootste reden dat mijn moeder zo bezorgt was.

We zaten rustig in een restaurant te eten. Het was de laatste dag van onze vakantie in Birmingham. We woonden in London en we gingen nooit zo ver weg voor vakantie. Mijn vader riep de ober en vroeg om de rekening. Ik trok mijn jas alvast aan net zoals mijn moeder. Mijn vader rekende af en we stonden op. Toen we net naar de deur wilden lopen kwamen er 2 mannen binnen. Je zult wel denken: ‘das toch normaal?’. En dat dacht ik ook, maar deze mannen hadden zwarte kleding aan en een bivakmuts. Mijn moeder pakte mijn bovenarm en trok me dicht tegen haar aan. Mijn vader stond bij ons. De mannen liepen zoekend rond. Één van de obers liep naar ze toe. ‘Kan ik u helpen?’ vroeg hij vriendelijk. ‘Tegen de muur!!!’ riep 1 van de mannen. Mijn vader kwam dichterbij mij. ‘ren snel naar buiten!’ fluisterde hij tegen mij en mijn moeder. Ik rende naar buiten en trok mijn moeder met me mee. Mijn vader rende achter ons aan. De mannen hadden niets door. We kwamen buiten aan en zuchtte. Er stond een zwart busje voor de deur. Er kwamen ineens nog meer mannen uit. Ze hadden geweren bij zich en richtten op ons. ‘staan blijven!!!’ riepen ze. Ik stond voor mijn moeder en klemde me dicht tegen haar aan. Mijn vader ging voor mij staan. ‘wat willen jullie?!’ vroeg hij. ‘niet zo’n brutale toon!!!’ zei 1 van de mannen, ‘Het busje in!!! en wel nu!!!’. Ik schrok. Mijn vader voelde me trillen, doordat ik zijn arm vast had gepakt. Hij keek me stoer aan. Ik was bang, want mijn vader was helemaal niet stoer. Hij keek terug naar de mannen en maakte zichzelf groter, ‘Wat nou als ik met jullie mee ga?’ vroeg hij. ‘NEE!!!!!!!’ schreeuwde mijn moeder. Mijn vader keek niet om. De mannen keken elkaar aan, maar zeiden niets. ‘laat dan mijn vrouw en dochter dan met rust!!’ riep hij kwaad. ‘goed! Meekomen!!’ zei 1 van de mannen. Mijn vader draaide zich om naar mijn moeder en mij. ‘Philip doe dit niet!!!’ zei mijn moeder. Ze huilde en haar tranen belande op mijn hoofd. ‘ik laat jullie niets overkomen!!’ zei hij moedig. ‘pap… ik kan niet zonder je!’ zei ik met tranen in mijn ogen. Hij omhelsde mij en drukte me dicht tegen zich aan. ‘zorg goed voor elkaar!’ fluisterde hij in mijn oor. ‘komen!!!!’ zei de man die zijn geweer nog steeds op ons richtte. Mijn vader liet me los en keek mijn moeder aan. Ze deed een stap naar voren en omhelsde hem. ‘waarom doe je dit?’ vroeg ze. ‘dat weet je best!’ zei mijn vader. Hij klonk een beetje boos, maar als hij nu heel lief en verdrietig ging doen tegen mijn moeder, zou het hem nog meer pijn in het hart doen om weg te gaan. Ze lieten elkaar los. Mijn vader legde zijn hand op mijn moeders wang. ‘ga verder met jullie levens! En denk niet te veel aan mij! jullie zijn beide sterke vrouwen! Jullie kunnen met elkaar verder door het leven!’ zei hij bemoedigend tegen ons. ‘Nu komen anders dood!!!’ riep de man. Ik kwam er nu pas achter dat hij hier niet vandaan kwam. Mijn vader liep richting de man. ‘pap!!’ riep ik nog. Hij draaide zich naar me om en zwaaide. De man duwde hem het busje in en stapte zelf ook in. Ik ontving een sms’je en las die meteen. ‘vlucht! Luv you! X pap’ stond er. Ik pakte de arm van mijn moeder en rende met haar weg.

Ze rende achter me aan. Op dat moment stapte er een man uit het busje en begon op ons te schieten. Toen we buiten hun bereik waren stapte de man weer in, en ze reden weg.

Vanaf toen begon de hell voor mij. Doordat mijn vader het geld verdiende in ons gezin en er nu niet meer was, werden mijn moeder en ik arm. Mijn moeder deed haar best om een baan te zoeken, maar dat lukte haar niet. We raakte langzaam alles kwijt. Eerst onze dure spullen, toen ons eten, en toen ons huis… We leefden nu in een oud gebouw. Het was een klein, maar voor ons betaalbaar huisje. Het was niet bepaald een “thuis” voor mij… We hadden geen verwarming of wat dan ook. En ik voelde me nooit veilig. Mijn moeder ging elke maandag naar de voedselbank voor eten. Maar dat was t wel… Ze had geen baan, geen sport, geen hobby, niets. Ik kon nog net aan naar school. Daar was ik wel heel blij mee, dan hoefde ik niet lang bij haar te zijn. Ik hou van mijn moeder, maar ze zegt of doet niets. Alsof ze een soort robot is, die alleen maar doet wat hij moet doen; elke maandag naar de voedselbank. Maar verder…