District Wolf ✔️

D w u d z i e s t y P i ą t y

Po chwili, dwaj ochroniarze wynieśli Yeosanga z pokoju dla noworodków, a San został sam z pielęgniarką i dzieckiem.

- Mógłbym go potrzymać? - spytał kobietę.

- Tak - podała Sanowi chłopca. - Mogłabym mieć pytanie do pana.

- Tak.

- Dlaczego pan Kang nie może widywać chłopca?

- A to chyba nie jest pani sprawa.

***

Yeosang obudził się będąc z powrotem w sali, w której spędził ostatnie 2 dni. Spodziewał się, że będzie w psychiatryku albo chociaż przykują go do łóżka, ale nic takiego się nie wydarzyło, przynajmniej na razie. Jedyną różnicą przed obudzeniem i teraz było to, że czuł się jeszcze gorzej psychicznie. Tak bardzo zależało mu na tym żeby być z dzieckiem, a nie może tego zrobić. Czuł obezwładniającą go bezsilność, która była taka mocna, że nawet nie miał siły żeby płakać ani krzyczeć. Kompletnie nic, jedyne co robił to było tępe wpatrywanie się w ścianę.

Nawet kiedy San przyszedł, Yeosang nie odwrócił wzroku od ściany i nie drgnął, gdy starszy zaczął coś krzyczeć i wykonywać jakieś zamaszyste ruchy. I nawet jego ojciec nie był w stanie wybudzić go z tego transu.

Dlatego kiedy tam Yeosang nie ruszał się cały dzień, wieczorem odwiedził go psychiatra.

- Dobry wieczór panie Kang. – usiadł na krzesłu stojącym obok łóżka Yeosanga. – Nazywam się Kim Namjoon i chciałbym z panem porozmawiać.

Rzecz jasna, Yeosang nawet nie spojrzał na lekarza, jedynie odetchnął głęboko i zamknął oczy.

- Rozumiem, że jest panu ciężko, ale musi pan zrozumieć, że w tym stanie nie może pan się opiekować Jiminem.

- On mi go zabrał – Yeosang spojrzał w końcu na lekarza. – On mi go ukradł.

- Pan Choi jest pełnoprawnym opiekunem dziecka, a Jimin obecnie wciąż przebywa na oddziale, więc na razie nie ma o co pan się martwić – psychiatra starał się jak najlepiej wyjaśnić Yeosangowi.

- Już nigdy go nie zobaczę – Yeosang poczuł jak łzy napływają do jego oczu.

- Zapewniam pana, że będzie mógł się pan spotykać z dzieckiem, odpowiednia terapia i czas...

Kim Namjoon nie mógł dokończyć, bo Yeosang podskoczył na łóżku i rzucił się w stronę lekarza z krzykiem.

- On mi go ukradł! – zaczął krzyczeć głośno z płaczem. – To moje dziecko!

Zacisnął dłonie na szyi lekarza, który zaczął wołać kogoś o pomoc. Oczywiście taka sytuacja została przewidziana i zaledwie parę sekund później, ochroniarz z łatwością oderwał Yeosanga od lekarza i za pomocą kolejnego ochroniarza, przyszpilili go do łóżka.

- ON MI GO UKRADŁ!

***

Trzy tygodnie później, malutki Jimin był gotów wyjść do domu, w którym wszystko było przygotowane na jego przyjazd. Nawet San się w to zaangażował i po nocy składał łóżeczka i kupował mnóstwo zabawek przez Internet, planując najmniejszy szczegół. Oczywiście nie przyzna się do tego, a nawet z pewnością wypnie, ale jednego nie uda mu się zaprzeczyć, Jimin był bardzo ważny w całej tej sytuacji i gdyby nie on, wszystko potoczyło by się zupełnie inaczej, a on jako następca szefa gangu, musi mieć potomka, bo kto po nim potem przejmie District Wolf?

Do szpitala, po malutkiego Jimina, przyjechali po niego San, Yunho oraz matka Yeosanga, która cieszyła się, że jej wnuczek w końcu wyjdzie z tego okropnego, śmierdzącego chemikaliami szpitala.

- Dzień dobry – powiedział San. – Ja po syna, miał być dzisiaj wypisany.

- Imię i nazwisko dziecka – powiedziała pielęgniarka. – Poproszę dowód tożsamości także.

- Jimin Choi – odpowiedział i podał swój dokument.

- Dziwne – powiedziała kobieta po chwili. – Godzinę temu przyszedł ktoś o tym samym imieniu co pan i chciał zabrać pana syna.

San spojrzał zdziwiony na kobietę.

- Ale nie zabrał go?

- Nie, oczywiście, że nie – pielęgniarka spojrzała. – Przenieśliśmy je na inną salę i jest bezpieczne.

- Dziękuje – San powiedział. – Proszę podać mi numer sali.

San po otrzymaniu informacji niemal jak burza pognał do niej i szybko otworzył drzwi. W środku faktycznie stało łóżeczko jak dla dziecko, ale gdy się nachylił by zobaczyć buźkę Jimina, zastał jedynie misia zawiniętego w kocyk.

- Kurwa.