MY CHILDHOOD SWEETHEART'S BROTHER

PANAKIP

(Listen to the music while reading)

It's been two days since Gian came back and I don't want to face him again. Everything seems blurred. Maybe.. I am just afraid to know the truth.

Iniiwasan ko sya. I even deactivated my facebook account. Umalis muna ako sa bahay. Nandito ako sa isang condo unit na binili ni mama noon sa Quezon City. Hindi na rin muna ko pumapasok sa school.

Paulo keeps on texting me pero pati sya ayoko na munang harapin. Ewan ko. Pakiramdam ko naloko ako.

Ilang araw ko ng iniisip na gusto kong malaman ang totoo pero ang sakit pala. Mahirap palang alamin ang totoo dahil katulad din ito ng mga bagay na baka hindi ko matanggap sa huli.

Sabi ng iba, It would not hurt if you do not know. Pero para sakin I'd better be hurt by the truth basta wag lang akong magmukang tanga. But that saying almost caught me in between - malaman ang totoo at masaktan o wag nalang alamin at patuloy na magmahal

Ilang beses kong pinag isipan. I am done hiding. I am done running. Kinuha ko ang susi ng sasakyan ko at tinahak ang parking lot ng condo.

Agad kong tinext si Gian na magkita kami sa park ng subdivision. I HAVE DECIDED.

6pm ng makarating ako sa park at nakita ko na sya na nakaupo sa harap ng kanyang Mustang.

Agad siyang lumapit sakin at tinangka niyang hawakan ako

"Don't you dare touch me, LIAR!" salubong ko sakanya at agad na naramdaman ng kamay ko ang kanyang mukha.

"I know I deserve that slap. " kumislap ang kanyabg mga mata at hindi makatingin sakin

"Oo deserve na deserve mo talaga. Ang sama sama mo.. Why Gian?! What the fuck is happening huh?!" mariin na sabi ko at pilit na nilalabanan ang luha na bumagsak saking mga mata

Sinundan ko sya at narating namin ang gitna ng park. Nakatalikod sya sa akin. Gustong gusto ko syang lapitan at yakapin ngunit mas umaapaw ang sakit at galit na meron sa puso ko

"I am sorry." mahinahong sabi niya pagkaharap niya sakin

"W-why Gian? Para saan ang mga sorry na yan? pag amin na ba yan sa katarandaduhan na ginawa mo"naiiyak na sabi ko

"Shhh.. please do not cry, Babe. It hurts me more to see you like that.. Damn!" nilapitan niya ko at umambang pupunasan ang luha ko pero umiwas ako

"Ano.. It hurts you more?!! Wow just wow.. ang galing mo rin e noh..Magpaliwanag ka, Gian..Pero wag na wag kang aasa na mapapatawad kita!" nanghihinang sabi ko

"I set it up. I set it all up. Simula sa sulat hanggang sa pinalabas kong ikakasal si Paul. Ginawa ko lang lahat ng iyon! Para ako naman, Shaniah.. Ako naman ang makita ng mga mata mo. Ako naman ang mahalin mo.. Ako naman ang mapansin mo at makalimutan mo sya. Ginawa ko lang lahat ng iyon para mahalin mo ko. Patawarin mo ko" hindi na niya naituloy pa ang sasabihin niya dahil sa ikalawang pagkakataon nasampal ko na naman siya

"SINO KA PARA PAGLARUAN ANG PUSO KO HA? SINO KA PARA GAGUHIN AKO NG GANITO? PINAIKOT MO KO.. PINAIKOT MO KO SA ISANG KASINUNGALINGAN! " sigaw ko sakanya

"Gian. Ang sakit sakit. Ang sakit sakit kasi minahal kita ng totoo.. Pero ano? eto pa. eto pa ang igaganti mo ha? kasama rin ba sa plano mo ang wasakin ang puso ko? Shit! ikaw ang unang unang lalaki na minahal ko Gian.. But damn! How can you do this to me..?" dagdag ko pa

"Shaniah, Please listen to me." pagsambit niya

"No! YOU listen to me! The hell I care kung nandito si Paul o kung anuman ang nangyari sa kanya! Ikaw at ako ito Gian. Ikaw na mahal ko. Ikaw na niloko ako. Akala ko nagbago ka na e. Akala ko nagiba ka na. Pero putang ina! Winasak mo ko! Pinaglaruan mo ko! Ginago mo ko! Masaya ka na ha?! Masaya ka na ba?! " sabi ko habang tinutulak ko siya

"Pakinggan mo muna ko..Shaniah.. Please.." nagmamakaawang sabi niya

"I want you to be out of my life."matapang na sabi ko

"No.. Babe please." umiiyak siya at lumuhod sa harapan ko. Inayakap niya ang bewang ko at ibinaon ang kanyang muka sa aking tiyan.

"Gian. Tama na ang palabas. Tama na ito. Masakit na. Itigil mo na ang panggagago na ito. LEAVE ME ALONE." mariin na sabi ko

"Please, Shaniah.." umiiyak na sabi niya at tinignan ako mula sa kanyang niluluhuran. Pinunasan ko ang mga luhang lumalandas sa muka ko.

Hindi sa hindi ko mahal si Gian. Mahal na mahal ko siya pero kailangan niyang matuto sa kanyang ginawa sa akin. niloko niya ko e. Pinaglaruan niya ko.

Bakit ba kasi kung sino pa yung mga taong mahal na mahal natin ang sobra kong manakit sa atin.Sa ngayon durog na durog ang puso ko.

Sana sinabi nalang niya ang totoo. Pero hindi e mas pinili niya ang laro niya. At ang laro na ito ay tatapusin ko na.

Hindi madali para sakin ang desisyon na ito. pero ito ang kailangan ko. Ito ang kailangan namin. Hindi pa ko nasaktan ng ganito. Ngayon lang. Yun pakiramdam na yung puso mo unti unting punupunit. Unti unting binabasag at sinisira. NINO? NG TAONG MAHAL NA MAHAL MO

"Gian. tumayo ka na at uuwi na ako." sabi ko ng hindi siya tinitignan

"Shaniah, Please. wag ganito.. Baka pwede pa nating ayusin to.?" sabi niya

"Paano mo pa aayusin ang isang bagay na matagal na palang sira?" tanong ko sakanya

"Siya parin ba ang mahal mo? Si Paul parin ba?!" Mataas na tonon tanong niya

"Oo Gian. Narealie ko na sya parin pala..Si Paul pa rin kaya umalis ka na. Nandidiri ako sayo. Kahit na kailan marumi ka maglaro. Makasarili. Madaya. Walang wala ka kay Paul. Umalis ka na dahil si Paul parin, Gian.. Si PAUL PARIN" matapang na sabi ko..

Nanlulumo siyang tumayo at mahinang mura ang mga narinig ko. Ganun pala talaga ang tao. Once na nasaktan ka minsan gustong gusto mo ring gumanti.

"Yan ba ang totoo Shaniah? Tignan mo ang mga mata ko at sabihin mo sakin na hind mo ko mahal.." mapanghamong sabi niya

Walang pagaalinlangan ko siyang tinignan sa kanyang mga mata

"HINDI NA KITA MAHAL. KAHIT NA KAILAN HINDING HINDI NA KITA MAMAHALIN. DAHIL YANG PAG IBIG MO HINDI NAGING TOTOO. NANDYAN NA SI PAUL AT SYA ANG MAHAL KO. PANAKIP BUTAS KA LANG. " SABI KO

"Yan ba ang gusto mo?" mahinang tanong niya

"Oo." tipid na sabi ko

"Sige pumikit ka, Shaniah" utos niya

at unti unti kong pinikit ang aking mata

"You do not know how much I love you, Shaniah and what I went through just to have you. I love you so much.. So damn much. " sabi nya

Naramdaman ko nalang ang labi niya sa aking noo at rinig ko ang kanyang paglakad palayo.

Nang narinig ko ang pag alis ng kanyang sasakyan doon ko dinilat ang aking mata at wala na nga sya sa aking harapan. Doon ko naramdaman ang lahat ng sakit na pinipigil ko kanina. Automatic na ang pagdaloy ng luha sa aking pisngi.