MY CHILDHOOD SWEETHEART'S BROTHER

SWALLOW

Ngayon ang araw na aalis si Gian papuntang Thailand. Eto na yung huling araw na makakasama ko siya. Nalulungkot ako at ramdam ko ang kirot sa aking puso.

Nandito ko sa klase ko at hindi ko parin maalis sa isip ko ang pag alis niya. Wala naman akong magawa. Akit ganun noh, sasanayin ka na laging nanjan tapos biglang aalis.

"Miss Rodrigues, Miss, Are you listening to me?" tanong nag matandang teacher ko sa Literature.

"So-sorry po miss. " nahihiyang sagot ko

"You better be." mataray na sagot niya.

Since when did I spaced out. The last time na naging ganito ako ay nang umalis si Paulo. Si Paulo. Ganitong ganito rin yung scenario nun umalis siya. Ihahatid ko na siya sa airport. Yun pala hindi na siya babalik. Paano kung.. Hindi na rin ako balikan ni Gian..

"Class, dismissed." yun nalang ang narinig ko kay Miss at lumabas na ako ng room.

"Babe. ako na magdadala para sayo." sabi ni Gian pero hindi ko sya pinansin at nagtuloy tuloy lang ako. Oo LQ kami ngayon

"Babe." tawag niya at sinundan ako. "Babe naman. Please talk to me." nagmamakaawang tanong niya habang sinusundan ako pababa ng hagdan papunta sa parking lot.

Nasa parking lot na kami at nakasunod parin siya sa akin at patuloy sa pagtawag pero hindi ko siya pinapansin. Bahala sya dyan

"Shaniah naman! Babe.."pag pipigil niya sa paglakad ko at hinarap niya ako sa kanya. "I know it is about me leaving you." paliwanag niya

"Tangina wag mong masabi sabi yang LEAVING na yan sakin Gian." untag ko sakanya

"Babe, Wala akong suprise performance ngayon. Wala akong kahit na anong pakulo na naihanda para sayo. It is just me. It is just all me, Shaniah that I can show you right now." kunot na unong sabi niya sakin

"Uwi na ko." matabang na sabi ko sakanya ng hindi siya tinitignan. Pinatunog ko na ang alarm ng sasakyan ko at sumakay na habang siya pinanonood akong umalis.

Simula ng umuwi ako kahapon galing sa ospital hindi ko na siya kinausap ng maayos. Iniiwasan ko ang pagpapaalam niya. Nasasaktan ako. I know that I am being mean and selfish pero natatakot akong maiwan ulit. Paano kung hindi na siya bumalik? Screw this fear. I am just afraid.. so afraid to be left behind again.. so freaking afraid to hold onto thin air of promise.

Hindi sa hindi ako nagtitiwala kay Gian but shit I  just can't shake this damn fear off my shoulder.

I reached our house and just what I am expectng nauna pa dun si Gian. Curse that Mercedes!

"Gian. Go home." pagtataboy ko sakanya at dirediretso sa lob ng bahay kahit na alam kong susunod at susunod parin siya

"Shaniah, Please babe don't this. " sabi niya at sinundan ako sa kwarto ko.

"Gian, If you want to leave you may leave." sabi ko sakanya

"Babe. I can't leave like this. Yun nagaaway at hindi tayo nagkakaintindihan. " sabi ni Gian with frustration in his voice

"Then don't leave." mapanghamong sabi ko

"Damn! If only I can." nagmamakaawang sabi niya "If only I can.. " sabi niya sabay buntong hininga.

"Umalis ka na. I do not need you. "sabi ko sakanya

"You don't mean that." nagmamakaawang sagot niya. At papaiyak na siya

"I mean that, Gian. Now leave." naiiyak na sabi ko.

Lumapit siya at niyakap ako.

"If that is what you want." naiiyak na sabi niya. Agad din siyang kumalas sa pagkakayap at iniwan akong nakatayo dun.

PUTANG INA. ANG SAKIT.

Walang hiyang pusong ito. Traydor. Hayop. Pagkatapos kong sabihin ang masasakit na salitang yun. Ako rin pala ang masasaktan. Backfire lahat sakin.

Alam kong sobrang nasasaktan si Gian sa mga sinabi ko kanina. TANGA TANGA MO, Shaniah. How can I push away someone who almost love me snce my world began.

Nakaupo lang ako ngayon sa kama ko. Iyak lang ako ng iyak ng marinig ko ang katok sa pintuan ko.

"Anak, ano bang nangyari?" tanong ni mama sa akin

Nakabalik na si mama kahapon umuwi siya ng malaman niya ang nangyari sa akin

"Nag away kayo ni Gian dahil..aalis siya?" tmakahulugang tanong ni mama

Tumango nalang ako bilang sagot sakanya

"Anak, alam ko na kaya ka nagkakaganian dahil natatakot kang mawala siya dahil.. ayaw mong mangyari ang nangyari sa inyo ni Paulo tama ba?" tanong ni mama habang umuupo sa kama ko para tabihan ako

"Shaniah, remember this, Gian and Paul are completely different. Whatever happened to you and Paul, I know it will not be like that with Gian. You just have to trust him" sabi ni mama at niyakap ako.

"Ma?! What should I do?!" natatarantang tanong.

"SWALLOW" simpleng sabi ni Mama

"huh?!" naguguluhang sabi ko

"Swallow your pride. " natatawang sagot ni mama

Agad naman akong kumilos at kinuha ang susi ng kotse ko. Pinaharurot ko papunta sa airport. baka hindi ko na siya maabutan. Tatanga tanga kasi Shaniah..

2pm ang punta ni Gian sa airport but OMG .. 1:40 na..Sana umabot ako.

Ilang dasal na ang inulit ulit ko. Ilang sign of the cross na ang ginawa ko na sana umabot ako sa airport. Gaga mo kasi Shaniah.. Ang gaga gaga mo. YOU AND YOUR BIG MOUTH

Dumating ako sa airport at hinanap ko agad si Gian. Pero wala. Tumakbo sa North Wing. Pero wala. Ano ba?!!

Naikot ko na ata ang buong airport  pero hindi ko siya nakita. Naupo ako sa isang bench at naiinis na pinunasan ang luha ko. Sa sahig lang ako nakatingin dahil ayokong mapansin ng ibang tao na umiiyak ako.

"Miss, Here use this to wipe your tears." sabi ng isang pamilyar na boses kaya naman agad ko siyang binalingan ng tingin.

Niyapos ko siya agad ng yakap at dun umiyak.

"Babe, I will come back. Kung natatakot ka na hindi na kita babalikan. Nagkakamali ka. Dahil kahit na an pang tulak mo sakin palayo. I will always find my way.. just to be back to you. Ikaw lang at Ikaw ang lagi kong babalik balikan." sabi niya at hinalikan ang aking noo.

Kumalas ako sa pagkakayap sa kanya at tinitigan siya. Hindi ko na siya natitigan pa ng matagal because he close the gap between us. He kissed me gently on my lips. His kiss that I will miss.

"Three days lang akong mawawala, OA mo." natatawang sabi niya

"Just make sure you will come back." nakangiting sabi ko.

"Of course." sabi naman niya.

"I will miss you, babe." paglalambing ko sakanya

"I missed you already." sabi niya at hinalikan ako uli.