His Bad Ways

Kabanata 22

TREVOR

THE WIND STARTED to whisper in my ears and it touched my skin as I stepped out from my car. The road dancing while the door is waving at me. I didn't know how I managed myself to drive and got home safely.

I tried my best to push the door and almost dive in the floor yet I saved by the stand she put beside the door. I know she put it there in a purpose with a vase on top of it, she wants to know if I got home already, so I did, I intently smacked it with my elbow.

I looked around and expect that she'll run on my direction, nag and whined at me for being drunk and careless, she supposedly here right now in front of me and taking me into her arms but where the fuck is she!?

"Lei! Lei!" I shouted and make a scene to caught her attention. I know she was there, trying to pretend asleep beside our son.

"Lei!" I repeat and keep my eyes on a stair, waiting for her angelic face but what the fuck is wrong with her? I'm already here and waiting for her to take care of me, bring me into our room and prepare a hot coffee to washed my drunken state.

"Lei!"

Naiinis na ako at hanggang ngayon ay parang hindi niya ako naririnig. Inis akong umakyat kahit ang tingin ko sa hagdan ay umaalon. Galit kong binuksan ang pinto ng kwarto namin at inuna kong hanapin siya, pero nang makita kong walang tao ay bigla akong nanlumo at doon natauhan.

My home isn't longer a home, it is just an ordinary house where my emptiness is the one who's living in.

For a fucking whole week, I drown myself from drinking and it still doesn't sink in how everything changed in just a snap of a finger. My fucking life is far different for the way I used to live for five years.

Ibang-iba ito sa mga araw na nakasanayan at kinagawian ko. Hinahanap ko pa rin na sa tuwing uuwi ako ay sasalubungin ako ni Lei, na kahit anong gawin ko na pagbunton ng galit sa kaniya, hindi siya magrereklamo o manlalaban man lang, na aalagaan niya pa rin ako at ihahanda ang mga kailangan ko.

Damn! What's wrong with me? Hindi ba gusto ko siyang mawala? Oh, ito na, wala na siya. Ayaw niya nang umuwi sa bahay, sa impyernong bahay na ito. Dapat masaya na ako, dapat nagdidiwang na ako at dapat hindi ko na siya hinahanap.

"Fuck! Ako? Kailangan ka? Oh damn! You're nothing! Kung ayaw mong umuwi edi huwag! Huwag kang uuwi dito! Akala mo ba hindi ako makakakain dahil wala ka? Akala mo ba, hindi na ako makakapasok ng opisina dahil wala ng tagaplantsa ng damit ko? Akala mo hindi ko kayang matulog nang wala ka? Akala mo ba hindi ako makakaakyat mag-isa! Fuck you, Lei! I'm happy without you! See? Tatawanan lang kita."

Pilit akong tumawa nang malakas habang dinuduro ko ang litrato niyang nakatingin sa akin.

Hindi kita kailangan, may mga katulong ako rito sa bahay na kayang gawin ang mga ginagawa mo. You are nothing, you are just a fucking woman.

"Fu-fuck you, Lei. Ha-ha-ha-ha! Look how happy I was!" I wipe my tears, I cried because I laughed hard while I staring at her picture. She needs to see that I'm happy, that life must go on whether she was here or not and I can live, I can still live for myself.

"Tang ina, Trevor. Bumangon ka nga d'yan." Narinig ko ang isang pamilyar na boses habang may tumatapik sa balikat ko. Mabigat pa rin ang talukap ng mga mata ko kaya hindi ko nagawang dumilat pero sigurado ako kung sino ang nandito ngayon.

"Dude, bumangon ka na d'yan. Isang linggo ka nang sabog kakainom. Umamin ka nga? Naliligo ka pa ba?"

Mas sumasakit ang ulo ko dahil sa boses ni Jay at sa kakulitan nito. Nakabusangot kong tinakpan ang mata ko nang masilaw sa liwanag at sa tantiya ko ay binuksan na ni Jay ang kurtina.