İmkansızlığım || Texting ✓

33

Çadırlarımızı kurmuştuk ve kızlarla birlikte kamp ateşinin kenarında oturmuştuk.

Artık akşam olmuştu ve her kes güzelce kamp ateşinin kenarında oturup sohbet ediyordu.

Bir an gözlerim Furkanla Ayşeye kaydı.

Benim Furkan'a dönmemle onunda bana baktığını gördüm.

Ayşe bir şey anlatıyordu ama Furkan onu dinlemiyordu.

En sonunda gözlerimi zorda olsa çektim onun gözlerinden.

"Şey kızlar ben biraz gezicem. Gelmek isteyen var mı?"

"Üzgünüm bebeğim beni yol tuttu. Midem falan bulanıyor. Ben gelmiyorum."

"Leyla yol boyunca uyudun. Ama yinede yol beni tuttu diyosun."

"Az konuş sen Selin."

"Sus yelloz. Neyse ben kendim yalnız gidiyorum."

"Tamam. Git gelme."

Gülerek kızların yanından uzaklaştım.

Hava karanlıktı. Sessiz ormanın içinde yalnızdım. Ve bu bana çok iyi geliyordu.

Kulaklıklarımı taktım ve güzel melodinin kulağıma dolmasını sağladım.

Gerçekten çok huzur vericiydi.

Birazda gittikten sonra karşıma nehir gibi bir yer çıktı.

Suyun sesini iyi duymak için kulaklıklarımı çıkardım ve suyun sesini dinledim.

Çok güzel ve huzur vericiydi.

Keşke hep burada kalsam.

Yavaşça çimenlerin üstüne uzandım ve suyun sesiyle birlikte gökyüzündeki yıldızları izledim.

Yine aklıma eski anılar geldi.

Furkan, ben, Burak ve Arda hep birlikte akşamları parka giderdik ve gökyüzündeki yıldızları izlerdik.

Arda.

Onu çok özlüyordum.

Keşke yanımızda olsaydı.

Keşke yanımda olsaydı.

Burakla Furkan gibi o da bana arkasını çevirir miydi acaba?

Yoksa hep bana destek mi olurdu?

Yine gözlerim dolmuştu.

Ağlayacaktım.

Gözlerimdeki yaşlar durmak bilmiyordu.

Ellerimle gözlerimi kapadım ve sessiz sessiz ağladım.

Çok yorulmuştum.

Arda yoktu.

Furkan yoktu.

Burak yoktu.

Hiç kimsem yoktu.

Çok geçmeden yanımda bir haraket hiss ettim.

Dönüp bakmak istemiyordum.

Çünkü kokusundan kim olduğunu anlamıştım.

Gelen Furkandı.

Ellerimi gözlerimin üstünden çektim ve yüzümü Furkandan yana çevirdim.

Çevirdim ama çevirmez olaydım.