İmkansızlığım || Texting ✓

35

Kampda geçirdiğimiz 3 günün ardından eve dönüyorduk.

Otobüs okulun bahçesine vardığında her kes indi.

Bende valizimi aldım ve kızlarla vedalaşıp gelen taksiye bindim.

Annemleri arıyordum ama ulaşamıyordum.

Bu yüzden bende taksiyle eve gitmek zorunda kalmıştım.

Eve vardığımda taksiden indim ve eve girdim.

Evde hiç kimse yoktu. Normal olarak annemin evde olması gerekti.

Telefonumu alıp annemi yine aradım. Ve yine açmadı.

Odama geçeceğim sırada kuzenim beni aradı.

-Alo!

-Alo! Deniz. Neredeysen hemen hastaneye gel.

-Neden? Noldu ki? Emre düzgün anlat noldu.

-Baban.

Dediği an kanım dondu.

-Ne babam? Nolmuş babama? Emre çatlatma insanı.

-Baban kalp krizi geçirdi.

-Ne? Nasıl? Olamaz. Hayır olamaz.

Ne demek kalp krizi geçirmişti. Kalbim sıkışmıştı sanki. Nefes alamıyordum.

-Çabuk gel.

-Tamam. Geliyorum.

Emreyle konuşur konuşmaz hemen üstümü değiştirdim.

Telefonu alıp taksi çağıracaktım ki Furkan aradı.

-Alo!

-Alo! Deniz. Sen iyi misin? Sesin kötü geliyor.

-Furkan ben şu an müsait değilim. Gitmem gerek sonra konuşuruz.

-Ne oldu?

-Babam kalp krizi geçirdi. Hastaneye gidiyorum.

-Bekle beni. Ben arabadayım. Gelip seni alırım birlikte gidelim.

-Tamam. Bekliyorum.

Furkanı beklemeye başladım. 5 dakika sonra kapı çaldı. Bende zaman kayb etmeden arabaya bindim ve birlikte hastaneye gittik.

Babam benim her şeyimdi. Benim ayakta dura bilmemin sebebiydi. Ona bir şey olursa ben yıkılırdım. Her düştüğümde elimden tutup kaldıran babam olmazsa ben yıkılırdım. Geceleri her uyuduğumda gelip başımdan öpüp giden babam olmazsa geceleri uyuyamazdım. Her sabah uyandığımda boynuna sarılıp kokusunu içime çekdiğim babam olmazsa uyanamazdım. Ben onsuz yapamazdım. O bana sevgiyi öğretti. Sevmeyi öğretti. O bana yaşamayı öğretti. Her kız çocuğu babasına nasıl düşkünse bende bir o kadar babama düşkündüm. Her kız çocuğunun ilk aşkı babasına karşı olan aşkıdır. Benimde ilk aşkım babamdı. Benim ne abim ne de erkek kardeşim olmadı ama o bana her zaman abi, kardeş ve baba oldu. O bana yaşam ve özgürlük verdi. O bana her şeyi verdi.

Hastaneye vardığım gibi arabadan indim ve koşarak hastaneye girdim. Resepsiyondan babamın olduğu katı sordum.

Hızla asansöre bindim ve 3-cü kata çıktım.

Annem, dayım ve kuzenim oradaydı.

Annem beni gördüğü an daha çok ağlamaya başladı.

Bende kendimi tutamadım ve anneme sarılıp ağladım.

Çok geçmeden babamın olduğu odaya doktor ve hemşire koşarak girdiler.

Telaşlıydılar. İçeri girmeye çalıştım izin vermediler. Ve bu benim daha çok sinirlenmemi sağlıyordu.

İçimdeki hiss tarif edilemeyecek kadar kötüydü.

Korkuyordum. Babama bir şey olur diye çok korkuyordum.

Doktor odadan çıktı. Yüzündeki ifade hayra alâmet değildi.

Önce bir nefes aldı ve konuşmaya başladı.

Hayır sus.

"Başınız sağ olsun."

Yıkıldım.

Mahv oldum.

Tükendim.

Babam artık yoktu. Bende yok oldum.

Hayatım yok oldu. Dünayada en sevdiğim insan beni bırakıp gitti.

O an bayılana kadar ağladım. Babamın ölümüne inanmadım. İnanmak istemedim.

Babam öldü ben de öldüm.

Sevgilerle AnGel.