Tranquility In Havoc

Chapter Two

Chapter Two: The Secret Passage

Mga hugis bituin ang sumalubong nang magmulat ako ng mga mata. My glow in the dark stickers are still firmly placed on my ceiling. Though, hindi na sila nag-glo-glow. Matagal na rin nang binili nila Daddy ang mga 'to.

I yawned and stretched my arms while staring at the stickers, a rush of nostalgia flowed in my veins. Kusang gumuhit ang ngiti sa mga labi ko nang maalala ang dahilan kung bakit binilhan ako ng mga magulang ko ng mga glow in the dark stickers. From the start, I'm already in love with nature, during my teenage years, madalas akong tumambay sa dalampasigan galing sa paaralan. It became my stress reliever... especially pag wala akong ibang ingay na maririnig pwera sa tunog ng kalikasan, peace will always be at my side. I don't know if I could address myself as an introvert person since I prefer doing things alone. I easily found peace whenever I'm alone with the nature.

One time, I was on the beach...laying on the sand. I was too preoccupied with the peace and forgot about the time, until I fell asleep. Ang nagpagising sa'kin ay ang sigaw ni Nanay Carol, di kalayuan sa pwesto ko. I even felt the water that already reached my feet. At dahil ang pwesto ko'y walang poste ng ilaw at tanging ang liwanag lang ng buwan ang nagsisilbing guide ko para maaninag ang flashlight na hawak-hawak ni Nay Carol na panay tawag sa'kin.

I hurriedly stood and wave my hand while approaching her. "Nay!" I called her attention.

Habang pauwi kami noon ay mahaba-mahabang sermon ang natanggap ko rito. Pagkauwi ko pa ay sermon muli ang bumungad galing kina Mommy at Daddy na may mga kausap na mga kapitbahay namin. They were so worried, mag a-alas nueve na pala ng gabi. Di ko namalayan. I was not even shocked nong sinabi nila Mommy na wala ni isa ang nakakita sa'kin na papuntang baybayin. Of course, they won't dahil di ako dumaan sa common na daanan para makarating sa baybayin. I have my own passage, that I always use secretly to go straight to the beach.

I don't want to attract a companion. I only want my solitude, kaya as possible ayaw kong magpakita sa mga kapitbahay namin o yong mga kaedaran ko dahil malaki ang tsansang sasamahan nila ako. I'm aware that a lot wanted me to be their friend. Kaso ayoko. A companion will be a threat to my peace.

Simula non, they insisted to stick these stickers on my whole ceiling. Even though I prefer real stars, but I appreciated their effort. So, di ko na inulit ang magpagabi kung pupunta man sa dalampasigan.

I wonder if my secret passage is still a secret? Nalaman na kaya nila Nanay Carol? O ng ibang kapitbahay or worse, pinasarado na ng may-ari?

"Oh no..." I unconsciously uttered in dismay.

Umupo na ako sa kama at nakita ang isang mabalahibong itim na tsinelas na nasa may paanan ng kama. I bet Nay Carol placed them here. Sinuot ko na ang tsinelas at pinalibot ang mga mata sa dati kong kwarto. Wala gaanong pinagbago...this feels so good.

I saw my suitcase already atop my cabinet. Nang buksan ang cabinet ay nakitang naka-arranged na ang mga damit ko galing sa maleta. Napagdesisyunan kong maligo muna bago pakainin ang mga bulate ko sa tiyan, kanina pa kumukulo ito.

After taking a bath and changing to a comfortable get up: a shirt and a pants. Pinagtuonan ko ng pansin ang kung anu-anong abubot sa may lamesa kaharap ng vanity mirror. Mom bought all these hair accessories na dinala niya pala dito, akala ko pa naman na iiwan niya ito sa siyudad. I'm not really fond of accessories, ini-imagine ko pa lang na magsusuot o magpapatong sa ulo ko ay nabibigatan na ako. Jeez.

Kumunot ang noo ko nang pumapanog ako ay tahimik ang buong kabahayan. Well... it's been three or four hours that I was asleep. So, basically nagsiuwian na ang mga bisita.