Tranquility In Havoc

Chapter Seventeen

Chapter Seventeen: Not Delicious Enough

I tossed around on my bed. I can't sleep. A lot of images in my head plays on repeat...lahat ay ang mga posibleng ginagawa ni Tyler at Aquila na di ko man lang alam kung ano ang itsura. The girl remained faceless in my head, and Tyler is giving all his love for her. Sa babaeng hindi ako. Hindi na ako.

Why did I do? Hindi naman kami nag-away. Tapos, biglang...ayaw na niya. Did he fell out of love? When? At bakit?

Suminghap ako nang di makahinga dahil sa muling pag-iyak. Parati na lang, gabi-gabi na lang ay para akong namatayan. Seems like I'm mourning for the love we once have pero nagwakas na. If he really fell out of love, siguro'y tatanggapin ko. Pero kailan pa? Dahil sa araw na iyon sa parking lot ng university—ramdam ko na mahal niya ako. Tapos biglang...ayaw na niya. Pa'no naman ako? Siguro deserve ko naman na malaman ang totoong dahilan o kung ano'ng rason bakit tila di niya na ako mahal? May rason naman siguro kung bakit naglaho ang nararamdaman niya sa'kin? Nagkulang ba ako? Saang aspeto? Ba't may bago siya kaagad? Ba't may Aquila na? O baka may Aquila na samantalang kami pa?

Napabalikwas ako ng bangon sa naisip. Did he two time us? Did he cheat?!

I saw my cardigan hanging on a chair.

May namuong plano ang isip ko. If he's not in their house, then maybe he's in his best friend's house. Ba't ngayon ko lang naisip si Harold?

Dali-dali akong bumaba sa kama at nilapitan ang cardigan at isinuot. Di pa ako nakuntento at kinuha ang grey na jacket ni Tyler na nasa may cabinet ko.

My heart aches and sting as I carefully wore his jacket. I closed my eyes and inhaled the scent pero napadilat sa lungkot at pagkadismaya nang di na maamoy ang natural na amoy ni Tyler. Katulad ng pag-ibig ni Tyler ay naglaho na rin ito...

I took my phone, wallet and the key fob with me. I quietly went downstairs. Dim lights na lang ang nakasindi sa ibaba ng bahay. Paniguradong tulog na silang lahat since it's close to midnight.

Nang makarating sa garahe at matagpuan ang kotse na niregalo nila Mommy sa'kin nong debut ko, mahigit apat na taon na ang nakakalipas. My heart beats rapidly as I slid in. I turn the ignition on and maneuver the car out of the garage.

Tumigil ako sa tapat ng gate lalo na ng lumapit ang guard namin sa banda ko.

Huminga ako ng malalim at ngumiti ng tipid sa guard nang pagbuksan ko ng bintana.

"Ma'am, san po kayo?" Tanong nito.

Halata sa itsura ni Kuya Erwin ang pagdududa.

I feigned ignorance of the nervousness I felt right now. I don't want to lie but tonight, I just really need to go.

"Bibili lang ng gamot para sa dysmenorrhea ko, Kuya. Naubusan kasi ako." Agad akong ngumiwi at pinisil ang bandang tiyan para kunwari ay sumasakit ang puson.

Napalitan ng pag-aalala ang mukha nito. "Kaya niyo po bang magmaneho, Ma'am? Si Lourna na lang po ka—"

Agad akong umiling-iling. "Ayaw kong makaabala, Kuya. Pagod si manang sa buong araw na pagtatrabaho. Saglit lang naman po ako, Kuya. Ang sakit lang po talaga." I grimaced in pain.

Pipi akong nasiyahan nang makita ang paniniwala na nito sa'kin.

Sorry, Kuya. Ngayon lang naman...

I heaved a sigh of relief when I'm finally out of our gate. I dialled Tyler's number while driving. It is ringing but he's not answering.

Is he that busy?

O ayaw niya lang sagutin kasi ako ang tumatawag?

Humigpit ang hawak ko sa steering wheel at pinatahimik ang isip para di mawala ang focus sa pagda-drive. This is not the right time to cry. I need to be at the Tecoa, alive, not injured.