Tranquility In Havoc

Chapter Nineteen

Chapter Nineteen: Freed

A whiff of wind and it's whispers greeted me as I'm out in the open from the forest. Hinubad ko ang tsinelas ko at iniwan sa bukana ng kagubatan sa aking likuran saka ako nagpatuloy sa paglakad nang nakapaa. The roughness of the sand on my soles is ticklish.

My eyes fell directly to a man's back. Nakaupo ito habang nasa harapan ang isang batang naglalaro sa buhangin. Zion's excited tones reached my ear that resulted for the smile on my lips. He's talking with a lot of hand gestures, and the baritone voice of his father when answering Zion's questions makes me looked back to those days from the past, where in...I have a little crush for James.

He's my first crush...and first heartbreak.

I shook my head and continue my walk to get near them. It was Zion who noticed me. Bigla itong tumahimik mula sa masiglang pagkukuwento sa ama. Napansin ata ni James ang tinitingnan ng anak kaya lumingon ito sa kinaroroonan ko. A smile break from his lips as he stood up. Pinagpagan nito ang maroon na short na suot saka humarap sa direksyon ko.

Nagpatuloy ako sa paglapit saka sinuklian ang ngiti ni James. This is my first time smiling genuinely to him after ten years. It feels...warm.

"Hi..." Mahina kong bati rito nang tumigil na ako sa paglapit saka kinawayan ang nahihiyang si Zion na biglang yumuko at tumitig sa buhangin.

I noticed how his cheeks turns pink though. Maybe from the sun? Pero di pa gaanong mainit, it's still seven in the morning...

"Angelie...good morning."

Bumalik kay James ang atensiyon ko nang magsalita ito.

"G-Good morning din." I cleared my throat and turn my attention to the basket I'm currently carrying. "May...uh, dala pala ako." Napanguso ako at inangat ng konti ang basket na agad na hinawakan ni James ang puwitan.

"You shouldn't have bother...this looks heavy."

Napalunok ako sa lapit niya. Medyo di ako kumportable pag nalalapit sa lalaki. Certain males already caused traumatic things to me...

And James... caused the first.

Inagaw nito sa'kin ang basket at inilapag nito iyon sa tuyong buhangin. Don pa lang ako nakahinga ng maluwag.

"Do you remember her, Zion? You were with her when I thought I lost you. Say 'hi'." Ani James at pinaharap si Zion sa'kin.

He looked up to his father who nodded and then he looked at me.

Humakbang ito palapit habang ang dalawang kamay ay nasa likod.

"H-Hi po..." Mahinang mutawi nito saka yumuko at parang nagmamakaawang lumingon sa ama.

James chuckled and tousled Zion's hair.

"Too shy, huh..." Tuyang saad ni James sa anak. Nilingon muli ako ni James saka iminuwestra ang bughaw na malaking tuwalya na siyang inupuan niya kanina.

"Pasensiya na at wala akong dala. I was thinking of flowers but..." He cocked his head, "you don't seem like them."

Ipapaliwanag ko sana na hindi sa ayaw ko sa mga bulaklak. In fact, I love them that's why I hate it when they are plucked and sold for money and then later on ay nasa basurahan na pag nalanta. It's cruel.

I smiled and sat on the towel. "Okay lang." I said.

Sumunod itong umupo sa tabi ko. May ilang dangkal ang pagitan naming dalawa. Si Zion naman ay nakaharap na sa nilalarong basang buhangin kanina.

Huminga ako ng malalim.

"Thank you fo—"

"I'm really so—oh."