Papatyalara Fısılda (TAMAMLANDI)

22-Dönüş

Kulağıma istila eden mesaj sesleriyle oflayarak gözlerimi açtım. Sinirle telefonumu elime aldım ve gelen mesajlara baktım.

^0543*** adlı kişi Kafesteki Kuşlar grubunu oluşturdu^

^0543*** sizi Kafesteki Kuşlar grubuna ekledi.^

0543**** : " kızlar ben Elif. Hepinizin numarasını babam sayesinde buldum."

0537***: "Kızlar numaramı kaydedin. Ben Nejla."

Hepsini tek tek kaydedip mesajlarını okudum. Elif'in babası bir akşam yemeğine davet ediyormuş. O yemekte kaçırılmamız ile ilgili ayrıntılı sohbet edecekmişiz. Davetlerini kabul ettiğimi belirten bir mesaj atıp gruptan çıktım.

Çok yorgundum. Sızlanarak yatağımdan kalkıp Yunus'un odasına gittim. Hâlâ uyuyordu. Yatağının köşesine oturup saçınk okşadım.

"İyi ki varsın kardeşim..." diye fısıldadım.

Odadan çıkıp mutfağa ilerledim. Bugün çok iyi hissesiyordum. Artık Can yoktu ve ben bunu kabullenecektim.

Güzel bir kahvaltı hazırlayıp üzerimdekilerden kurtulup eşofman giydim. Mutfağa geri döndüğümde Yunus'un odasından ses geldi.

"İreem. Hadi uyan." Diye bağırıyordu. Masaya yaslanıp ellerimi göğsümde birleştirdim ve ona gülümsedim.

"Sen uyanmışsın..." dedi şaşırarak.

"Evet uyandım. Bundan sonra böyle. Okula dönüyorum. Eğitimimi tamamlayıp iyi bir kariyere adım atmak için can atıyorum." Dedim ve sandalyeyi çekip oturdum.

"Güzel şeyler olacak, hissediyorum..." diye fısıldadı kulağıma.

Güzel şeyler olsundu...

(3 ay sonra)

"Ne yani şimdi ciddi ciddi gidiyor musun?" Dedi Lina dolu gözler ile.

"Sizi çok özleyeceğim." Dedim.

Sıra sıra hepsine sarılıp dolmuş olan gözlerimi elimin tersiyle sildim.

Lina, annesi, babası, Meryem Teyze, Yunus ve ailesi,Emir, Marco ve hatta Aleyna bile vardı.

Şu 3 ay içerisinde kolayca toparlanıp herşeyi atlatmıştım.

Bizim Kafesteki Kuşlar olarak çok iyi bir arkadaşlığımız oldu. Kızlarla haftada en az iki kere buluşuyorduk. Ama artık tüm herkesi ardımda bırakıp gitme zamanıydı.

Şu ana kadar Can'dan hiç kimse bir haber alamamıştı. Ara sıra "ben iyiyim" diye mesaj atıyordu ve sonrası yok... O iyiydi, peki biz... biz iyi miydik ?

"Lütfen ağlatmayın beni.." dedim gülümsemeye çalışarak.

Hepsiyle tek tek konuştuktan sonra Yunus ile birlikte havaalanına gittik. Yunus benimle gelmek için iki ay boyunca yalvardı ama ben izin vermemiştim. Tüm hayatını bırakıp benimle gelmesi saçmaydı.

Uçağımın ananonsu yapıldığında ayağa kalktım. Yunus bana dolu gözlerle bakıyordu.

"Gitmesen..." dedi burnunu çekerek.

"Yunus lütfen yapma." Dedim göz yaşlarımı tutamayarak.

"O zaman ben geleyim." Diye diretti.

"Yunus... lütfen yapma. Hergün görüntülü konuşuruz. Hem bak ben orada yalnız olmayacağım ki. Ailem var , Buse var, Murat var. Benim herşeyim orada Yunus. Gitmek zorundayım. Ve sen burada kalıp hayatına devam edeceksin. Bak Lina yalnız kalmasın. Ben gidiyorum... Zaten abisi de gitti..." dedim. Sonlara doğru fısıldayarak konuştum.