Papatyalara Fısılda (TAMAMLANDI)

25-Teklif

"Tabakları da koydun mu İrem?" Diye bağırdı annem.

"Anne kaç kere sorduğunun farkında mısın? Cevap vermekten bıktım da, bil istedim." Dedim göz devirerek.

"Anneye cevap verilmez!" Diye çıkıştı annem. 

"Pekala anne." Dedim göz devirerek.

"Arda! Kaç saate giyiniyorsun hayatım? Şimdi misafirler gelecek." Diye bağırdı annem.

"Geldim geldim." Dedi babam merdivenlerden inerken.

Ben koltuğa oturacakken zil çaldı. Annem, babam ve ben kapıya gittik ve annem kapıyı açtı.

Gamze teyze, Ekrem amca, Alin ve Lina içeriye girdi. Hepsiyle tek tek sarılıp selamlaştık. Herkes içeriye geçti. Can yoktu!

Tam arkamı dönüp Gamze teyzeye Can'ın nerede olduğunu soracakken bileğimde bir el hissettim.

Can.

"Buradayım sevgilim." Dedi bana gülümseyerek.

"Hoş geldin sevgilim." Dedim ve yanağını gizlice öptüm.

"İrem tehlikeli sularda yüzüyorsun haberin olsun." Dedi ve kahkaha attı.

"Tamam bir daha öpmem." Dedim ve tam arkamı dönecek iken yine bileğimden çekti ve sarıldı.
Yüzümü tam görebilmek için bir adım geriye gitti ve yüzümü avuçlarının arasına aldı. Yanağıma yaklaşıp öptü. Tam diğer yanağımı öperken arkamızdan öksürük sesi geldi.

Can telaşla geriye çekilirken bir küfür savurdu.
Benim ise ağzımdan çıkan tek şey "SIÇTIK."  Oldu.

Bize çatık kaşlarla bakan babamla karşılaşınca yutkundum.

"Yemeğe geçiyoruz ama siz bayağı meşgul görünüyorsunuz çocuklar!" Dedi.

"Şey... biz, evet yemek." Dedim saçmalayarak ve babama 'affet' der gibi bakış attıktan sonra aceleyle oradan ayrıldım. Can da peşimden geldi.

Yanyana mutfağa doğru ilerlerken Can gizlice kulağıma eğilip fısıldadı.

"Nasıl da tutuştun korkudan ama." Dedi ve gülmemek için kendini zor tuttuğu çok belliydi.

"Asıl sen korkudan kaskatı kesildin." Dedim gözlerimi kısarak.

"Hiçte bile." Dedi ve gömleğinin yakasını düzelterek gitti.

"Yapma, düşüyorum..." diye fısıldadım kendi kendime.

"Yavaş düş kızım." Dedi sinirli bir sesle babam arkamdan.

Endişeyle bir küfür savurup hızlıca masaya oturdum.

......

O akşamın üzerinden iki hafta geçmişti. Yemek çok güzel geçmişti. Babam arada sırada Can ve bana  öldürücü bakışlar atsa da iyiydi yani. 

Can ve ailesi buradan ev almışlardı. Artık burada yaşıyorlardı.
Can neredeyse hergün bizim evdeydi.

"Günaydın." Diyerek girdim mutfağa.

"Günaydın kızım." Dedi ikisi de aynı anda.

"Ben çıkıyorum." Dedim.

"Nereye kızım? Daha kahvaltı etmedin." Dedi babam.

"Şey.. Can'la buluşacağız baba. Yolda yerim birşeyler." Dedim.

Babam gözünü devirirken annem cevap verdi.

"Tamam kuşum. Ama sakın geç kalma."

"Söz, kalmam." Dedim ve dışarı çıktım. Kavurucu güneş gözlerimi kısarak bakmama sebep oluyorken Can'ın evine doğru yürüdüm.
Can ailesinden ayrı bir evde kalıyordu ve evi bizim mahallede.