Papatyalara Fısılda (TAMAMLANDI)

23-Sırılsıklam

Aylardır  eksik hissettiğim bedenim tamamlanmıştı şu anda. Huzurla bir nefes aldım. Bu kokuyu tekrar içime çekebilmenin verdiği hisle gülümsedim.

"Papatya'm..." dedi boğuk çıkan sesiyle Can.

Birden sokak lambası yanmaya başlayınca gözlerimi kıstım.

Can bir kahkaha atıp elini belime sardı. Boynuma yaklaşıp derin bir nefes aldı ve boğuk sesle konuşmaya başladı.

"Hâlâ çok güzel kokuyorsun."

Birden kendime gelip, onu omuzlarından ittim ve bir adım geriye gittim. Can telefonundan gelen şarkıyı kapatıp bana yaklaştı.

"Hatırlıyor musun? Sana demiştim ki ' nereye gidersen git, hep buralarda olacaksın.' " dedi kalbini göstererek.
Dolan gözlerimi umursamayarak onu dinlemeye devam ettim.

"Sen hâlâ buralardasın..." dedi gözlerime bakarak.

"Ama sen buralarda değilsin!" Dedim kalbimi işaret ederek. Arkamı dönüp hızlı adımlarla uzaklaştım. Yürüdükçe ağlıyor, ağladıkça yürüyordum.

Köşedeki evin duvarına çöküp delicesine ağlamaya başladım.

Hem sayıklıyor hemde ağlıyordum.

"Gitmeyecektin işte, beni bırakıp gitmeyecektin Can."

"Gitmedim." Diyen ses ile sıçradım.

"Senin burada ne işin var?" Dedim, bana aşkla bakan Can'a.

"Gidemedim işte İrem. Bedenim ayrıldı oradan ama kalbim ve ruhum hep oradaydı." Dedi yalvarırcasına.

"Sen benim neler çektiğimi biliyor musun Can?" Dedim bağırarak.

"Herşeyi biliyorum. Her gece Yunus'tan haberini alıyordum." Dedi.

"Niye? Niye gittin benden Can?" Dedim çatallaşan sesimle.

"Özür dilerim İzmir'lim..." dedi.

"O gün nasıl gittiysen, şimdi de öyle git. Seni istemiyorum." Dedim ve ayağa kalktım.
Tam gidecekken bileğimden tutup beni kendine çekti ve kaşlarını kaldırarak konuştu.

"Şş yalan atma. Beni istiyorsun." Dedi.
Ani gelişen refleks ile yanağına tokat attım.

O yanağını tutmakla uğraşırken ben koşarak eve gittim.

Annemler uyumuş olmalıydı. Sessizce odama gidip kendimi yatağa attım. Benden habersiz akan gözyaşlarım artmaya başlayınca, hıçkırıklarım da ağzımdan kaçıyordu.

Kendimi yerde bağıra bağıra ağlayarak bulduğumda ise annem ve babam koşarak yanıma gelmişlerdi.

Şok içinde bana bakan babam yanıma oturdu ve saçlarımı okşamaya başladı.

Annem kendini tutamayıp ağlamaya başlayınca kendimi daha da kötü hissetmiştim.

Annem, babam ve ben yatağıma yaslanıp sarılıp öylece durmuştuk. Annem benimle birlikte ağlıyordu.
Babam en sonunda merakına yenilip konuştu.

"Ne oldu sana kızım? Kâbus mu gördün?"

"Ben çok sevmiştim baba..." diyebildim sadece.

"Kimi? Neyi? Ne diyorsun bebeğim sen?" Dedi annem burnunu çekerek.

Hıçkırıklarımın arasında sessizce fısıldadım.

"Ben onu çok sevdim anne..."

Babam ,"Kimi çok sevdin kızı-" derken annem onun sözünü kesti.