İmkansız 2

-1-

İşte aslında her şeyin bittiği yer burasıydı. Ya da ben öyle sanıyordum. Belki de bu bir başlangıçtı. Yeni bir başlangıç. Jimin ve V. Yani Taehyung.

Şuan odanın içinde tek başımızaydık. Sadece ikimiz. Kader bizi tekrar bir şeklide bir araya getirmişti. Gözleri çok parlaktı. Işıl ışıl. Duygu yüklüydü. Çok fazla. Birbirimize saatlerce bakabilirdik. Ben öyle olsun istiyordum. Tae sessizliği bozmuştu.

Taehyung"Ji-Jimin. S sen. A ama. Nasıl?"

Gülümsedim.

Jimin"Ben buradayım Taehyung. Doktorum artık. Ve ablamla ilgili ne sorunun varsa bana-"

Taehyung hızlıca ayağa kalkınca susup ona baktım.

Taehyung"Ne yaptığını sanıyorsun! Yetmedi mi beni paramparça yaptığın.?"

Ben de ayağa kalkıp tam karşısında durdum.

Jimin"Asıl sen ne yüzle... Neyse. Şuan hastamsın."

Taehyung"Jeongin'in kuzenin olduğunu söyleyebilirdin seni aptal!"

Güldüm. Taehyung birden yakama yapıştı.

Taehyung"Ben... ben..."

Jimin"Sen ne!?"

Onu yavaşça ittim. Ağlamaya başladı.

Taehyung"Senin yüzünden! Nelere katlandım haberin var mı!?"

Jimin"Ya ben? Ya Jimin? Ben senin için neleri göze aldım haberin var mı?"

Şuan odaya biri dalsa yapabilecek hiçbir açıklamam yoktu. O yüzden gidip kapıyı kilitledim. Taehyung koltuğa oturdu. Bende masama geçtim. Taehyung'un dosyasını elime aldım sanki kim olduğunu neler yaptığını neden hastalandığını neden şuan burada olduğunu bilmiyormuşum gibi.

Taehyung elimdeki dosyayı hızlıca alıp pencereden aşağı fırlattı. Yanına gidip elini tuttum. Sakinleşip saçını düzeltti.

Jimin"Kim Taehyung."

Taehyung"Kim Jimin."

Taehyung pis pis sırıttı.

Jimin"Bak. Yüzüme bak Taehyung. Bana neler yaptığına bak."

Yüzünü avuçlarım arasına aldım ve gözyaşlarını elimle sildim.

Taehyung"Özür dilerim. Ama sen asıl bize neler yaptığına bak. Yazık değil mi ikimize?"