İmkansız 2

-27-

Jisoo ile barıştıktan sonra ona her ne kadar kötü hissedeceğini bilsem de Taehyung'la vakit geçireceğimi söylemiş ve oradan ayrılmıştım.

Açıkçası Jisoo ile barışmama rağmen içim pek rahat değildi. Neden böyle aniden benimle buluşup barışmak istemişti ki? Bir kötü niyet aramalı mıydım? Henüz bilmiyordum. Zaman gösterecekti. Umarım eskisi gibi olabilirdik.

Eve geldiğimde Taehyung elindeki telefonla salonda daireler çiziyordu. Beni görünce yanıma geldi.

Taehyung"Ne dedi?"

Jimin"Tae, inanamayacaksın ama biz ablamla barıştık!"

Taehyung şaşkınca yüzüme baktı.

Taehyung"Gerçekten mi? Ama nasıl olur senden nefret ediyordu."

Jimin"Bilmiyorum çok samimi konuştu. İnanmalı mıyım?"

Taehyung elimi tuttu.

Taehyung"Şuanda benim dışımda birine inanmamalısın her ne kadar ablan da olsa. Çünkü bize neler yaptığını biliyorsun."

Jimin"Neler yaptı Taehyung?"

Elini bırakıp koltuğa oturdum.

Taehyung"Yine başladık."

Taehyung yanıma oturdu.

Jimin"Ablam seni sevdi Taehyung. Gerçekten sevdi. Bizi ayırmaya filan çalışmadı çünkü lanet olsun ki haberi bile yoktu olanlardan."

Taehyung"Jimin bak biliyorum günlük tartışma saatimiz geldi ama bizim için iyi olan şeylere bile sevinemiyoruz farkında mısın?"

Jimin"Ne yapayım Taehyung? Ben senin kadar rahat olamıyorum. Kötü geçmişi bir kenara atamıyorum."

Taehyung"Ben sana iş buldum."

Jimin"Ne? Gerçekten mi? Ne ara?"

Taehyung"Bugün birileri yüzünden işe gitmedim."

Güldüm.

Taehyung"Yani iş aramaya vaktim oldu. Ama yine sevinmeyip ağlamaya başlayacaksan boşver. Unut gitsin."

Koltukta biraz daha yakınına oturup gülümsedim. Tae de gülümseyip kolunu omzuma attı.

Jimin"Nerede iş buldun?"

Taehyung"Hastanede tabii ki nerede olabilir. Hem de Changbin'le kaldığınız hastane."

Jimin"Oh! Gerçekten mi?"

Taehyung"Gerçekten."

Jimin"O hastane çok büyük. Sağol aşkım."

Taehyung"Yeter ki sen bana her zaman böyle gülümse."

Kalbim yine benden izinsiz atmayı bırakırken kızaran yüzümü saklamak için kafamı göğsüne koydum. Onun kalbi de benimkinden farksızdı. Belki de rahat bir nefes alsak kalp atışlarımız düzelecekti ama birbirimize bu kadar yakınken nefes almak bile zor bir işti.

Jimin"Şimdi sadece ikimiz bu evde yalnız mıyız?"

Taehyung"Harbiden sabah sabah Jennie nerede?"

Jimin"Changbin'in yanına gitti."

Taehyung"Jimin sen bana Jisoo olayını bir anlatsana nasıl oldu tam olarak?"

Jimin"Tae. Ben bugünü birlikte geçirelim diye seçtim sen ne soruyorsun."

Al işte. Ağzımdan kaçırmıştım. Plan yapmakta Jungkook kadar iyi değildim herhalde.

Kafamı daha çok geniş göğsünde saklamaya çalışırken Tae çenemi tuttu. Mecbur ona bakmıştım.

Taehyung"Nasıl yani? Hepsini sen mi planladın?"

Jimin"Ya. Şey. Sadece. Evet."

Taehyung güldü.

Jimin"Komik değil. Hiç bana vakit ayırmıyordun."

Taehyung"Özür dilerim imkansızım. Ama artık imkanlım olduğuna göre sana istediğin kadar vakit ayırabilirim."

Jimin"Nasıl olacak o? Her gün işe gidiyorsun ve akşama kadar gelmiyorsun. Hem ben de bundan sonra işte olacağım."

Taehyung"Aslında ben bu işten ayrılmayı düşünüyorum Jimin."

Şaşkınca Taehyung'a baktım.

Jimin"Neden?"

Taehyung"Jisoo ile çalışmamdan rahatsız olduğunu biliyorum. Hem Jisoo da rahatsız oluyordur. En iyisi hazır aranız da düzelmişken ben aradan çekileyim."

Aslında dedikleri çok mantıklıydı. Ama işsiz ne yapacaktı ki? Ayrıca biz daha ne kadar Jennie'ye yük olmaya devam edecektik?

Jimin"İyi bir fikir Tae. Ama... sen bana bir yıl daha dayanmamı filan söylüyordun hatta yeni bir eve geçeceğiz demiştin. Tüm bunlar nasıl olacak? Benim hastaneden aldığım para yeterli olacak mı?"

Taehyung"Aslında evimiz hazır."

Jimin"N-ne nasıl yani?"

Taehyung"Bas baya. Jungkook'larla komşu oluyoruz çünkü tam karşılarındaki evi satın aldım."

Jimin"N-n-ne! Tae! Sen harikasın!"

Sıkıca sarıldım.

Taehyung"Sonunda seni mutlu edebilecek şeyler yapabiliyorum. Seni çok seviyorum Jimin."

Jimin"O zaman evlen benimle."