İmkansız 2

-17-

-Sabah-

Bugün hastanede kalışımın üçüncü günüydü. Bir sorun olmazsa yarın çıkacaktım.

Uyandığımda Taehyung sandalyede uyuyordu. Başını yatağa koymuştu. Başını okşadım.

Jimin"Tae."

Taehyung"Hm?"

Güldüm.

Jimin"Uyanman gerek."

Taehyung"Hm."

Jimin"İş saati."

Taehyung yavaşça doğruldu.

Taehyung"Ah sırtım."

Jimin"İyi misin?"

Taehyung"Biraz sırtım ağrıyor ama iyiyim."

Taehyung gülümsedi.

Bende ağzımın çevresindeki yaralardan biraz zor gülümsemiştim.

Taehyung kalkıp iş için hazırlandı.

Jimin"Görüşürüz akşam."

Taehyung"Görüşürüz."

Alnımı öpüp odadan çıktı.

Artık bu hastaneden çıkmak istiyordum. Gerçekten çok sıkılmıştım yatmaktan. Yavaşça kalkıp serumu tutarak yürüdüm. Bacaklarım titriyordu. Yürümekte zorlanıyordum ama sorun değildi. Changbin'in kaldığı yoğun bakım ünitesinin önüne geldim. Yüzünde çok fazla yara yoktu ama iki bacağı da alçıdaydı. Çevreme bakındım. Bir tane hemşire olduğunu düşündüğüm bir kadına içeri girip giremeyeceğimi sordum. Giremeyeceğimi söylemişti. Israrla girmek istediğimi söyleyince beni maskeli ve doktor kıyafetli bir şekilde içeri alabileceklerini söyledi. Sadece beş dakika vermişlerdi. Hemşire giyinmeme yardım etti. Odaya girdim. Serumdan destek alarak yürüdüm ve Changbin'in yanına vardım. Bir şey söylemedim. Daha doğrusu bir şey söyleyemedim. Kim ne derse desin ben kendimi suçluyordum. O uçurumda geriye gitmeseydim Changbin beni tutmaya çalışmayacaktı. Neden öyle yaptım ki? Neden? Bana duygularını söylemesi neden bende böyle bir etki yarattı? Üstelik ben sormuştum Jennie'den hoşlanıyor musun diye. Kendim kaşınmıştım. Onun sevgisine karşılık veremezdim neden ona bu eziyeti yaptım? Göz yaşlarım Changbin'in eline damlıyordu. Elini tuttum.

Jimin"Sen... Sen. Çok iyi bir arkadaşsın. Üzgünüm sana arkadaş dediğim için ama benim için öylesin. Bu süreçte bana çok yardımcı oldun. Ben senin sayende... Taehyung'la birlikteyim. Sen olmasan bizim planımız çoktan çöp olmuştu bile. Tamam kabul etmek lazım. Çok berbat bir plandı ve Jisoo'ya çok kötü şeyler yaptık. Ama ben seninle çok eğlendim. Yani çok iyi bir ikili olduk. Bunu bilmelisin."

Hemşire camlı yerden süremin bittiğini işaret ediyordu. Umursamadan konuşmaya devam ettim.

Jimin"Sen benim kahramanımsın. Duydun mu beni? Duyduysan uyanmalısın."

Hemşire içeri girip beni kolumdan sürükledi.

Hemşire"Lütfen zorluk çıkarmayın."

Changbin'in eli ellerimin arasından kayıp gitti.

Jimin"Lütfen duy beni! Changbin! Uyanmalısın mutlaka! Seni seviyorum!"

Ve hemşireye direnmeyi bırakıp odadan çıkmıştım. Normal kıyafetlerimi giyip odama geri döndüm. Geri döndüğümde Yoongi'yle karşılaşmıştım. Sanırım bugünkü ziyaretçim Yoongi'ydi.

Bana yavaşça sarıldı. Karşılık verip oturdum. O da yanıma oturup elini omzuma attı.

Yoongi"Naber bro?"

Jimin"Kötü bro sen?"

Yoongi"Neden bro?"

Jimin"Nedeni ortada değil mi?"

Yoongi"Ee şey yani haklısın ben uçurumdan-"

Jimin"Kendim için değil. Ben iyileştim sayılır. Ama Changbin. Durumu çok kötü Yoon."

Yoongi"Öyle. Yani özür dilerim ben kötü bir şey söylemek istemedim."

Jimin"Biliyorum herkes kötü bir şey söylüyor zaten boşver."

Yoongi"Öyle ama. Yani şimdi iki bacağı alçıda bir kolu alçıda çenesi burkulmuş sarmışlar üç tane de kaburga-"

Jimin"Sana boşver dedim!"

Yoongi sustu. Omzumdaki elini çekti.

Yoongi"Özü-"

Jimin"Dileme! Changbin iyileşecek duydun mu beni?"

Yoongi'nin yakasına yapıştım.

Changbin iyileşmezse ben yaşayamazdım. Bu vicdan azabı beni yiyip bitirirdi.

Yoongi bir şey yapmayıp onu sarsmama izi verdi.

Jimin"Benim yüzümden! Onunla ormana gittiğimiz zaman şelalede onu öpmeseydim ne ablam tüm gerçekleri Tae'den öğrenecekti ne de Changbin benden etkilenecekti. Ve bu saçma uçurum olayı hiç yaşanmayacaktı çünkü biz hala sapık gibi, ablamla Tae'yi ayırma planı yapacaktık!"

İçimi dökünce rahatlamıştım.

Yoongi"Jimin. Seni anlıyorum ama-"

Jimin"Kimsenin beni anladığı filan yok! Benim yaşadıklarımı yaşamayan kimse beni anlayamaz!"

Yoongi"Ama biz bütün bunları birlikte yaşadık."