İmkansız 2

-25-

Jennie Changbin'in yanına gelip benim elimi Changbin'in elinden çekip kendi tuttu.

O sırada doktor içeri girdi. Changbin'in baş ucunda oturmaya devam ettim.

Jennie"Doktor Bey Changbin'in durumu nedir? Eve götürebilir miyiz?"

Jimin"Zaten Doktor Bey de bunu söylemek için geldi Jennie."

Doktor"Changbin'in durumu gayet iyi. Ama onu hemen taburcu edemeyiz. Zaten kendi istese bile yürüyemez şuan."

Jennie"Ne! C-C-Changbin yoksa..."

Doktor"Hayır hayır yanlış anladınız. Changbin elbette yürüyebilecek ama şuan değil. Yaklaşık yirmi gündür yattığı için bacak kasları çalışmaz vaziyette. Onun için yürüyene kadar hastanede kalacak. Biz ona yürüyebilmesi için yardım edeceğiz endişelenmeyin."

Jennie"Peki ben burada kalabilir miyim?"

Doktor"Siz beyefendinin nesi oluyorsunuz?"

Jennie"Kız arkadaşıyım."

Doktor"Yalnızca bir kişi kalabilir."

Doktor odadan çıktı.

Jungkook"Changbin'le ben kalmak istiyorum."

Jennie"Delirdin mi o benim sevgilim. Tabii ki ben kalmalıyım değil mi bebeğim?"

Changbin gülümseyip Jennie'nin elini tuttu.

Changbin"Kook üzgünüm kanka."

Jungkook"Hah."

Yoongi"Sanki duymadık Changbin uyandığında kimin ismini sayıkladığını."

Taehyung"Jungkook mu dedi?"

Tae güldü.

Yoongi"Jimin dedi."

Jimin"Ne?"

Changbin'e baktım. Yanakları kızarmıştı. Jennie ise dik dik bana bakıyordu.

Jennie"Ya bıktım artık bu durumdan. Jimin'e aşık olmayan kaldı mı?"

Changbin"Aşkım öyle bir şey yok."

Şuan yalan söylüyordu ama onu bozmadım çünkü neden bozayım.

Jimin"Jennie. Hiç boşuna polemik yaratma istersen."

Taehyung"Bence de Jennie. İnan bu durumdan ben de bıktım ama herkes biliyordu zaten yani Changbin'in Jimin'den hoşlandığını öyle değil mi? Sen de biliyordun."

Changbin"Durun artık. Ben Jimin'e itiraf ettim."

Jungkook"Ne? Durun biraz. Neyden bahsettiğinizi anlamıyorum."

Yoongi"Biz baya baya önemli bir şeyler kaçırdık gibi hissediyorum."

Jimin"Önemli bir şey değildi. Gerçekten."

Taehyung"Anlat Changbin. Hazır tüm ekip buradayken aramızda gizli bir şey kalmasın."

Changbin"Kaza gecesi... ben... Jimin'e ondan hoşlandığımı söyledim. Özür dilerim Jennie."

Jimin"Aslında o söylemedi ben sordum. Merak ettiğim için üzgünüm Jennie."

Jungkook"Oha. Yoongi. Beni silk lütfen."

Yoongi"Ne yapayım!?"

Şaşkınca Jungkook'a baktık.

Jungkook"Sirkele salla beni. Sars beni. Sanırım rüyadayım. Changmin reel olum. Uyandırma beni sakın."

Jungkook ayaktayken gözlerini kapattı.

Yoongi"Tırlattı bu da iyice."

Jennie"Bir dakika bir dakika. Sen sevgiline 'olum' diye mi hitap ediyorsun?"

Changbin"Jennie şuan buna mı takıldın? Bizde kal."

Jungkook"Jennie uyandırma beni."

Yoongi"Aşkım uyan hadi."

Jungkook"Sen uyandırabilirsin bebeğim."

Jungkook gülerek gözlerini açtı.

Yoongi"Hadi evimize gidelim. Ee siz de ne yaparsanız yapın."

Jungkook"Zaten kal desen de kalamazdım Changbin çünkü ben yoğun bir insanım her an insanlar beni arayıp evim yanıyor diyebilir ha ha."

Yoongi"Şuan aklıma geldi. Bu gece devriye gezmem gerek Kook. Hoşça kal."

Jungkook"Yah! O polis kıyafetleri içinde çok hoş görünüyorsun en azından beni eve bırak."

Jungkook ve Yoongi el sallayıp gittiler.

Taehyung"Hadi biz de gidelim artık. Jennie yarın görüşürüz."

Jennie"Tamam Tae. Hoşça kalın."

Odadan çıktık.

Jimin"Dışarda biraz yürüyelim mi?"

Taehyung"Burada hastanede mi?"

Jimin"Hm."

Taehyung"Tamam. Yürüyelim."

Ağaçlık alanda el ele yürümeye başladık.

Jimin"Bana iş bulmayacaksın değil mi?"

Taehyung"Araştırıyorum Jimin sabırlı olmalısın."

Jimin"Neden ben kendim arayamıyorum?"

Taehyung"Changbin'le aramıştın hatırlarsan. Hiçbiri de geri dönüt yapmamıştı."

Kaşlarımı çattım.

Jimin"Beni Busan'daki işimden eden sensin."

Taehyung durdu. Ben de durup ona doğru döndüm.

Taehyung"Harika. Yine tartışmaya mı başlayacağız? Bunun için mi yürüyelim dedin?"

Jimin"Ben böyle bir insan mıyım? Kavgacı. Seni bunaltıyor muyum artık?"

Taehyung"Jimin bak. Yaşadığımız şeyler kolay değildi hiç değildi. Biliyorum. Ve hepsi benim suçum. Onu da kabul ediyorum. Ama sen böyle yaptıkça-"

Jimin"Ne yapıyorum ben? Ne yapmalıyım? Nasıl tepki göstermeliyim? Boğuluyorum ben Taehyung! Nefes alamıyorum artık."

Göz yaşlarım yanaklarımı ıslatırken Taehyung göz yaşlarıma bir öpücük kondurdu ve o an tüm sinirim gitti. Sadece ona odaklandım. Kazandığım adama odaklandım. Belki de hep böyle yapmalıydım.

Sessizce omzuna yaslanmış ağlamaya devam ediyordum. Taehyung bir süre saçlarımı okşamış daha sonra ise beni kucağına alıp arabaya götürmüştü.