Bir kadın...
Bir acı...
İki hayat...
İki aşk...
EYLÜL 2020/ #macera 1.
ŞUBAT 2021/ #ihanet 1.
MART 2021/ #ihanet 1.
MAYIS 2021/ #ihanet 1.
AĞUSTOS 2021/ #romatikkomedi 1.
AĞUSTOS 2021/ #gelecek 1.
AĞUSTOS 2021/ #hata 1.
AĞUSTOS 2021/ #karakter 1.
EY...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ertesi gün petshop'a giderek Dark için büyük bir seyahat çantası aldım. Eve giderken içim bomboştu ve yol boyunca nedense Jason'ın bana sarıldığı anlar geliyordu aklıma. Öylesine güçlü kavramıştı ki beni kolları, yanımda olduğunda hiçbir kötülük bana ulaşamaz gibi gelmişti.
Bahçeye girdiğimde Emre'nin arabasını göremedim, belki de bir işi çıkmıştı. Zile uzanıp çaldığımda bir süre bekledim ve Emre'nin duştan yeni çıktığını, bu yüzden kapıyı geç açtığını fark ettim. Saçları hala ıslaktı ve lanet olsun! Çook yakışıklıydı. Dikkatimi başka şeylere vermeye çalıştım. Dışarıda konuşmayı tercih ederdim ama mecburen içeri girdim.
"Çok vaktim yok, bir an evvel konuşalım." dedim ve boş bakan gözlerle karşılaştım.
Emre'nin yüz ifadesini okuyamıyordum. Resmen ifadesi bir şekilde bakıyordu, ne düşündüğü hakkında tek bir fikir üretemiyordum. Çok acı bir durumdu çünkü karşımdaki adamı tanımıyordum. Benim üniversite yıllarımda sevdiğim adam, bu kişi değildi.
"Asla boşanmayacağız." dediği an ben, peşinden salona doğru yürüyordum.
Bu tartışmayı yapmayacaktım. Sözlerini duyar duymaz dışarı çıkmaya yöneldiğimde ise önümü kesti.
"Boşanmayacağız." dedi tekrar.
"Emin misin Emre? Akşam seni Selin ile gördükten sonra affedeceğime inanıyor musun gerçekten?" derken sakindim ama Emre çıldırdı.
"Akşamki lanet bir iş yemeğiydi. Onu ekibimden çıkarmıştım ama patron yine dahil etti. Ne yapabilirim söyler misin? Selin kim ya? Nasıl bu kadar aramıza girebildi?"
"Aramıza girmedi Emre! Senin yatağına girdi?"
"Şu eve bir bak. Koltuğun üzerindeki şalını görüyor musun? Sen gittiğinden beri orda. Elimi bile sürmedim. Kitabını açık bırakmışsın, kapamadım. Sekiz lanet aydır nerede olduğunu bilmeden, senden tek bir haber almadan gelmeni bekledim." dedikten sonra beni kolumdan tutarak yatak odasına götürdü.
"Sen gittikten sonra şu yatağa bir kez bile yatamadım. Annen eşyalarını topladığında günlerce eve giremedim. Tamam, hata yaptım. Bedeli sensizlikse aylarca ödedim." derken sinirle cebinde çalmakta olan telefonu susturdu ve telefonu yatağın üstüne attı. Bana yaklaştı, ne zaman akmaya başladığını bilmediğim gözyaşlarımı sildi. Gözyaşlarımın aşktan olduğunu sanıyordu muhtemelen, oysa onlar karşımdaki adam için üzüldüğümden akıyordu. Nasıl bu kadar zayıf karakterliydi, ben mi görememiştim gerçek yüzünü? İkimiz diye bir şey söz konusu olmazdı artık ama onun mutsuz olmasını da istemiyordum, o da yeni bir hayat kurmalıydı kendine.
