KALBİMDE ÖLÜM (KAÇINILMAZ AŞKLAR-2) (TAMAMLANDI)

🖤FİNAL 🖤Bölüm 33🖤

Selam K.Ö. okurlarım....

Finalde buluştuğumuzu umuyorum.. Ve şu an çok duygusalım nedense.. Bir ağlama isteği sormayın..

Başlamadan önce yıldıza basalım olur mu?

FİNAL😢😢😢😢

"Emre.." dedim sesimin titremesine mani olmaya çalışarak. "Geldin mi sevgilim."

Tepkim Emre'yi şaşırtmıştı. "E..evet aşkım. Seni almaya geldim."

Koşarak boynuna sarıldım. "Neden bu kadar geç kaldın? Benden vazgeçtin sandım." Dedim Jason'ın durumunu anlamaya çalışarak.

"Önce bizi ayıran Selin yılanını halletmem gerekti." Dediğinde irkilmeme engel olamadım. Selin'i mi öldürmüştü? İrkildiğimi fark edince hemen beni kendinden uzaklaştırarak o korkunç yüzünü büründü. Kavgacı ce saldırmaya hazırdı.

Bir adım öne atıldım, ellerini tutarak "Kimse senden şüphelenmez değil mi?" dedim, sanki onun için korkmuşum gibi. Yüzü hızla yumuşayarak eski haline döndü.

"Asla bulamazlar." Dedi gülerek. Gırtlağımı yaran çığlık atma isteğimi bastırarak olumlu anlamında başımı salladım.

Sanki Emre ile kaçmaya çok istekliymişim gibi hızlı adımlarla dolaba yönelerek bavulumu çıkardım.

"Yardım et, eşyalarımı toplayalım. Yakalanmadan kaçalım buradan." Dedim dikkatini dağıtmak için.

"Bunu öldürmeden olmaz." dedi. "Aylarca sana dokundu." 

Emre'nin gözleri odağını kaybetmiş gibiydi.  Şu an akıl hastanesindeki ağır bir hastadan farkı yoktu. Yanlış bir hareketimde hem Jason hem de bebeğim tehlikeye girebilirdi. Onu asla kışkırtmamam gerekiyordu ama bunu nasıl yapacağım konusunda bir fikrim yoktu ve Jason'ın kanayan yarasını gördükçe bayılacak gibi oluyordum. Sakin kalmalı ve bir şekilde Emre'den kurtulmalıydım.

"Ah sevgilim! Hepsi seni kıskandırmak, beni sevdiğini anlaman içindi. Bana hiç dokunmadı. Yani hiç sevişmedik." Dedim inanmasını umarak.

"Niye aynı evde kaldın o zaman?" diye sorarken çocuk gibiydi. 

"Ayrı odalarda kaldık. Evlenmeden kabul etmeyeceğimi sende biliyorsun."

"Ama biz yapmıştık." Dedi, kafası karışıktı, görebiliyordum. Ruh hali sürekli değişiyordu. Şimdi de beş yaşındaki bir çocuk gibi bakıyordu yüzüme. Tekrar ellerini tuttum.

"Emre, seninle aramızda olan şey özel. Kimse senin yerine geçemez." dedim ona ve daha önce Jason'a söylediği sözleri tekrarladım. Onu çok kıskandığımı ve onun yerine kimsenin geçemeyeceğini, açtığı boşluğun asla dolmadığını anlattım sonra da acele edip kaçmamız gerektiği konusunda ısrarcı oldum.

"Öldüğünden emin olalım." Dedi sinirli sinirli.

Hemen öne atıldım. "Mahalle başımıza mı üşüşsün?" Dedim elini tutarak. Yine şüphelense de kafasında tarttığında bana inandı.

"Susturucu var, korkma." Dedi. Korkmak mı, ödüm kopuyordu. Sevgilim için her saniye hayati öneme sahipti.

Silahını tekrar Jason'a doğrulttuğunda buz gibi olan bedenimi sevgilimin önüne siper etmeye hazırdım ama çok şükür ki, çalan kapı duraklamasına sebep oldu.

"Komşudur. Açmazsam ayrılmaz kapıdan, kaçamayız." Dedim. Bir umudum olmuştu sonunda.

Emre bir süre bocaladıktan sonra benimle birlikte kapıya geldi. Kapının arkasına saklanarak silahıyla bana varlığını hissettiriyor, ağzımdan çıkacak tek yanlış kelimede neler olacağını anlatmaya çalışıyordu.