KALBİMDE ÖLÜM (KAÇINILMAZ AŞKLAR-2) (TAMAMLANDI)

K.Ö. 🖤 Bölüm 13

Selam K.Ö. okurları..

Başlamadan önce yıldıza basalım olur mu?

Sabah annem kahvaltı masasını yine verandaya kurmuştu. Jason ve Evan çoktan kalmış; masaya oturmak için beni bekliyorlardı. Bu günkü yoğun programımı düşününce hemen masaya oturdum. Evan, ya annemin bizimle gelmesini ya da kendisinin buraya yerleşeceğini söyleyip duruyor, annemin genç kız gibi kıkırdamasına sebep oluyordu. Onların neşeli sohbeti devam ederken, önemli birkaç işim olduğunu söyleyerek izin istedim.

Önce avukatıma gittim. Emre boşanmayı kabul etmediği için duruşma dört ay sonraya ertelenmişti. Bu zaten bilmediğim bir şey değildi. Avukatım mümkünse ikinci duruşmaya katılmamın önemli olduğunu söyledi. Gelmeye çalışacağımı söyleyerek arkadaşlarımla buluşmak üzere yanından ayrıldım. Her ne kadar Zeynep haricinde kimse ayrıntıyı bilmiyor olsa da, herkes ayrılığımızı duymuştu ve işin içinde Selin olduğunu biliyorlardı. Kimse bir şey söylemese de bunu anlamış, bakışlarında benim için olduğunu bildiğim üzüntü ve endişe yakalamıştım. Yanlarında iki saat kadar kaldıktan sonra Emre'nin şu an işte olacağını varsayarak köpeğimi görmeye gittim. Ne olur ne olmaz diye arabayı evin yan sokağına park ederek, inşallah Emre şifreyi değiştirmemiştir duaları eşliğinde giriş kapısının şifresini tuşladım.

Kapı açıldığında gözlerimle bahçe ve evi taradım. Kimse yokmuş gibi görünüyordu. Dark önce keskin gözlerle beni süzdü sonra beni kıçımın üzerine oturtacak kadar şiddetli bir şekilde üzerime atlayarak yüzümü yalamaya başladı. Oğlum beni özlemişti. Buradan apar topar ayrılmıştım ve ne yapacağıma dair bir fikrim yoktu. Oysa şimdi düzenim belliydi. Dark'ı yanıma alabilirdim, hemen kafamda plan yapmaya başladım. Kendime bahçeli bir ev alacaktım ve oğlumla orada mutlu olacaktık. Eve döndüğümde Jason'a uçağına köpek almamın sorun olup olmayacağını sormaya karar verdim. Kabul ederse yarın yine gelecek Dark'ı kaçıracaktım. Yarım saat kadar köpeğimi sevdikten sonra merakıma yenik düşerek evin içine girmeye karar verdim. Dürüst olmak gerekirse Emre'nin benden sonraki hayatını merak ediyordum.

Evin içine girdiğimde ne bekliyordum, bilmiyorum ama ev sanki buradan hiç ayrılmamışım gibiydi. Fotoğraflarımız, son okuduğum kitap, yarım kalan yapbozum.. her şey bıraktığım gibiydi. Kadınca bir tatmin yaşadığımı saklayacak değildim. Eğer yeni bir hayat kursaydı, izlerimi silseydi üzülürdüm. Kaç gece Selin'in sahip olduğum her şeyi, hayatımı sonunda ele geçirdiğini düşünerek ağlamıştım. Belki saçma gelecek ama onun evime girdiği düşüncesi beni boğmuş, evimi kıskanmıştım. Kapıyı kapatarak şifreyi tekrar kurdum ve anneme doğru yol almaya başladım.

Eve geldiğimde annemin kahkahaları daha kapıdan duyuluyordu. Evan'ı annemin kalbine girmeye kararlı bir şekilde tüm hünerlerini sergilerken görmek beni şaşırtmadı. Şımarık bir çocuk gibiydi daima ve etrafındakileri neşelendirmeyi iyi biliyordu. Jason ise ortalarda görünmüyordu. Onu bahçenin arkasında, babamın ahşap atölyesinde buldum. Rahmetlinin en büyük hobisi ahşap işçiliğiydi ve Jason'ın da bu konudan anladığı barizdi. Onu, orada, babamın eşyalarının arasında görmek babamı ne kadar özlediğimi hatırlattı bana. Emre benden babamın acısını özgürce yaşama hakkını dahi almıştı. Gözlerimden yaşlar süzülürken Jason hemen yanıma gelerek sıkıca sarıldı bana, başımı göğsüne koyarak bir süre ağladım.

"Çok üzgünüm. Amacım seni üzmek değildi." dediğinde hızla kendimi toplayarak uzaklaştım. Ona çok yakın olmaktan korkuyor, çekimine yenilirim endişesi taşıyordum.

"Üzmedin." dedim.

"Akşam için şu söz verdiğim köfteyi yemeğe götüreceğim sizi."  dedikten sonra hazırlanmak için odama geçtim. İş yerinde baş başa çok vakit geçiriyor olabilirdik ama özel hayatta onunla yalnız kalmak tüm hücrelerimin bana savaş açması gibi, elektrik yüklü olduğundan kendisiyle kalabalık ortamlarda olmayı yeğlerdim.