Zor! Hemde çok zor. Sevmek, aşık olmak. Ben hiç seveceğimi ya da aşık olacağıma inanmıyordum,aşk diye bir şey var mı onu dahi bilmiyordum. Ama öğrendim ki, aşk bağlanmakmış, bırakamamakmış.
"Eğer o kalp atsın istiyorsan doğru yolu bulman gerekiyor."...
En sevdiğiniz müziği açıyorsunuz ve bölümü öyle okuyorsunuz.
Bol üşümeli bir bölüm okuyacaksınız, battaniyelerinize sarılın.
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.
Keyifli okumalar diliyorum canlarım.
-
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*Bu işte beraberiz.*
Gerçekler her zaman, insana acı verir mi? Gerçekler her zaman tek çıkış yolu, kurtuluş yolu değil midir? İnanmak istenmez mi gerçeklere? Bir yol arar insan, bir hayal, bir rüya, bir düzmece... İnanmak istenmez işte! Ne derseniz deyin, insan en çaresiz, en güçsüz anında inanmak istemez gerçeklere. İnanın bana, bunu fark ettiğim, 1 Kasım 2019,Cuma 05.39. Bu benim kaçış, bir daha asla görünmek istemediğim andı. Nasıl oldu hatırlamıyorum bile, Yağmur sesleri geldi önce kulağıma. Sonra bacağımdaki sarsıntı ardından gözlerimi açıp derin derin nefesler alıp vermem. Uyandığıma inanmak istemedim, Yağmurʼun sessiz kalmasına inanmak istemedim. Kaçıyordum. Korka korka, gerçeklerden kaçıyordum.
“Sende duyuyor musun?” diye sordu Yağmur kollarımın arasında. Duyuyordum. Kafamı salladım.
“Bu gerçek mi?” Korku dolu bir nefes aldım.
“Bu,” dedim alnımdaki terleri silerek. “Gerçek. Biz buradayız... Bu sesleri duyuyoruz.” Sustuk. İkimizden de ses yok. İkimizde konuşmuyoruz. Sadece sesi dinliyoruz.
“Aslı sen haklıymışsın! O ıslık sesi... Başından beri gerçekmiş.” dediği anda hıçkırmaya başladı. Ayağa kalktım, titreyen bacaklarımla korkusuzca pencereye ilerledim. Bende korkuyordum, en az Yağmur kadar.
“Aslı ben korkuyorum. Annemle babamı çağıralım!” dediği sırada iki dudağının arasında büyük bir çığlık çıktı. Şok olmuş biçimde yanına yaklaştım ve ellerimi ağzına bastırdım.
“Sus,” dedim sakince. “Eğer çığlık atarsan, annem ya da babam gelirse bize asla inanmaz. Sus. Bu ikimizin arasında kalacak!” dedim ağzını hala kapatırken. Gözyaşları içinde kafasını salladı.
“Şimdi elimi çekeceğim, sakın bağırma! Çıt çıkarma!” Kafasını bir kez daha salladığında elimi yavaşça çektim ağzından. İkimiz bir kez daha sessizliği oluştururken ıslık sesi hala kulaklarımızdaydı. Ses sanki sokaktan değil de çok yakınımızdaymış gibi geliyordu. Sanki kapının önünde, içeriye doğru çalıyordu. Çok yakında. Bir nefes kadar, ölüm kadar yakındı bize.
“Aslı, kokuyorum.” dedi Yağmur belime sarılarak.
“Korkma,” dedim elimi ellerinin üzerine koyarak. “Ben yanındayım.” Atladığım bir şey vardı, ben Yağmurdan daha fazla korkuyordum. Ben korkudan bayılabilir asla uyanamayabilirim. Şimdi korkmamam gerekiyor.
