Kalp Yolu

9.Bölüm : İlk Öpücük.

Merhabaa^^

Sevdiğiniz en güzel şarkıyı açıyor ve bölümü öyle okuyorsunuz.

Keyifli okumalar.

-

“Bunu yapmak istiyorum. Ve bu beni delirtiyor.”

-

“Benden mi?” diye ikinci defa sordu. Okay gözlerine fener tutulmuş gibi parlıyordu. Bugün onlar konuşacak biz susacaktık. Ama aklıma asla Okayʼın duyguları gelmezdi. Hemde benim kardeşime karşı. Tamam onları tanıştırmam gerektiği konusunda ısrar etmişti ama ben bunları asla düşünmemiştim.

“Evet Yağmur senden. Senden hoşlanıyorum.” Okay üzerine basa basa konuşuyordu. Diyecek bir şeyim yok. Keşke bunu önceden bana söyleseydi. Şimdi neler olacak bilmiyorum.

Yağmur yaklaşık yirmi dakikadır Okayʼın yüzüne bakıyor. Söylemesi gerekenler var. Onun duygularına cevap vermeli. Susmamalı.

“Üzgünüm,” diye başladı söze. “ama benim sevdiğim biri var. Senin duygularına karşılık veremem. Sen benim arkadaşımsın ve hep öyle kalacaksın. Seninle aramdaki arkadaşlık sadece Aslı ʼdan ibaret.” Yağmur hem Okayʼı, hemde beni saşırtırken, yemin ediyorum bayılacaktım. Kardeşimin sevdiği bir çocuk var. Ve bunu ben şimdi öğreniyorum.

Gözlerimi Yağmurʼun üzerinde gezdirdim. O da bana baktı ve kaşlarını havaya kaldırdı. Okay ise o bitmiş durumda. “Sen şimdi Aslıʼnın kardeşini mi seviyorsun lan!” diye araya girdi Mehmet. Oldukça şoktu.

“Senin kalbine giren, anahtarını saklayan o kişi kim? Bana onu söyle!” Bu soru hepimizin aklında. Kardeşimin kalbine giren kişi kim? Benden sakladığı kişi kim olabilir, kim?

Arda öne doğru bir adım attı ve gözlerimin içine baktı önce. Sonra da Okayʼı durdurmak istercesine dudaklarını araladı.

“Okay, tamam abi, üzerine gitme.” Ardaʼnın kurduğu cümlenin saçmalığını aldırmadan kafamı Yağmurʼa çevirdim. Ondan bir cevap bekliyordum. Hemde afili bir cevap.

“Hayır abi! En azından bunu bilmeye hakkım var.” Şimdi ne olacaktı! Bu kişiyi bende deli gibi merak ediyorum. Yağmur kimi seviyor ki! Biz Ankaraʼdayken bir çocuk vardı ama o değildir. Bir ayda kimi gördü de kimi sevdi aklım almıyor. En sonunda Yağmur da dudaklarını araladı.

“Benim o kişiyi söylemem, seni sevebileceğim anlamına gelmiyor.” Oha ciddi ciddi biri var bu kızın kalbinde. Yoksa Okay reddedilecek biri değil. O bizim aramızda en olgun kişi. Aklını en iyi kullanan. Ama şimdi reddediliyor ve bu beni çok üzüyor.

Okayʼın yüzüne baktığımda yüzü kıpkırmızı gözleri dolu doluydu. “Abi, sen daha iyilerine layıksın. Yürü gidelim.” Mehmet gayet imalı şekilde Yağmurʼa bakarak konuşmuş ben ise kardeşimi savunamamıştım bile. Sanki tarihin bilinmeyen savaşlarını bulmuştukta o kadar şokta o kadar ciddiydik.

“Ta-mam.” Okay ellerini havaya kaldırıp omzunu Yağmurʼun omzuna vurarak kafeden çıktı. Peşinden gitmek o kadar çok istiyordum ki, burada kardeşimi bırakmak da istemiyordum. Şuan ne yapacağımı da bilmiyorum.

Yağmur elini omzuma koyup dolmuş gözleriyle, kısık çıkan sesiyle zar zor konuştu. “Gidelim buradan... Lütfen.” Kafamı olumlu anlamda salladım. Ardaʼya 'gitmem gerekiyor' dercesine baktım. O da kafasını salladı. Yağmurʼun koluna girip kafeden bizde çıktık.

Caddeye çıktığımızda yüzüme vuran rüzgarla birlikte gözlerimi kapattım,yağmur yeniden yağacak gibiydi. Aklım Okayʼda. Şimdi ne haldedir!
Nerededir, ne yapıyordur! Yalnız başına kalmıştır. Yanında kimse yoktur. Ama şimdi kardeşimin yanında olmam gerekiyor, ona destek vermem gerekiyor.