Zor! Hemde çok zor. Sevmek, aşık olmak. Ben hiç seveceğimi ya da aşık olacağıma inanmıyordum,aşk diye bir şey var mı onu dahi bilmiyordum. Ama öğrendim ki, aşk bağlanmakmış, bırakamamakmış.
"Eğer o kalp atsın istiyorsan doğru yolu bulman gerekiyor."...
Umuyorum ki güzel günler geçiriyorsunuzdur. Belki çoğumuzun günleri iyidir fakat, İzmir de pek de güzel sayılabilecek günler olduğu söylenemez . Kalbimin bir köşesi gerçekten yaralı. Ülkemin insanları orada hayata tutunmaya çalışırken gerçekten huzursuzum. Buradan hepsine sabır diliyorum. Bu günleri de beraber atlatacağız. Yanındayız İzmir >3
Keyifli okumalar diliyorum.
En sevdiğiniz müziği açmayı unutmayın.
-
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*İçimde şiddetli, her yeri yıkacak derecede fırtına yaşanıyordu.*
Banktan kalkışım hastanenin bahçesinden çıkışım kimse hastaneye geldiğimi anlamasın diye bir durağa gidişim ve Ardaların beni alması. Hepsi sanki bir dakika da gerçekleşmiş gibiydi. Şimdi Mehmet, ben, Yağmur, Arda, Okay ve Gizem altımız kafe de masanın etrafında sessizce oturuyoruz. Kafamı duvara yaslamış öylece düşünüyorum. Tamam, bebeğim bu dünyaya gelecek. Peki ben bunu nasıl Ömerʼe söyleyeceğim? Ya kabul etmezse? Biliyordum bebeğim dünyaya gelmek istiyordu. Ben içimde kurduğum mahkemeyle kararımı aslında vermiştim fakat onun yaşamaya ihtiyacı vardı. Arkadaşlarıma, kardeşime ne diyecektim? Birine söylemek istiyordum. Beynimi meşgul eden düşüncelerden az da olsa kurtulmak istiyordum. Ne yapmalıydım? Onların bilmesi de lazım, vahiy inemez sonuçta!
