Zor! Hemde çok zor. Sevmek, aşık olmak. Ben hiç seveceğimi ya da aşık olacağıma inanmıyordum,aşk diye bir şey var mı onu dahi bilmiyordum. Ama öğrendim ki, aşk bağlanmakmış, bırakamamakmış.
"Eğer o kalp atsın istiyorsan doğru yolu bulman gerekiyor."...
Hepiniz hoş geldiniz. Uzun bir aradan sonra bölüm paylaşıyorum. Daha fazla zaman girmeden hemen bölüm atmak istedim. Bu bölüm benim için aşırı duygusal oldu. Mendillerinizi hazırlayın HXUSKWNDHDJS
En sevdiğiniz müziği açmayı unutmayın.
Oy vermeyi ve yorum yapmayı da unutmayın :P
Keyifli okumalar diliyorum canlarım :))
-
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*Toz duman olmuştu.*
Üzerimde örtülü olan yorganı avucumun içine almış öylece duruyordum. Ömer yanımda oturmuş bana bakıyor bense zaman durmuş gibi duruyordum. Karnıma giren küçük ağrılar nedeniyle kendimi kasıyordum. Yutkunup tam gözlerime bakan adamın gözlerine baktım. Gözlerimi kaçırıp tekrar yorgana çevirdim. Ömer bana öyle bir bakıyordu ki, sanki aklımı okuyor gibiydi. Sanki karnımdaki ufaklıktan haberi varmış gibiydi. Ömerʼin bakışları bir çok anlatıyordu... Üzerimdeki yorganı bir hışımla çekip ayağa kalktım.
“Ben gitsem iyi olacak Ömer.” dedim. Ömer uzanıp elimi tuttu. Beni yatağa oturtup diğer elimi de avucunun içine aldı.
“Bak. Kaç saattir sana bakıyorum. Yüzün kaç şekile girdi. Söyle işte bana. Kim sana ne yaptı?” Derin bir iç çektim.
“Ömer. Gitmeliyim.” dedim. “Hayır ya,” diye sesini yükseltti birden. Ellerimi ellerinden çekip tekrardan ayağa kalktım. Ömer daha yataktan kalkmadan kapıya yöneldim. Eğer gitmezsem ağlayacaktım. Çantamı askılıktan alıp evin kapısını açacakken, Ömer elini kapıya koyup kapıyı açmamı engelledi. Beni kapıyla arasında bırakırken kapıyı zorluyordum.
“Ömer. Bırak!”dedim inatla.
“Bırakmayacağım. Sen bana her şeyi anlatana kadar bu evden çıkamazsın.” Yüzüne bile bakmadan kapıyı zorladım. Hemen arkamda olduğu için nefesini ensemde hissediyordum.
“Ömer, lütfen.” dedim yalvarırcasına.
“Aslı.” diye fısıldadı kulağıma. Kapıya yaslanıp durdum öylece. Arkamdaydı ve sessiz kalışım onu sessizleştirmişti. Birkaç dakika daha kapının önünde durduk. Ömer sonunda elini belime koyup, elimdeki çantayı alıp askılığa astı. Yönümü kendine çevirip,
“Gitme.” dedi. Gözlerim dolarken yüzümü saklamaya çalıştım. Ama o engel oldu. Çeneme koyduğu eliyle kafamı kaldırdı.
“Ağlama lütfen.” dedi, “Kendini kötü hissetmene, üzmene izin vermem sevgilim.”
Boğazımdan kaçan hıçkırıkla beraber Ömer beni kendine çekip sarıldı. “Buraya geldiğinde çok mutluydun. Ne oldu da birden bu hale geldin?” Cevap vermeyip kafamı göğsüne sakladım.
