Zor! Hemde çok zor. Sevmek, aşık olmak. Ben hiç seveceğimi ya da aşık olacağıma inanmıyordum,aşk diye bir şey var mı onu dahi bilmiyordum. Ama öğrendim ki, aşk bağlanmakmış, bırakamamakmış.
"Eğer o kalp atsın istiyorsan doğru yolu bulman gerekiyor."...
Herkese merhaba yeryüzünde parlayan binlerce yıldızlarımmm.
Bu bölüm bir tık kısa ama benim için duygu yüklü bir bölüme daha hoş geldiniz. En sevdiğiniz müziği açmayı unutmayın.
Keyifli okumalar diliyorum ^^
-
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*Hayat bu, tamam, kabul.*
-
“Aslı?” Tek söz, tek ses.
Üşüdüğüm bu mevsimde şimdi yanıyordum.
Hayatım boyunca neler yaşayacağımı, kimlerle tanışıp kimlerden kaçacağımı her zaman düşündüm. Bazen birçok şeyi öngörebildiğim şeyler yaşadım. Doğumun dışında yaşayacaklarımı az çok biliyordum. Bir gün gözlerimi açacaktım ve ışıklarımın teker teker söndüğünü görecektim. Gözlerim boş karanlığa bakacaktı. Kalbim göğüs kafesimin içinde durup hareketsiz kalacaktı belki de yine de o karanlıkta kalacaktım. Gözlerim bir başkasının gözlerini görmeyecekti... Gözlerim kapanıp açıldığında onun küçük biçimli gözlerini görecekti fakat ben o günün ne zaman olacağını bilmiyordum. O, hayatımda eksik bir yapbozdu ben onu aramak için kıpırdamadım bile. Şimdi kapalı gözlerim açıldı ve onun gözlerine bakıyor. Bedenim bedeninde sarılı, elim avucunun içinde bu sefer göğüs kafesimin içindeki organ deli gibi atıyordu.
Ömerʼle olan ilişkimizi Yağmur anladığı günden beri bir şeylerin bize doğru yaklaştığını, mutluluğumu da ağladığımı da bildiğini hissediyordum. Duygularımın değişim sebeninin Ömer olduğunu bilmesini de öngörebiliyordum. Şimdi isterseniz bana korkak deyin... Korkuyordum. Duvarın kenarında oturmuş sessizce Ömerʼe bakıyordum. İşte ben bunu öngörememiştim.
Odanın içinde yankı yapan ses kardeşim Yağmurʼa aitti. Ses odanın içinde yankı yapıyordu ve bu yankı beni ölesiye korkutuyordu. Hızla ayağa kalkıp yanaklarımdan boynuma doğru akan yaşları sildim. Ömer karşımda durmuş kapıya doğru bakıyordu. Odanın dışında belki de kapının hemen önünde Yağmur duruyordu ve benim burada, Ömerʼin yanında olduğumu biliyordu. Kurumuş dudaklarımı dilimle ıslattım. Ömerʼin kolundan tutup,
“Ne yapacağız? Yağmur burada.” diye fısıldadım. Ömer yüzüme bile bakmadan parkeye bakıp ne yapacağını düşünüyordu. Bu belki de bizim sonumuzdu.
“Yağmur her şeyi biliyor.” dedim kısık sesimle. “Şimdi ailelerimize anlatacak... Ömer? Beni senden alacaklar.” dedim kafamı koluna yaslayarak.
“Seni benden almalarına asla izin vermem Aslı.” Kafamı iki elinin arasına alıp gözlerime baktı. “Sen şimdi kapıyı açacaksın. Hatta... dur bir dakika.” deyip arkasını döndü, yatağın kenarında duran komodini açıp içinden bir şey çıkardı. Sonra da odanın lambasını açtı. Eline baktığımda arayıp da bulamadığım sarı çorabımı gördüm.
