Alaala: Simula

Ikaapat

🎶 Cause I can't make you love me if you don't

You can't make your heart feel something it won't

Here in the dark, in these final hours

I will lay down my heart and I'll feel the power...🎶

LANCE POV

"Pare, I can't seem to figure out why on Earth... I'm having a distinct connection with Abby." tanong ko kay Erik habang nakatitig sa alak.

"Si Abby? Yung nurse sa pedia ward? Good heavens. You think that she is more than Maggie huh?! Tol, you are just insane. May girlfriend ka na and let me remind you about it again." tugon nito sabay inom ng alak.

"I guess you are in trouble, lover boy." wika ng kapatid nitong si Tatiana.

"Ate...do you believe in destiny?"

"Of course, Lance. Pero tatanungin kita...may naramdaman ka ba na di hindi mo naramdaman kay Maggie ever?" tanong ni Tatiana rito.

"Oo..."

"Seek yourself again, Lance." nag-aalalang tugon ng kapatid ko.

May mga bagay na hindi kayang ipaliwanag ng sarili kung kaya humahantong ito sa mga desisyon na feeling mo tama pero mali pala. Bigla kong naalala si Maggie sa isang banda. Batid kong mahal ako ng tao sa mahabang panahon ngunit iba ang nagawa ni Abby sa hindi inaasahan. Tama nga ang Ate ko. Nasa punto ako ng pagde.desisyon. Nasa bahaging nag.aaway ang konsensya at puso ko.

Kring! Kring! Kring!

"Hello, this is Lance speaking..." bati ko.

"Sorry..."

"Abby?" gulat kong tugon.

"I feel so uneasy sa nagawa ko sayo. I'm sorry." pag.amin nito.

"Its my fault, baby..."

"Thank you for understanding pero isipin mo na lang na di nangyari yun.", seryosong sagot niya sa akin.

"I understand, Abby." tugon ko.

Napahinto uli ang mundo ko. Parang pilit kaming pinaglalapit ng tadhana kahit alam naming dalawa na di kami pwede. Napapaisip na lamang ako na kung wala si Maggie...kami kaya ni Abby? Impossible ngunit pakiramdam ko may pag-asa. Naalala ko tuloy ang kwento ni Shakespeare na Romeo and Juliet. Kaso tadhana na yata ang nasasabi na hindi. Tanging pag.ngiti na lamang ang magagawa ko habang iniisip si Abby. Sa kabilang banda, habang tanaw ang dagat, biglang dumaplis sa akin ang event ni Maggie.

"I guess I need to go to Maggie's event. Ayokong malungkot siya." paalam ko sa aking mga kasama.

"Take care bro." sabay kaway sa mga kasama.

MAGGIE POV

"Klein? You are coming?" biglang tanong ko rito.

"Maggie, I can't miss it for the world and besides..." tugon ng lalaki sa linya.

"I can't wait to see you baby..." lambing ko kay Klein.

Napapaisip ako kung karapatdapat pa ba ako sa taong minahal ako buong buhay ko. Pero di ko maiwasang sabihin sa sarili ko na ang rupok ko naman masyado. Mahal ko si Lance pero bakit itinutulak niya ako palayo. Ayokong masira ang importanteng araw na'to. Kailangan ko na ring maghanda.

KLEIN POV

" I love you baby..."

"I love you too Maggie." paalam ko sa kanya .

Maggie has been a part of me for quite a long while. She is the perfect woman I would want for the rest of my life. However, the truth is... nasa kamay na siya ng iba. Pilit ko mang baliktarin ang mga kaganapan lamang parin ang katotohanan na sila ni Lance. Marami ng tao pero ano bang magagawa ko kundi ang magtago sa sulok at tignan siya sa lahat ng mga mangyayari sa gala party. Knowing Maggie make sense of how my life is been glorious with her. Kung alam ko lang na kay Lance sya mapupunta eh di sana nagpursige ako ngunit huli na rin dahil mas pinili niya si Lance. Music strums and the beat never passes ever corners. Masayang- masaya ang lahat. And I've seen again the most painful scene...yung kasama niya ito. Nakangiti at nagtatawanan. Pinagbigyan ako ng pagkakataon at hinablot ko sya.

"Klein?", tugon ni Maggie sabay yakap.

"Yes baby...I will never miss this moment with you..." bulong ko rito.

"I know..." malumanay nitong sabi.

ABBY POV

Nagtataka ang aking gunita habang dinadala ako ng escalator sa third floor na venue ng gallery party. May tagpong sumagi sa akin na hindi pwedeng palapalagay lamang. Si Maggie ba yun? No way. She is having an affair with someone else while sila ni Lance. Why on earth na nakuha pa niyang ipagpalit si Lance sa iba? I felt sad for Lance but I kept myself silent for the truth and took strength of taking photo as evidence. I never knew that while on the way sa venue makikita ko ulit ang taong nasaktan ko.

"Hey careful...", tugon niya habang nasakdal ako sa bisig nito.

"Lance...thank you...", bati ko.

"What takes you here? Are you Maggie's friend?", tanong niya habang inaayos ang sarili.

"Not really but my Aunt told me to attend in her behalf. Alam mo na ang mga may edad...", palusot ko.

"Well, Abby...you look stunning tonight... May I?", anyaya niya.

"Lance...", sambit ko na sinundan ng pagsang.ayon.

Ang ganda ng kanta ay parang hiwaga sa pagkakataong yun. Parang nasa ulap nagliliwaliw. Naisip ko bigla ang katotohanang ako lang ang nakakaalam. Naaawa ko kay Lance ngunit batid kong tama ang desisyong gagawin ko para di sya masaktan.

"Its nice to be with you, Abby.", bulong nito.

"Thank you, Lance...I need to go." paalam ko sa kanya.

"Take this with you.", sabay abot ng isang sobre. "I'll see you...", dugtong nito.

Tanging pagtango na lamang ang nagawa ko habang nililisan ang dako na di ko sinasabi sa kanya ang aking nalalaman. Binaybay ko ang daang pauwi sa bahay habang tinitignan ang sulat na mula kay Lance. Ano kaya ang ibig ipahiwatig nito ngayong siya ang gumagawa ng paraan kahit na alam kong mali? Abby, take time to think. Take time to weigh things.