Caught In Flames

36 : Family reunion

ARTEMIS

"Oh come on, Art! Paalis na din naman ako mamayang hapon. Tsaka sandali lang ako dito. Babalik na ako sa school mamaya. Binisita ko lang sandali si Mama."

"Mas matanda ako sa'yo ng dalawang taon! Mag-ate ka man lang!" Nakapameywang kong saad habang nakatingin ng masama sa pinsan ko. Kailan ba makakabalik si Tita?! Nagpunta daw kasi ito sa palengke para mamili ng makakain nila.

"Ganito na lang. Isipin mo pambaon ko na sa school 'yon at hindi pamasko." Nakabungisngis na sabi nito havang magkasiklop ang mga kamay na para bang umaasang bibiguan ko talaga siya ng pera. Eto talagang batang 'to! Katorse anyos pa lang ay sanay nang manghingi ng pera!

Npabuntong-hininga na lang ako at kinuha ang backpack ko para kunin ang wallet ko. Pagtingin ko sa loob nito, agad akong napangiwi. Ibinalik ko na lang ito sa bag at agad na tumalikod.

"Sabihin mo na lang sa'kin kapag nakarating na si Tita. Eto, turon. Pakabusog ka, ha?" Puno ng sarkasmo kong sabi at nagmamadaling tumalikod at lumabas ng pinto. Narinig ko ang pagsigaw ng pinsan ko pero hindi ko ito hinarap at malakas na isinara ang pinto. Mabuti na lang at hindi na ito sumunod pa.

"Who was that? Parang nakita ko na ang mukha niya somewhere." Nakahawak si Khali sa baba niya at nagtatakang tumingin sa'kin.

"Cousin from my mother's side. Anak ni Tita. Malamang nga nakita mo na 'yon. Nagd-dorm 'yon sa school na madalas bisitahin ng Papa mo. Sigurado namang nakasama ka na sa pagpunta niya ro'n." Nakita ko ang unti-unting paglaki ng mga mata niya pero sa kabila noon ay tumango-tango siya. Medyo nakaawang pa ang bibig niya kaya natawa na lang ako.

Hindi gano'n kadalas bumisita 'yon dito at hindi din naman sila dito nila Tita nakatira noong bata pa siya kaya kaunti lang ang may alam na may anak pala si Tita.

Ilang sandali pa ay nasa harapan na namin ang bahay nila Khali. Napangiti ako. I remember going here when I was a little kid. Madalas dito ako nakatambay at minsan ay nakikitulog pa ako. Pero tumigil ang mga pagbisitang 'yon noong naaksidente ako. Hinigpitan kasi ako no'n ni Tita dahil baka may mangyari na namang masama.

Si Kuya kaya? Anong ginawa niya sa mga taong wala siya sa tabi ko? Naka-graduate na ba siya ng college? Anong course ang kinuha niya? Habang iniisip ang mga ito ay nalulungkot ako sa ideyang hindi niya man lang ako binalikan sa panahong kailangan ko siya.

Lalo na noong graduation ko. He missed two birthdays. Kung hindi ko pa siguro napagtanto at naalalang katorse anyos kami naaksidente ay mas lalalim ang sama ng loob ko at iisiping mahigit anim na taon siyang hindi nagpakita sa'kin.

Was I ever angry? No. Kahit noong malaman ko na nakatatandang kapatid ko pala siya isang linggo pa lang ang nakararaan ay hindi ako nakaramdam ng galit.

Panghihinayang. That word stuck to my head every time I asked myself what I feel about him not showing up after the accident. That's it.

"Ate Li, hindi ka na naman nagpaalam. Kal's looking for you. Kinuha na naman 'yung motor niya." I snapped out of my reverie when a man's voice spoke. Inangat ko ang tingin ko at bumungad sa'kin ang isang mukhang hindi maikakailang kamukha ni Khali. 'Yun nga lang ay mas bata ito ng isang taon sa kanya.

"Kel, bakit hinayaan mong makalabas si Kal gamit ang motor niya?!" Bulyaw ni Khali na tila aligaga at hindi mapakali. I didn't need to ask because it's Kal and her motorcycle we're talking about. The combinatiom screams accident and catastrophe.

"She's fast. Nagulat na lang ako nakaalis na siya at dala ang motor niya. She left her license though." Itinaas niya ang isang maliit na card na katulad lamang ng kay Temper kanina.

Napasampal na lang si Khali sa noo niya at huminga ng malalim, "Give me you're phone."

Dahil sa tono ng pananalita ni Khali ay nagkukumahog si Kel na kunin ang cellphone niya sa bulsa niya. Agad niya itong inabot kay Khali at saka sumimangot at ngumuso.

Jusko, ang cute! Pakurot nga!

Medyo matagal pang nag-usap si Khali at ang kapatid niya kaya agad akong humarap kay Kel at bumungisngis. Agad na natanggal ang pagkakanguso niya at saka matamis na ngumiti. Hindi ko tuloy napigilang guluhin ang buhok ng isang 'to. Kahit kailan talaga, pare-pareho silang magkakapatid na pinagpala sa hitsura.

"Ate Mis, sa'n ka nagpunta? Mabubulok na sa bahay si Ate Li simula ng umalis ka. Hindi pa naman nagpaalam." Napangiti na lang ako sa tinawag niya sa'kin. Simula pagkabata nila ay 'yon na ang tawag ng kambal sa'kin. Katunog din naman daw ito ng pangalan ko kaya 'yon lang ang pantawag nila.

But his last statement made me think. Oo nga, 'no? Hindi ako nakapagpaalam kay Khali dahil noong pumunta naman ako sa base ay dinukot lang nila ako. Hindi din naman siya nagtanong kung nasa'n ako kaya parang inassume ko na din na alam na niya. Sinabi kaya ni Tita?

"Basta. Nagbakasyon lang sandali. Nga pala, malapit na kayong magpasukan, diba?" Agad itong tumango-tango at saka tumingin sa direksyon ni Khali.

"Kal's transferring though. She got expelled." Nagulat ako sa sinabi niya pero hindi na nagtanong. I don't think I have the right to ask about such things.

"Tara sa loob, pauwi na si Kal."

▬▬▬▬▬▬

TEMPER

Nang makabalik ako sa base ay agad akong nagpunta sa shooting range. Agad kong kinuha at isinuot ang mga gear na kailangan ko at saka lang kumuha ng baril. Nang makarating ako sa pinakadulo ay nagsimula na akong magpaputok.

I've never used a gun to harm anyone. Nang minsan ko nang tutukan ang isang tao gamit ito ay sinisigurado kong walang bala. Sa totoo lang, natatakot ako sa panahong makakabaril ako. Joining this team is obviously tracking and killing.

Of course, I only tracked them down and let Dean, or should I say Apollo, finishes them off.

"Are you planning on emptying the bullet rack?" I stopped shooting and glanced at my side. It was Dean, or Apollo. Whatever. He was leaning on the glass case of guns while smirking.

I don't know what to say to both him and Trailer after their lies. It just feels like asking them is an act of idiocracy and I refuse to submit to such things.

I immediately went back to shooting when he didn't say another word. For a minute I heard faint sounds and thuds. In a blink of an eye he's shootings just beside me.

Slowly I lost focus and keot missing the target. I don't know if he's doing this on purpose or he's completely oblivious about me being uncomfortable being in the same facility with him. Especially when he's just beside me, holding a gun.

I got exhausted and had to sit down and stop. I looked at him, for a moment I was in awe in how he had turned out to be after two years of not seeing his sister.

Looking at him I noticed a faint dark aura that surrounded him. Unlike the old days, he seemed like a totally different person. I mean, who would've thought he'd be this dangerous just because of the accident he wasn't involved in but his sister did.

I shook my head and sighed. I'm overthinking.

I stood up and picked up the gun. I started shooting the same target but unlike a while ago, I made sure I hit the target without a miss.

▬▬▬▬▬▬

CONVERSATION

"Hello?"

"Hi. How are you?"

"I'm fine."

"Magkakamustahan na lang ba tayo?"

"Ikaw kaya ang nangamusta diyan!"

"..."

"Still there?"

"So, any news?"

"I have the footages."

"Good."

"..."

"..."