Geforceerd

5

"Safa, Safa kom hier" hoor ik iemand roepen. Ik kijk om me heen. Niemand. Toch hoor ik de hele tijd mij naam. Ineens zie ik een zwarte schim en ren ernaar toe. Het is mama! "MAMA" roep ik en ze loopt naar me toe. "Sorry voor alles Safa, ik zal je dit nooit meer aandoen, vergeef het me" zegt ze huilend. Ik probeer sterk te zijn en knik. "I..k ver..ge..ef het j..e" zeg ik bijna huilend en loop naar haar toe. Ineens pakt ze me stevig vast en roept ze "IK HEB HAAR, IK HEB HAAR". Ik probeer me los te rukken, maar ineens zie ik me vader. Me vader rent naar me toe en helpt me moeder met mij vasthouden. Ineens staat hij voor me. Hij loopt naar me toe en h-

Ik schrik wakker en kijk naast me. Ik ben wakker geworden door mijn telefoon "Ismael" staat er. Ik glimlach kort. Hij heeft me zojuist een vreselijke droom bespaart. Ik neem niet op en ga weer liggen. Ik moet even nadenken. 

We zijn ondertussen al een paar weken verder. De band tussen mij en Ismael is geweldig. Ik begin hem als een soort broer te zien. Iets wat ik al paar jaar niet meer heb. We chillen bijna elke avond in mijn huis. Ja ik heb hem mij huis laten zien. Ik was eerst bang voor de reactie aangezien hij volgens mij best veel geld heeft. Maar hij leek er niet om te geven, wat mij nog blijer maakte. Verder vraagt Ismael wel eens om mij verleden, maar ik wimpel hem altijd af als zulke vragen komen. 

Op werk gaat het trouwens minder. De baas, oftewel Soufiane, laat mij heel vaak overwerken. Hij laat mij alle administratie doen, terwijl dat niet mijn taak is. Ik word daar ook niet voor betaald. Soms zit ik daar met hem op zijn kantoor tot 1 uur.  Gelukkig zet hij me wel af, maar hij zegt nooit een woord tegen me. Ik heb Ismael alles uitgelegd. Hij werd boos en wilde mijn baas hierop aanspreken, maar ik wil me baan nog houden. Ik ben ook begonnen met solliciteren en hem morgen een sollicitatie gesprek. Yeeeeey.

Ik schrik wakker door de bel. Verbaasd sta ik op en maak ik de deur open. Ik zie Ismael met een zak in zijn handen voor me deur staan. Ik kan wel raden wat er in die tas zit, ontbijt. Dit doet hij vaker namelijk. "Ewaa dwerg ik had je gebeld. Jij neemt niet op dus nu moest ik wel hier komen" en hij loopt naar de bank. "Sorry was aan het slapen creep, de volgende keer neem ik wel op" zeg ik en loop naar hem toe. Hij kijkt me aan en knikt dan maar.

Wanneer we klaar zijn met eten, ga ik naar me kamer om me om te kleden. We gaan naar de stad, hij moet een cadeau voor zijn zusje halen. Ze is pas over 3 weken jarig ofzo, maar hij gaat vergeten zegt hij. Wanneer ik me omgekleed heb zie ik dat hij me zijn telefoon bezig is. Zonder te denken spring ik op hem en hoor ik hem schreeuwen. "WAAR WAS DAT VOOR NODIG" schreeuwt hij en kijkt me boos aan. "Je belde me wakker" zeg ik en ga van hem af. 

Ik moet keihard lachen om zijn boze blik, maar die verandert al snel naar een zachte en lieve blik. "Jou lach maakt mij altijd blij dwerg" zegt hij en loopt naar me toe. Hij doet iets wat ik niet verwachtte. Hij geeft me een kus in me haren. En nu? Ik hou het niet meer en stort neer. Ik huil en hij schrikt. Ik hoor hem van alles zeggen "waarom huil je? Wat is er? Deed ik iets fout?" Maar ik reageer niet. Ineens voel ik zijn armen om mij heen. Hij geeft me een knuffel.

Na een hele discussie in me hoofd ben ik eindelijk klaar met huilen. Ismael heeft me in alle stilte geknuffeld. Dit is ook de eerste keer dat ik bij hem huil. Voorzichtig verlos ik me van zijn knuffel en kijk hem aan. Zijn blik staat op onweer, maar ook zacht. "Ik weet dat je er niet over wilt praten, maar je moet me vertellen wat er is gebeurd of tenminste iets" zegt hij met een zachte stem alsof hij weet dat ik elke seconde weer kan huilen. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Hij verdient de waarheid, hij is echt te vertrouwen. Maar dit is moeilijk voor mij. 

Ik besluit om een stukje te vertellen meer niet. "Toen je me die kus op me haren/hoofd gaf, moest ik aan hem denken. Hij deed dat vroeger ook" meer lukt me niet om te zeggen. En hij kijkt met een verbaasde blik. Ik zie dat hij duizend vragen tegelijk heeft, maar ik weet dat hij er nul gaat stellen. "Ik zal het niet meer doen, sorry" zegt hij met een spijtig gezicht. Aan de ene kant voelde het fijn, maar aan de andere kant kwam er te veel naar boven. Ik twijfel of ik nog iets moet zeggen en doe het dan toch.