Geforceerd

18

Wanneer het precies kwart voor negen is wordt er eindelijk aangeklopt. De deur gaat open en ik zie Nessim met daarachter Soufiane. Huh?

Vergeet aub niet te stemmen!!

"Hey" zeg ik zacht en ga recht zitten. Wat the heck doen zij hier. "Hey" zegt Nassim en Soufiane geeft een knikje. "Gaat het goed? Is er iets wat we kunnen doen?" Vraagt Nassim dan. Ik geef een klein lachje. Hij maakt zich zorgen om me. Hij is echt aardig. "Nee dankje" zeg ik. "Kom binnen en ga zitten" zeg ik dan als ze nog niet zitten. Nassim knikt en doet de deur dicht. 

"Uhm kan de deur open blijven?" Vraag ik dan nerveus. Ja sorry, maar ik ken Nassim niet goed en hij is met Soufiane gekomen. Soufiane vertrouw ik echt niet. Nassim doet wat ik zeg. Nu zie ik dat Nassim een tasje in zijn handen heeft en Soufiane bloemen. Nassim geeft het tasje en er zit allerlei snoep in. Ik bedank hem en dan geef Soufiane snel de bloemen. Ik knik dan maar wat. Die bloemen moest hij zeker van Nassim geven, het zou me niks verbazen als Nassim ook voor die bloemen heeft betaald. Bij die gedachte kan ik een klein lachje niet laten. "Waarom lach je?" Vraag Nassim dan. "Niks, dacht even ergens aan" zeg ik terwijl de jongens plaats nemen. 

"Waarom viel je flauw? Wat zei de dokter?" Vraagt Nassim meteen. "De dokter zei dat ik overbelast was en daardoor te veel stress kreeg. Hierdoor kan ik flauwvallen. Ik moet nu een paar dagen in het ziekenhuis blijven totdat mijn bloeddruk wat lager is" zeg ik en zie voor een seconde medelijden van Soufiane. Nassim knikt. "Waarom riep je 'ga weg' toen je flauw viel?" Vraagt hij nu. Shit hij was er natuurlijk bij. Wat moet ik zeggen? "I.. ik uhm ik uhm wa-" ik word onderbroken door Soufiane. "Ismael komt er binnen vijf minuten aan" zegt hij en ik knik. Nassim kijkt me nog steeds vragend aan. "Kijk er staat iemand voor die deur" zegt Soufiane emotieloos.

 Ik kijk naar de deur, maar er staat niemand. Wanneer ik terug kijk zie ik Soufiane naar Nassim kijken. Zijn blik kan ik niet helemaal plaatsen. Ze wisselen een paar blikken uit. Nassim kijkt dan naar mij en geeft een oprechte glimlach. "Mag je wel werken?" Vraagt Nassim dan. Ik ben blij dat hij zijn andere vraag niet meer stelt. Ik schud me hoofd. "Nee ik mag vier tot zes weken niet werken" zeg ik en Soufiane zijn emotieloze blik maakt plaatst voor een aparte blik. Ik kan het niet plaatsten. Het lijkt alsof hij boos is, maar op wie? Zichzelf? Snel schud ik de gedachte af. Waarom zou hij boos zijn op zichzelf? Ik ben gewoon dom. Nassim knikt. Soufiane blijft me aanstaren en ik word er ongemakkelijk van. Nassim en ik voeren dan maar een gesprek over van alles.

Het is tien minuten later ofzo. Als Ismael niet binnen vijf minuten me kleren brengt moet ik in me broek slapen. Die gast is altijd te lang weg. Nassim en Soufiane zijn hier nog steeds. Het is echt gezellig met Nassim. Soufiane zit er maar bij voor de sier. Af en toe krijg ik een ongemakkelijk blik van hem. "Maar vertel eens Safa, heb je echt niks met Ismael? Die jongen tripte echt toen je flauw viel" zegt hij met een grijns. Ik begin echt haat te krijgen aan deze vraag. Ik glimlach dan. "Nee ik heb echt geen relatie met Ismael" zeg ik dan. Hij kijkt me dan bedenkelijk aan. "Goed dat ik dan kans bij je maak" zegt Nassim met een grijns. Hij kijkt vanuit zijn ooghoek naar Soufiane. Ik word ongemakkelijk van zijn opmerking. 

Ineens loopt iemand naar binnen. Het is Ismael, deur was natuurlijk een stukje open dus hij klopte niet aan. Hij is bezig met zijn telefoon en in zijn andere hand heeft hij twee tassen. "Schatje ik heb alles gepakt waarvan ik dacht dat je het nodig zou hebben" zegt hij en kijkt dan op van zijn telefoon. "Ewa ik dacht jullie waren al weg" zegt Ismael als hij Nassim en Soufiane ziet zitten. "Nassim wilde niet weg tot jij kwam" mompelt Soufiane waardoor Nassim hem schopt. Ik moet lachen, maar hou het in. 

Ismael kijkt mij aan en geeft me 1 van de plastic tassen die hij in zijn hand heeft. "Je oplader ligt onderaan" zegt hij. Ik knik en leg de tas naast me. Ik kijk even naar Nassim en hij kijkt me met een grijns aan. Soufiane is ineens druk bezig met zijn telefoon. Ismael komt bij me zitten aan de rand van mijn bed. "Hier Safa" zegt Ismael ineens en geeft me de andere tas. Verbaasd kijk ik hem aan.