Geforceerd

41

Mijn gezicht staat gebroken. Je ziet alle tranen. Ik wil wegkijken, maar uit het niets komt Samira voor me staan. Ze zegt niks en geeft me een knuffel. Hierdoor komen er meer tranen.

Samira en ik staan al tien minuten te knuffelen. Ik trek me voorzichtig los. Ik kijk naar haar gezicht en ziet dat ze ook heeft gehuild. "Safa, het spijt me zo. Ik moest niks vragen daar beneden" zegt ze super zacht. Ik loop me kamer weer in. "Maakt niet uit. De waarheid zou hoe dan ook uitkomen." Ik heb dan eindelijk mijn telefoon gevonden. Ik pak de overvolle tas. "Blijf" zegt Samira. Ik schud me hoofd.  Samira probeert de tas te pakken, maar het lukt haar niet.

Wanneer ik de gang inloop zie ik Ismael. Hij kijkt me met zoveel emoties tegelijk aan. "Safa" zegt hij. Ik kijk hem aan en loop langs hem. Dit gezin weet te veel over mij. Tijd om een nieuwe plek te vinden. Misschien België?  "Waar ga je? Blijf hier" zegt Ismael. Ik draai me om. "Het is beter zo. Ik ga jullie niet meer in mijn problemen betrekken" zeg ik. Ik hoor Ismael en Samira van alles roepen. Wanneer ik bij de deur sta zie ik 3amo en gelti. "Bedankt voor alles" zeg ik. Ook hun proberen me tegen te houden, maar ik sta vast bij me beslissing.

Wanneer ik de deur open wil doen, wordt ik hard terug getrokken. "Wij moeten praten" zegt Soufiane en kijkt me serieus aan. Ik probeer me los te trekken, maar hij is te sterk. "Nu" zegt hij. Hij kijkt dan naar Ismael. "Breng die tas weer terug naar boven." Ismael kijkt mij aan en pakt de tas van me af. "Safa en ik gaan even boven in mijn kamer praten, ik wil niet gestoord worden" zegt hij en trekt me mee naar boven.

Hij trekt me op de bank in zijn kamer en dan besef ik me dat dit de eerste keer in zijn kamer is voor mij. Ik kijk even rond. Het is heel rommelig. Er valt me dan een foto op, op zijn nachtkastje. Hij en Leyla. Haar haar is los en ze kijken elkaar intens gelukkig aan. Soufiane sluit de deur en meteen sta ik op. "Blijf zitten" zegt hij. Ik begin in paniek te raken. Hij weet het, hij kan hier misbruik van maken. "Ik ga niks doen" zegt hij en houdt zijn handen omhoog. Hij gaat op zijn bed zitten. "Ben je daarom altijd bang om alleen met mij te blijven?" vraagt hij. Ik knik langzaam. Zijn gezicht staat vol emoties.

"Waarom ben je niet bang voor Ismael?" Ik haal me schouders op. Hij geeft me gewoon een fijn gevoel denk ik bij mijzelf. Hij zucht dan. "Laat me de vraag anders stellen, waarom ben je bang bij mij?" Ik kijk hem aan en zucht. "Ik ben bij iedereen bang, niet alleen bij jou. Ismael was een uitzondering. Ik was alleen algemeen banger bij jou, omdat je veel op Zayn lijkt" zeg ik. Hij kijkt me aan en staat op. Hij komt naast me zitten op gepast afstand. "Op wat voor manier lijk ik op hem?" Ik schud me hoofd. "Laat het" zeg ik. Hij schud dan zijn hoofd. "Ik moet het weten" zegt hij. Ik adem diep in.

"Uiterlijk. Jullie hebben de zelfde lengte. Je haar, je ogen. Wanneer je boos bent of emotieloos kijkt. De manier hoe je me uitscheldt." Hij zucht. "Ik ben niet echt zo. Dat weet je toch?" vraagt hij. Ik knik langzaam. "Klopt ik zie hoe je tegenover Samira bent en je werknemers. Ik weet gewoon dat je mij haat en kan dat je niet verwijten" zeg ik. Hij komt een beetje dichterbij zitten. "We hebben 1 ding gemeen. Beide zien we elkaar aan voor iemand anders" zegt hij. "Leyla" zeg ik. Hij knikt. "Waarom?" vraag ik.

"Jij uiterlijk. Het is gewoon twee druppels water als je het mij vraagt. Vooral als je je haar los hebt. Maar boven alles je innerlijk. Je wordt niet zo snel boos, maar kan toch een grote mond geven. Je probeert alles voor iedereen te doen" zegt hij en kijkt me aan. "Zoals net. Je wilt een nep huwelijk doen en haalt er zelf niks goeds uit. Waarom ging je überhaupt daarmee akkoord?" vraagt Soufiane. Ik haal me schouders op. "Jullie hebben zoveel voor mij gedaan en iedereen wilde dat ik het deed. Ik dacht dit is een kleine bedankje daarvoor en ik vond het goed om welke reden je het deed" zeg ik. Hij kijkt met de meest verbaasde gezicht aan die hij heeft.

"Ik dacht dat je het geld nog wilde" zegt hij. Ik kijk hem verbaasd aan. "Ik zei al dat ik het niet hoefde. Ik meende het" zeg ik. Hij is stil. "Safa ik heb te snel over je geoordeeld. Veelste snel. Ik heb je pijn gedaan met mijn opmerkingen" zegt hij. Ik schud me hoofd. "Je kon het niet weten. Je wilde gewoon je gezin voor mij beschermen. Maar goed het is tijd voor mij om te gaan" zeg ik en sta op.