Geforceerd

75

"De brief ging over Zayn" zeg ik tegen Soufiane. Geen idee waarom. Ineens hoor ik allerlei stemmen. Ik begin van alles te zien. Dan komt Zayn in beeld. Ik zit op bed en hij begint dingen te doen. Ik schreeuw het uit. Ineens voel ik iemand me aanraken. Ik wil me losrukken, maar zie niks behalve Zayn. Diegene drukt mij tegen zich aan. Het is duidelijk een man. Ergens geeft het me rust, maar ik blijf door roepen. Ineens zie ik zwart en voel ik niks meer.

Ik open langzaam me ogen. Ik kijk om me heen en weet al meteen dat ik in het ziekenhuis lig. Dan zie ik Ismael naast me bed zitten. Hij staart dood voor zich uit. Soufiane loopt gestrest rondjes. Hoe ben ik hier gekomen? Soufiane kijkt me aan, meteen zie ik de afgelopen dagen voor me afspelen. Ik wil iets zeggen, maar hoor niks meer. Ik sluit me ogen en weg ben ik.

Ik open me ogen. Meteen sluit ik ze weer. Mijn buik doet pijn. Ik haal rustig adem en open dit keer langzaam me ogen. Ik zie een ziekenhuis kamer. De luxe ziekenhuis kamer van Soufiane. Ik zie Ismael en Soufiane op het extra bed zitten. Beide staren ze voor zich uit. Ik sluit even me ogen. Ik moet even alles op een rij zetten. Hoe kom ik hier? Het laatste wat ik zag was zwart bij Nassim de kantoor. Wat gebeurde er daarna? Ik probeer me dingen te herinneren.

Na een tijdje lukt het me aardig. Ik raakte me geheugen kwijt, Soufiane was ineens aardig tegen me, ik ben gestoken in me keel, Samira praat niet tegen Soufiane en ik heb over Zayn en onze relatie gepraat. Nu is de vraag, waarom deed Soufiane aardig? Medelijden? Nee dat kan niet. Ik open dan langzaam me ogen, wanneer ik zeker ben dat ik alles weet. 

Ismael kijkt me dan aan en zijn ogen worden groot. Hij begint te lachen. Ik wil wel terug lachen, maar me buikpijn is te erg. Hij loopt bezorgd naar me toe. Soufiane merkt het nu ook op en kijkt opgelucht, maar tegelijk paniekerig. "Safa, alles oké? Ergens pijn?" vraagt Ismael. Ik knik alleen. Ik weet even niks te zeggen. "Wacht. Weet je wie we zijn?" vraagt Soufiane. Ik knik. "Waar heb je pijn?" vraagt Ismael. Ik wijs naar me buik. Soufiane weet dat ik ongesteld ben, maar Ismael niet, of wel? Misschien heeft Soufiane het verteld? 

Wanneer ik Ismael's blik met medelijden zie, weet ik zeker dat hij het weet. "Laat het" zeg ik zacht. Soufiane lacht zachtjes. Geen idee waarom. "Wil je goed nieuws?" vraag ik aan Ismael en klop naast me. Hij begrijpt het en komt zitten. Soufiane kijkt me lang aan. Ik word er ongemakkelijk van. Ik vertrouw hem niet. Waarom deed hij aardig? Hij kan niet aardig zijn zonder reden. 

"Wat voor goed nieuws heb jij nou weer? Je was bijna twee dagen weg en nu heb je goed nieuws?!" Ik lach zachtjes naar Ismael. "Twee dagen?!" vraag ik verbaasd. Hij knikt. "Gisteren ochtend viel je flauw. Ze hadden je verdoving gegeven. Je werd in de avond wakker, maar viel toen in slaap. Nu is het donderdag avond, dus je sliep bijna 24 uur." Ik verwerk even alles. "Wat wil je vertellen?" vraagt Soufiane ongeduldig. 

"Ik weet alles weer" zeg ik tegen Ismael en geef hem een klein kusje. Ik heb hem gemist. Hij lacht en begint te juichen. Meteen krijg ik een steek door me hoofd. Hij heeft het door en is meteen stil. Ik nagel me aan hem vast. Ik voel me zo kwetsbaar. Ik kijk naar Soufiane. Hij kijkt blij. Dan voel ik me slecht. Heel slecht. Ik begin te huilen. Ismael houdt me stevig vast.

Na tien minuten, ben ik een beetje rustiger. Ik veeg alle tranen weg. "Die brief was voor Zayn. Ik nam op die manier afscheidt van hem. Jullie moesten hem nooit lezen" zeg ik zachtjes. "Ik heb hem niet gelezen. Alleen Samira en jij" zegt Ismael. Ik kijk naar Soufiane die mijn blik ontwijkt. Hij heeft hem wel gelezen. Ik zucht en Ismael maakt zich los van me. "Safa je moet hier een dagje blijven. Morgen mag je weg. Ze doen in de ochtend testen bij je waarschijnlijk." Ik knik en doe niet eens moeite om te vragen waar de dokter is. 

"Soufiane blijft slapen." Ik schud me hoofd. "Nee, jij blijft toch schatje" zeg ik lief. Ismael schudt zijn hoofd. "Dan blijf ik liever alleen." Ismael zucht, waardoor ik mijn schouders ophaal. "Safa hij deed heel de tijd aardig tegen je. Vertrouw hem alleen vandaag" smeekt Ismael. "Eerst mocht ik wel alleen slapen. Waarom nu niet?" Ismael zucht. "Ik ben bang dat je herinneringen ofzo krijgt. Nogmaals Safa hij deed aardig. Laat hem bij je slapen" zegt Ismael. Ik rol me ogen.