Geforceerd

116

Dag wereld. Dit was het zielige verhaal van Safa die ooit is verkracht en nooit meer hetzelfde is geworden. Dat zijn mijn laatste gedachtes.

"Safa wordt wakker. Ik word gek, je hebt geen idee hoeveel stress dit alles is en dan moet ik Ismael en iedereen daar ook rustig houden. Ze willen naar Nederland komen, maar ik weet dat je je daardoor alleen maar schuldig zou voelen" hoor ik Soufiane zeggen. Ik weet niet waar ik ben en waarom ik slaap. Ik voel alleen maar pijn. 

Ik slaap, maar als ik Soufiane de stem dan hoor, dan weet ik dat ik wakker ben. De vraag is waarom gaan me ogen niet open? Ik heb geen idee hoeveel uur er voorbij is, maar ik heb hem echt vaak tegen mij horen praten en wanneer ik terug wil reageren, lukt het niet. 

"Safa, je maakt me gek. Je ligt er zo onschuldig. Dit is mijn schuld. Wordt wakker dan heb ik een zorg minder" zegt hij. Soufiane, tenminste ik denk dat het Soufiane is aangezien ik zijn stem hoor, pakt me hand. Ergens maakt het me minder bang. 

Safa open je ogen. Het lukt me niet. Ik wil weten waar Soufiane over praat. Wat is zijn schuld? "Safa, ik wou dat ik de waarheid tegen je kon zeggen, maar ik kan de waarheid zelf amper accepteren" zegt hij en ik weet niet waar hij over praat. Welke waarheid? Waar heeft hij het over? Ik moet het weten. Ik probeer me ogen nogmaals te openen, wat niet lukt. 

Nog een keer Safa, je kan het. Ik doe heel veel moeite en zie dan wit ligt. De pijn in me lichaam wordt erger. Ik heb het gevoel dat ik me stem niet kan gebruiken en kijk naar zijn hand die in de mijne zit. Ik zie hoe hij zijn blik op onze handen heeft en ik knijp in zijn hand. In een ruk kijkt hij op en schreeuwt hij van alles. Ik laat het voorbij gaan en reageer niet. Dat drukt hij op een knop. Hij wordt even rustig en kijkt me dan aan. 

"Hoe gaat het, heb je ergens pijn?" Ik knik voorzichtig. "Ik ben moe" fluister ik zacht, maar hij lijkt het gehoord te hebben, want hij wrijft over mijn hand met zijn duim. Ik val een seconde later in slaap.

Ik open langzaam me ogen en zie Soufiane op de stoel naast me zitten met zijn ogen gesloten. Slaapt hij? Ik kijk even rond zonder te bewegen. Ik zie de wel bekende ziekenhuis kamer van Soufiane en ik probeer te herinneren wat er is gebeurd. Dan wil ik bewegen.

"AUW" roep ik als ik iets voel in mijn been. Soufiane de ogen schieten open en hij drukt meteen op de knop van net. "Beweeg niet, rustig" zegt hij en na een seconde komt er een mannelijke dokter naar binnen. De dokter die mij altijd behandeld.

"Goedemiddag, nou ik snap dat je heel veel vragen kan hebben, maar ik heb er ook paar voor jou. Zou je die willen beantwoorden of ben je nog moe?" vraagt hij. Ik schud me hoofd als teken dat ik ze kan beantwoorden. Hij knikt dan.

"Wat is je naam?" "Safa" antwoord ik zacht en hij glimlacht. "Juist, weet je wie hij is?" en de dokter wijst naar Soufiane. Ik knik. "Soufiane" zeg ik en kijkt me twijfelend aan. "Wat is hij van jou?" Ik denk even na. "Ex man" zeg ik en hij knikt. "Herken je mij ook?" vraagt de dokter en ik kan een glimlach niet laten.

"Ja, elke keer als ik hier ben, bent u er ook" zeg ik en de dokter lacht. "Het verbaasd me elke keer weer hoe jij hier met een glimlach zit" zegt hij en kijkt dan weer serieus. "Weet je wat er is gebeurd?" vraagt hij terwijl mijn lichamelijke pijn meer wordt.

Ik kijk naar me been, waarom heb ik daar pijn? Dan kijk ik naar Soufiane en herinner ik het me ineens. Hafsa die een pistool richt, Soufiane die me probeerde te beschermen, ik die recht voor Hafsa ging staan en twee schoten kreeg.

"Ik ben geschoten, in me been en buik" zeg ik en ergens boeit het me niet. Ik bedoel natuurlijk het is heftig, maar mijn grootste zorg is weg. Hafsa gaat me niet meer lastig vallen, ze heeft haar wraak gehad. Nu heb ik niemand meer die achter me aan kan zitten. Me ouders, broer, Zayn en Hafsa zijn allemaal bij de politie. Ik denk niet dat Hafsa is gevlucht.