မြူခိုးရယ်....ဝေ

"မြူခိုးရယ်....ဝေ" အပိုင်း (၃)

(၃)

ညအမှောင်ထုကကြီးစိုးလာခဲ့သည်။ ဖွင့်ထားသည့်တံခါးများကိုပိတ်၊ မီးကိုပိတ်၊ ဘုရားရှိခိုးရင်း အိပ်ရန် ကြံရွယ်သည်။ ပင်ပန်းနေပြီမို့ ကျွန်တော်အိပ်သင့်ပြီလေ။ အပြင်ဖက်ဆီမှ ရရှိသော နီယွန်မီးမှိန်မှိန်က လွဲ၍ ကျွန်တော့်အခန်းတစ်ခန်းလုံးအမှောင်အတိဖြစ်သွားခဲ့သည်။ ထို့နောက်ကျွန်တော်အိပ်ပျော် သွားခဲ့ လေသည်။ တံခါးခေါက်သံကြားရသည်အထိပေါ့။ ည သုံးနာရီလောက်တော့ရှိလောက်ပြီ။ တံခါး ခေါက်သံကြောင့် လန့်နိုးလာသည်။ သို့သော်လည်း တံခါးသွားဖွင့်ရန်တော့ မထမိသေး။

အကြောဆန့်ရင်းထထိုင်လိုက်ကာစဉ်းစားမိလေသည်။ ကျွန်တော့ကိုလာနှိုးမည့်သူမည်သူရှိပါမည်လဲ။ ရုံး အဆောင်လာနေသည့် အခြားနိုင်ငံခြားသားများနှင့်လည်း သိပ်အဆက်အဆံမရှိ။ ညဉ့်တော်တော်နက်နေ ပြီမို့ အပြင်ကိုသွားရန်ခေါ်မည့်တစ်ယောက်ယောက်လည်းမဖြစ်နိုင်။ အကူအညီတစ်ခုခုလိုအပ်၍များလာ ခဲ့လေသလားဟုတွေးနေစဉ်တွင် ထိုအသံကြားခဲ့လေသည်။

"ဇော်ထင်"

အသံသြသြကြီးက တံခါးကိုဖောက်ထွက်ကာ ဗြုန်းခနဲ ကျွန်တော့်ကိုယ်ပေါ်ကိုရောက်လာလေသည်။ တံ ခါးသွားဖွင့်ရန်လည်းမလို ကုတင်ပေါ်ကဆင်းရန်လည်းမလိုခဲ့။ သူ၏ အလျင်က လျှပ်စီးလက်သကဲ့သို့ ဖျတ်ခနဲအတွင်း ဖြစ်ပျက်သွားခြင်းပင်။

"ဇင်လင်းမောင်"

သူ့နာမည်ကိုရေရွတ်ချိန်မှာ သူက ကျွန်တော့လည်ပင်းကိုညှစ်လိုက်ပြီ။ ကျွန်တော်ရုန်းသည်။ အားကုန် ရှိသမျှရုန်းသော်လည်း သူ့လက်များက ထင်မှတ်မထားလောက်အောင်သန်မာနေလေသည်။ နောက်ဆုံး လည်ပင်းအစ်ပြီး အသက်မရှုနိုင်လောက်တော့သည်အထိ၊ သေလုမျှောပါးဖြစ်သွားရသည်အထိပါပဲ။ ကျွန် တော့လည်ပင်းများနာကျင်လာသည်။ အစ်ရုံတင်မကဘဲ အသက်ရှု၍မရတော့လောက်သည်အထိမွမ်း ကြပ်လာကာ ရှိသမျှအားဖြင့် သူ၏သန်မာသောလက်များကိုရုန်းနေရသည်။

ထို့နောက် ကျွန်တော် အိပ်မက်ကနေလန့်နိုးလာသည်။ ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံးချွေးများ ချွဲနစ်၍ နေလေ သည်။ ရေထသောက် ထပ်အိပ်ပြီး မှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားခဲ့၏။ သိပ်မကြာလိုက် အလားတူအိပ်မက်မျိုး ထပ်မက်လေသည်။ ထိုတစ်ခါတော့ ငြိမ်းကောပါလာသည်။