(၁၃)
ငြိမ်းတို့အိမ်က ငြိမ်းကိုအံအားသင့်အောင်လုပ်စေဖို့အတွက်ခွင့်ပြုပြီး တံခါးဖွင့်ပေးခဲ့ပါသည်။ ရန်ကုန်မှာ ခပ်ရှားရှားပန်းတစ်မျိုးလို့ဆိုရမည့် ဆောင်တော်ကူးပန်းကို ကားတစ်စီးနှင့်အပြည့်သယ်လာဖို့ဆိုတာမ လွယ်မှန်းလည်းငြိမ်းတို့အိမ်ကကောင်းကောင်းသဘောပေါက်ပါလိမ့်မည်။
"Surprise လုပ်ချင်လို့သူငယ်ချင်းတွေပေါင်းပြီး နေရာအနှံ့လိုက်ရှာတာ"
ငြိမ်း၏သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ကတော့ ငြိမ်းတို့အိမ်ကိုပြောပြထားနှင့်ပြီးသားမို့ ကျွန်တော့်အတွက်သိပ် မခက်ခဲတော့။ ခေါ်လာသော အကူကောင်လေးနှစ်ယောက်ကိုဆောင်တော်ကူးပန်းများဘယ်နေရာမှာ ထားမလဲဆိုတာရှင်းပြရသည်။ ငြိမ်း၏အခန်းထဲကကုတင်ပေါ်မှာဖြန့်ကြဲချထားလိုက်ပြီး ဘေးပတ်ပတ် လည်မှာတော့ အရွက်စိမ်းစိမ်းများကိုသီးသန့်ဖယ်ပြီးအလှဆင်ထားစေသည်။ အခန်းထဲကိုဝင်လာမည့် ငြိမ်း၏ခြေလှမ်းလမ်းကြောင်းအတိုင်းကိုလည်းချခင်းထားစေသည်။ တစ်ခန်းလုံး ထိုပန်းရနံ့သင်းထုံ အီလို့နေလေသည်။ ကျွန်တော်ခင်းထားသော ဆောင်တော်ကူးပန်းလမ်းဆီကိုလျှောက်မည့်သူသည် တိမ် တွေပေါ်မှာလမ်းလျှောက်နေသလိုခံစားရမည်၊ နူးညံ့သည့်ပန်းမွေ့ရာလမ်းပေါ်ညင်သာစွာလျှောက်ခွင့်ရ မည်။ အဲဒီအခွင့်အရေးပိုင်ဆိုင်မည့်သူသည် ငြိမ်းကလွဲရင်ဘယ်သူရှိဦးမှာလဲ။
ဖြူလွလွပန်းများသည် ငြိမ်းလာမည့်လမ်းကြောင်းပေါ်မှာ ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားစွာနင်းခြေခံဖို့အသင့်အနေအ ထားရောက်အောင် နှစ်နာရီလောက်ဖန်တီးလိုက်ရသည်။ ငြိမ်းအဒေါ်တစ်ယောက်က အခန်းမှာ လာ စောင့်ပြီး လုပ်သမျှကိုထိုင်ကြည့်ပေးနေလေသည်။
"ဇင်လင်းမောင်လုပ်ခိုင်းလိုက်တာလား"
ကျွန်တော်တို့ကို ဝန်ဆောင်မှုတစ်ခုခုကဝန်ထမ်းတွေလို့ သူကသတ်မှတ်ထားသလားမပြော တတ်။ ဟိုမေးဒီမေးနှင့်။
"နာမည်တော့ မသိဘူးခင်ဗျ"
"အော် အေးအေး"
YOU ARE READING
မြူခိုးရယ်....ဝေ
Romanceပတ်ဝန်းကျင်ကို မျက်ရည်များကာ ပြီးကြည့်နေရသည့်အခါ အရာရာ ဝိုးတဝါးဖြစ်လို့။ မြူခိုးများပိန်းပိတ်အောင်မှောင်နေသည့်လမ်းတွင် မတ်တပ်ရပ်နေရသလို အရာရာ ဝေဝါးလျှက်။
