မြူခိုးရယ်....ဝေ

"မြူခိုးရယ်.....ဝေ" အပိုင်း (၂၈)

(၂၈)

ဂျာကာတာမှ ရန်ကုန်အပြန်ခရီးတွင် စိတ်ခံစားချက်အသစ်များ၊ အဆင်ပြေပါ့မလားဆိုသည့် စိုးရိမ် စိတ်များနှင့်ထုံမွှန်းလို့နေလေသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားခြင်းကြီးစွာဖြင့် ဂျက်စီကာ၏ လက်ကိုတင်းတင်း ကြီးဆုပ် ကိုင်ထားမိသည်။ ကျွန်တော် ထိုမျှလောက် သွေးပျက်နေလိမ့်မည်ဟု ချစ်သူကလည်းထင်ထား ပုံမရပါ။ တစ်ခါမျှမရောက်ဖူးသည့် သူစိမ်းနိုင်ငံကို ကြောက်ရွံ့နေသည့်ချစ်သူနှင့်အတူလိုက်ရသည့်ခံစား ချက်ကိုတွေးကာ သနားမိပြန်သည်။ သို့သော်လည်း ကိုယ့်ဝမ်းနာကိုယ်သာသိနေသည် မဟုတ်ပါလား။

"ကိုယ်အရမ်း စိတ်လှုပ်ရှားနေတယ် ဂျက်စီကာ"

ဂျာကာတာသည် ရန်ကုန်ထက် နာရီဝက်ပိုစောပါသည်။ မလေးရှားနိုင်ငံကွမ်လာလမ်ပူလေဆိပ်ကိုအရင် လာပြီးမှ ရန်ကုန်ကိုတစ်ဆင့်လာရခြင်းပင်။ ကွမ်လာလမ်ပူလေဆိပ်မှာတုန်းက အဲဒီလောက်ထိခံစားမှု မပြင်းထန်ခဲ့။ ရန်ကုန်ကိုလာသည့် လေယာဉ်ပေါ်တွင် ကျွန်တော့်စိတ်လှုပ်ရှားမှုကပိုဆိုးလာသည်။ သူ့ပခုံး ပေါ်ကို ကျွန်တော့်ခေါင်းလေးတင်ထားမိသည်။ လေယာဉ်မူးလို့လားဆိုသည့်ပုံစံနှင့် ကွက်ကြည့် ကွက်ကြည့် လုပ်နေကြသော်လည်း ဂရုမစိုက်နိုင်တော့။

"ဘာကိုလဲဇော်ထင်၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ အနားမှာ အိုင်ရှိတယ်လေ"

ချစ်သူလေးကတတ်နိုင်သမျှနှစ်သိမ့်ပေးပါသည်။

တကယ်လို့များ ငြိမ်းတို့နှစ်ယောက်ကိုသတ်သည့်တရားခံသည် ကျွန်တော်မှန်းသာသူသိခဲ့ပါလျှင် အဲဒီလို နှစ်သိမ့်ပါ့မလား။ ရန်ကုန်ကိုပြန်ဖို့ပူဆာပါ့မလား။ သေချာတာကတော့ဂျက်စီကာနှင့်ကျွန်တော်အခုလိုအ ဆင်ပြေမှာမဟုတ်ပါ။ လူသတ်ကောင်ကိုဘယ်သူက ရည်းစားတော်ချင်မှာလဲလေ။ ဂျက်စီကာဟာ အရာရာခွင့်လွှတ်နိုင်တယ်ထားဦး။ ကျွန်တော့်ကို ချစ်သူအဖြစ်ထားဖို့ လိပ်ပြာသန့်ပါ့မလားဆိုသည့်အ တွေးကလည်းရောက်လာတော့ လက်ရှိအခြေအနေဟာအကောင်းဆုံးပဲလို့မှတ်ယူလိုက်မိသည်။

လေယာဉ်သံကြီးကဆူညံလေလေ ကျွန်တော်စိတ်တွေတဝုန်းဝုန်းဖြစ်လေလေပါပဲ။ ရန်ကုန်ကိုအမြန် ရောက်ချင်နေတာလား၊ ဂျာကာတာဆီကိုပဲပြန်လှည့်ထွက်သွားချင်တာလားဝေခွဲမရတော့။ တိမ်တွေ နဲ့အတူ လွှင့်မျောသွားချင်လိုက်တာ။ လေယာဉ်ပြတင်းပေါက်ကနေတစ်ဆင့်မြင်ရသည့် တိမ်တွေအဆုပ် လိုက်အဆုပ်လိုက်က ကျွန်တော့်ကိုပေါ့ပါးမျောပါချင်စိတ်တွေပေးနေလေသည်။