မြူခိုးရယ်....ဝေ

"မြူခိုးရယ်...ဝေ" အပိုင်း (၆)

(၆)

လှည်းတန်း၏မနက်ခင်းအသစ်က ပုံမှန်ထက်ထူးခြားမနေခဲ့ပါ။ တံခါးဖွင့်လိုက်သည်နှင့်လမ်းသွားလမ်း လာများပျားပန်းခတ်လှုပ်ရှားနေသည်ကိုမြင်ရမည်။ အစဉ်အလာကြီးမားသော လှည်းတန်းမီးပွိုင့်တွင် ကားများတန်းစီနေသည်ကိုမြင်ရမည်။ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ဆီကို ဒီပလိုမာတန်းများလာတက်ကြသော ကျောင်းသူ ကျောင်းသားများ အပြေးအလွှားအချိန်လုသွားနေသည်ကိုမြင်ရမည်။ ကျီးကန်းတစ်ချို့ အမှိုက်ပုံနားတွင် ရစ်သီရစ်သီလုပ်နေသည်ကိုလည်းတွေ့ရမည်။ ထိုမနက်ခင်းများကို ကျွန်တော်ဖြတ် သန်းလာသည်မှာအချိန် တော်တော်ကြာပြီလေ။ ဒီနေ့ကတော့ ဆောင်တော်ကူး ဆိုင်ရှိရာဆီကိုကြည့် ဖြစ်သည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်း မို့ သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရ။ ဆိုင်မဖွင့်သေးတာတော့ သေချာသည်။ ဆိုင်တံခါးပိတ် ထားတာကိုတော့ ကျွန်တော် မြင်နေရသည်။

ထူးမခြားနားမနက်ခင်းမှာပဲ ငြိမ်းရောက်လာခဲ့ပါသည်။ ထိုအရာသည် မထူးခြားအဖြစ်အပျက်များကို အထူး ခြားဆုံးဖြစ်အောင်ဆောင်ကျဉ်းပေးသောအရာပင်မဟုတ်ပါလား။ မနေ့ညက အမှတ်မထင်တွေ့ရှိခဲ့ သော ကောင်မလေးတစ်ယောက်။ ကျွန်တော်နှင့်ဘယ်တုန်းကမှမသိခဲ့ဖူးသည့် ကောင်မလေးတစ် ယောက် အခု လို အိမ်ပေါ်အထိရောက်လာခြင်းသည် ကျွန်တော့်မျက်နှာပေါ်က ဒဏ်ရာများကြောင့်ဆို သည်ကိုပြောစရာ မလိုတော့ပြီ။ ဆွဲဆောင်အားကောင်းလှသောမိန်းကလေးတစ်ယောက် အိမ်ပေါ်အထိ ရောက်လာသည့် အကြောင်းပြချက်ကဒဏ်ရာများဖြစ်ပါက နေ့တိုင်းသာ ဒဏ်ရာရချင်သည့် စိတ်ဖြစ်မိ လေသည်။

"ဟာ"

တံခါးဖွင့်လိုက်တော့ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သည်အထိအံအားသင့်သွားမိလေသည်။ ငြိမ်းနှင့်အတူ အခြား အမျိုးသမီးငယ်တစ်ယောက်ပါတွေ့ရလေသည်။

"ငြိမ်း"

သူ့နာမည်ကို ကျွန်တော်ဘယ်မေ့လို့ရပါ့မလဲ။ မှတ်မှတ်ထင်ထင်အဖြစ်အပျက်ကို လောလောလတ် လတ်ဖြစ်ထားတာပဲလေ။ အပြုံးပန်းတစ်ပွင့်ကို ကျွန်တော်ရလေသည်။ အဲဒီနောက်တော့ ကျွန်တော့် မျက်နှာပေါ်က ဒဏ်ရာများကိုသူမျက်လုံးကစားပြီးကြည့်သည်။ စိုးရိမ်သည့်အမူအရာကို ကျွန်တော်မြင် နေရ၏။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့ဂရုစိုက်မှုကို ကျွန်တော်ခံရပြီလေ။ မသိစိတ်က အကျေနပ်ကြီးကျေနပ်နေ မိသည်။ သိစိတ်ထဲတွင်တော့ ဒီကောင်မလေးမှာပိုင်ရှင်ရှိနေတာပါလား၊ ငါနဲ့မဆိုင်ဘူးလေ ဆိုတာကြီး ကိုတွေးနေမိလေသည်။