မြူခိုးရယ်....ဝေ

"မြူခိုးရယ်.....ဝေ" အပိုင်း (၂၅)

(၂၅)

ဂျက်စီကာနှင့်အတူ အလုပ်ပြန်လာသည့်တစ်နေ့တွင်တော့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲကမထင်မရှားအရာ တစ်ခုထင် ထင်ရှားရှားဖြစ်အောင်တွန်းပို့စေသည့် မျက်မြင်သက်သေတစ်ခုတွေ့ရှိခဲ့လေသည်။ ငြိမ်း အကြောင်း တစ်ခုခုဖြစ်လို့ ဂျက်စီကာကဖျောင်းဖျနှစ်သိမ့်ပေးတိုင်းမှာ ကျွန်တော်အသားကျခဲ့သလို နှစ်ရက်သုံး ရက်လောက်တော့ အိပ်မက်ဆိုးမမက်တော့ပါ။ ဂျက်စီကာဟာ ငြိမ်းနေရာကိုတစ်သွေ မသိမ်းအစားထိုး ပေးသည့်ချစ်သူတစ်ယောက်ဖြစ်သလို ကျွန်တော်လိုချင်လွန်းသောအကြင်နာကို ဗုံးဗလ အောပေးနိုင်သည့်သူတစ် ယောက်လည်းဖြစ်ခဲ့၏။ ဒါတင်ဘယ်ကဦးမလဲ။ ကျွန်တော့်ခြောက်ခြားမှုများ ကိုပကတိပြေပျောက်စေ နိုင်သည့် မေတ္တာရေစင်တစ်ခွက်ဆိုရင်လည်းမမှားပါ။ အဲဒီတော့ သူ့ကိုကျွ န်တော် သမားရိုးကျအခြေအ နေထက်ချစ်မိတာမဆန်းတော့။

"ကိုယ်တို့ ဒီည အခန်းထဲမှာပဲအေးအေးလူလူသောက်ရင်း စကားပြောကြမလား"

အပြင်သွားဖို့လည်းနေ့တိုင်းကအဆင်မပြေ။ မိုးရွာလိုက်နေပူလိုက်နှင့်ဆိုတော့ အလုပ်ကပြန်လျှင်အခန်း ထဲမှာပဲနေမလားဟုစဉ်းစားမိသည်။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော့်အခန်းထဲမှာပဲဖြတ်သန်းဖို့ သူ့ကိုစကားခေါ်မိ သည်။ ဂျက်စီကာက သဘောတူလက်ခံခဲ့ပါသည်။ အဲဒါကြောင့် အခန်းထဲမှာပဲစားသောက်ဖို့ပြင်ဆင် နေခဲ့သည်။ နှစ်ယောက်သားအလုပ်ရှုပ်နေရင်း ကျွန်တော့်ကုတင်နားကိုဖျတ်ခနဲကြည့်လိုက်စဉ်မှာပဲ အဲဒီအရာကိုတွေ့ခဲ့ပါသည်။

ဓါတ်ပုံတစ်ပုံ။ ကျွန်တော့်ကိုခြိမ်းခြောက်နေသောအရာသည် သာမန်အိပ်မက်ဆိုးမဟုတ်၊ သက်သေပြ စရာ မရှိသည့်ထိတ်လန့်မှုတစ်ခုမဟုတ်တော့ဘူးဆိုတာကို အဲဒီဓါတ်ပုံကသက်သေပြခဲ့လေသည်။ ဇင်လင်းမောင်နှင့်ငြိမ်းတို့၏ဓါတ်ပုံပင်။ ဂျက်စီကာနှင့်အတူ နှစ်ယောက်သားဟိုပြင်ဒီပြင်လုပ်နေရင်း ကုတင်ဘေး ကိုအမှတ်တမဲ့ကြည့်လိုက်သည့်အခိုက်တွင် အဲဒီဓါတ်ပုံကိုမြင်ခဲ့တာပင်။ ပထမတော့ သာမန် ပုံတစ်ပုံလို့ပဲ ထင်ပြီး အနားကိုသွားကြည့်လိုက်တော့မှသူတို့ပုံမှန်းသေချာခဲ့လေ၏။ ကျွန်တော်လည်း ဘယ်တုန်းက မှ မရိုက်ထား၊ ဘယ်သူမှလည်းအခန်းထဲကိုမဝင်ဘဲ အဲဒီဓါတ်ပုံကဘယ်လိုလုပ်ရောက်လာ တာပါလဲဆို ပြီး ဓါတ်ပုံရှိရာ ကုတင်ဘေးကိုသွားအကြည့်မှာတွေ့လိုက်ရတာပင်။