မြူခိုးရယ်....ဝေ

"မြူခိုးရယ်....ဝေ" အပိုင်း (၅)

(၅)

ကမ္ဘာပေါ်တွင် ရန်အဖြစ်ဆုံးသမီးရည်စားဟု ဆိုလာပါက ငြိမ်းတို့အတွဲက ထိပ်ဆုံးကပါလိမ့်မည်။ ခဏ ခဏ လည်းပြတ်ကြသည်။ ခဏခဏလည်းပြန်အဆင်ပြေပြန်သည်။ အဲဒီအချက်တွေကြောင့်ပဲ ငြိမ်းနှင့် ကျွန် တော်ချစ်သူတွေအနေအထားကိုရောက်လာခဲ့တာလို့ဆိုရမည်။ ကျွန်တော်ချစ်ရသောငြိမ်းသည် စတွေ့က တည်းက ချစ်သူရှိနှင့်နေခဲ့ပြီးသားပါ။ ဇင်လင်းမောင်ဟုခေါ်သည့် အင်မတန်အတ္တကြီးသည့် ကောင်နှင့် ချစ်သူဖြစ်နေခဲ့ခြင်းပင်။

အရာရာတိုင်းသည် ကျွန်တော်ကစပြီးဖန်တီးခဲ့သည်တော့မဟုတ်။ ငြိမ်း၏အနေအထား၊ ကျွန်တော့် အပေါ် ယုံကြည်မှုများကို အကြောင်းပြုပြီး ငြိမ်းနှင့်ကျွန်တော် ချစ်သူအဆင့်ကိုရောက်ရှိခဲ့ခြင်းပင်။

"မင်းသွားရဲရင် သွားကြည့် မင်းနဲ့ငါအပြတ်ပဲ"

ငြိမ်း၏ချစ်သူဆိုသည့်ကောင်သည် ငြိမ်းအပေါ်ကိုအမြဲတမ်းထိုကဲ့သို့ ခြိမ်းခြောက်တတ်သည်။ ကျွန်တော် နှင့်စတွေ့ကတည်းကလည်း ထိုအသံကိုကြားခဲ့တာပါ။ ညတော်တော်မှောင်နေပြီ။ ၉ နာရီခွဲလောက်တော့ ရှိပြီပေါ့။ အင်းလျားကန်နားတစ်ဝိုက်မှာ လူတွေစည်ကားလို့နေသော်လည်း ကျွန်တော်လျှောက်လာသည့် လမ်း မှာတော့ လူသူရှင်းလို့နေလေသည်။ အဲဒီမှာပဲ ငြိမ်းတို့ပြသနာတက်နေကြတာပင်။

"ပြတ်လေ ငြိမ်းကဂရုစိုက်ရမှာလား၊ ရှင်က ဘာကောင်မို့လို့လဲ"

"တောက်"

ရှေ့ကလမ်းပိတ်ပြီး အမှောင်ခပ်ကျကျနေရာမှာ ရန်ဖြစ်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်ဆက်လျှောက် ၍အဆင်မပြေ။ သူတို့က လမ်းပိတ်ထားသည်မို့ ရပ်ပြီးကွက်ကြည့် ကွက်ကြည့်သာလုပ်နေမိတော့ သည်။ ဟိုဖက်ကားလမ်းကိုကူးပြီးရှောင်ထွက်သွားဖို့ကလည်းမသွားချင်။ သူတို့ဘာဆက်ဖြစ်မလဲဆိုသည့် စပ်စု ချင်စိတ်ကကြီးစိုးနေမိခဲ့သည်။

"ကောင်းပြီလေ ငါတို့လမ်းခွဲကြတာပေ့ါ"

အဲဒီကောင်က မိန်းကလေး၏ ပြန်အဖြေကိုတောင်မစောင့်တော့ပါ။ တစ်ဖက်ကားလမ်းကိုခပ်သွက် သွက်ပဲကူးသွားကာ အင်းလျားကန်ရှိရာဖက်ဆီကိုတိုးဝင်သွားခဲ့တော့သည်။ မိန်းကလေးကတော့ မိနစ် ပိုင်းလောက်အထိ ငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ်ပြီး မတ်တပ်ရပ်နေဆဲ။ ပြီးတော့မှ ငိုသံခပ်သဲ့သဲ့ထွက်လာ ခဲ့ သည်။