မြူခိုးရယ်....ဝေ

"မြူခိုးရယ်.....ဝေ" အပိုင်း (၁၅)

(၁၅)

ငြိမ်း ကျွန်တော့်ဆီကိုရောက်လာခဲ့ပါသည်။ အဲဒီမနက်က ကြည်သာလည်းရှိနေလေသည်။

"ငြိမ်းရယ်"

ကြည်သာကတော့ ဇင်လင်းမောင်တို့အကြောင်း ငြိမ်းကိုပြောပြနေ၏။ ကျွန်တော့်ကိုလာပြီးလုပ်ကြံသွား သည့်အကြောင်းပေါ့။ ကျွန်တော့်အကြောင်းကိုလည်း ငြိမ်းသိအောင်ပြောပြနေလေသည်။ ဒါတွေကို ငြိမ်း သိပ်စိတ်ဝင်စားလိမ့်မှာမဟုတ်ပါဘူး။

"ဇော်ထင်က စိတ်ရင်းကောင်းတယ်၊ သူများအပေါ်မှာလည်း တော်ရုံဆိုသည်းခံတတ်တယ်ဗျ၊ ဘာလို့ အဲဒီလိုဖြစ်သွားရတာလဲကျွန်တော်မသိတော့ဘူး၊ အဲဒီလောက်ထိတော့မလုပ်သင့်ဘူးထင်တာပဲ"

ညက ကျွန်တော် ဆေးခန်းသွားရသည်။ ဆေးခန်းနှစ်ခုတောင်ရောက်သွားရ၏။ ကြည်သာ၏ အကူအညီမပါဘဲနှင့် ထိုဆေးခန်းများကိုမရောက်နိုင်သည်မှာအသေအချာပင်။ ပထမဆေးခန်းက ဆရာဝန်ကတော့ ကျွန်တော့်ဒဏ်ရာတွေကိုမြင်သည်နှင့် သူမကုပေးနိုင်ကြောင်း ဒါတွေကမှုခင်းတစ်ခု ခုနှင့် ပတ်သတ်လာလျှင် သူ့ဆေးခန်းတာဝန်ဖြစ်ကြောင်း သေချာရှင်းပြသည်။ ကြည်သာက အချင်းချင်း ရန်ဖြစ်လို့ရလာတာဖြစ်ပြီး မှုခင်းနှင့်မပတ်သက်ဘူးဟုရှင်းပြသော်လည်း မရ။ ဆေးရုံ ဒါမှမဟုတ်အခြား ဆေးခန်းကိုသွားလိုက်ပါလို့ပဲ ညွန်တော့သည်။ ဒီတော့လည်း ဒုတိယဆေးခန်းကိုရောက်လာရ တော့၏။

ဆေးရုံသွားရလောက်အောင်လည်း ဒဏ်ရာကမကြီးကျယ်ဘူးလို့ယူဆထားသည်မို့ ဆေးခန်းကြီး ကြီးတစ်ခုဆီကိုပဲ ဦးတည်တော့တာပေါ့။ ဆေးခန်းရောက်တော့ ဆရာဝန်က ကျွန်တော့်ဒဏ်ရာ ဒဏ်ချက်များ ကိုကြည့်ပြီး ပြစ်မှုကောလွတ်ရဲ့လား၊ ဥပဒေနဲ့ကင်းရဲ့လား ဘာညာမေးသည်။ တစ်ခုခုဆို သူ့ဆေးခန်း တာဝန်ကျမှာကိုး။ အားလုံးအဆင်ပြေတယ်၊ စိတ်ချပါလို့ အခါခါအာမခံတော့မှ ဒဏ်ရာများ ကို ကြည့်ပေးခဲ့သည်။

အမှန်ဆို ကြည်သာနှင့် ကျွန်တော်က အတူတူသောက်ရင်း ခံစားချက်တွေရင်ဖွင့်ကြဖို့ စီစဉ်ထားကြ တာလေ။ အခုတော့ ကျွန်တော့်ဒဏ်ရာများကိုဆေးထည့်ရင်းသာအချိန်ကုန်သွားခဲ့ရတော့သည်။ ငြိမ်းပေး သောဒဏ်ရာတွေက အများသားရယ်။ အတွင်းရော အပြင်ရောမို့ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမဆံ့နိုင် အောင်ပါပဲ။ အဲဒီအထဲမှာမှ အတွင်းဒဏ်ရာကပိုခံစားရသည်။