Mardin miydi onları buluşturan yoksa kader mi?
Yerden aldığım taşı hava da sallayıp"Sana bunu ödeteceğim Pis Adam!"dedim bağırarak.
Beni takmayıp arabasına binen ağayla elimdeki büyük taşı attım arabanın arkasına. Anında tuzla buz olan camla birlikt...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❣ KUM TANESİ ❣
Yazardan..
Aşk ve ölüm..
Sevenlerin mağdur kaldığı iki durum buydu. Kimi seveceğimi seçemezdik. Kime yenik düşeceğimizi, kime esir olacağımızı bilemezdik. Hiç ummadığımız anda hiç ummadığımız olaylarla karşı karşıya kalırdık. Bazen hiç beklemediğimiz insanların bize ihanet ettiğini görürdük. Yıkılırdık, yıkılırdık da az da olsa tecrübe ederdik. Aklımız başımıza gelirdi. Daha temkinli yaklaşırdık. Hayat dursada bizim için, devam etmek için bahane arardık. Yaşamak için sebep arardık.
Sonra aşk çıkar ortaya. Sana bazı sebepler verir. Bir insanın varlığıyla huzura erersin. Bir insanın gülümsemesine aşık oldunuz mu hiç? Emir olmuştu. Deniz nasıl onun kokusuna, duruşuna, bakışına vurulduysa emir de öyleydi. Bu ikili en başından beri bir oldular ya. İlk bakışta tutulmadılar mı? Evet! Nasıl tutuldular da birbirlerine.. Nasıl bir oldular..
Şimdi ise ikisi de ayrıydı.
Deniz uzandığı yerden hafif bir iniltiyle doğruldu. Etrafına baktığı sırada lanetler savurdu. Emir'in yanında olmak varken ne hallerdeydi. İçi gidiyordu bu olanlara. Düştüğü durumun rezilliğiyle eziliyordu. Nasıl olur da zilan aptallının planına yenilirdi? En çok da bu zoruna gidiyordu. Bir gün mutluysa aylarca mutsuz oluyordu. Neydi bu karabasan? Nasıl yok olurdu?
"Ah!"dedi.
Ah ki ne ah..!
Annesini çok özlemişti. Aslıyı, elifi, Zehrayı çok özlemişti. Herkese özlemişti. Bu zeminde uzana uzana yatağına bile şükretmişti. Zamanı geri getirebilmeyi çok isterdi. Ama imkansızdı işte. Deniz oturduğu yerde düşüne dururken zilan arabadan indi.
Denizi öldürmek istiyordu. Emir, denizin olmamasına rağmen ona yüz vermiyordu. Deli gibi etrafta onu arıyordu. Onun bu halini gördükçe sinirleri hopluyordu. Emir, roja anaya bile bağırmış, olay çıkarmıştı. Biraz sinirli ve öfkeliydi. Zilan bu durumdan korksa bile devam edecekti. Yarım bıraktığı işi tamamlamak için elinden geleni yapacaktı. Deniz'e karşı öyle bir nefret birikmişti ki içinde şimdi gidip şuracıkta öldürmese iyiydi. Aklı gidiyordu aklı. Deniz'i bulacak diye resmen aklı gidiyordu.
Zilan yıkık binaya girdiği gibi denizi buraya getiren adama döndü.
"Devran."dedi o sert sesiyle.
Allah varya zilan duruşuyla bile korkutuyordu insanları. O yılan bakışlarıyla sokuyordu herkesi. Birde o dili yok mu? Ah düşman başına!
