Mardin miydi onları buluşturan yoksa kader mi?
Yerden aldığım taşı hava da sallayıp"Sana bunu ödeteceğim Pis Adam!"dedim bağırarak.
Beni takmayıp arabasına binen ağayla elimdeki büyük taşı attım arabanın arkasına. Anında tuzla buz olan camla birlikt...
Erken gelen bir bölüm mü? Evet sizin için :) ❣ Sevgili güzel okurlarımmmm ❣ Dehşetül vahşet bir bölüm hazırladım.. Bakalım beğenecek misiniz?
❣İyi okumalar ❣
Şarkıyı açıp okumanızı tavsiye ederim (:
-KUM TANESİ-
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
DENİZ'
Hatırlatma;
"Deniz bilmeyecek anladın mı!? Deniz hamile kalamayacağını bilmeyecek!"
Duyduklarımdan sonra sağır olmak istedim. Nefes alamıyordum. Öyleki etrafı bulanık görüyordum. Ayakta durmakta bile güçlük çekiyordum. Duvara tutunduğum sırada gözümden akan yaşla beraber yere yığıldım. Yanlış duymuş olmalıydım. Bu gerçek olmazdı! Bilincim kapanmadan önce gördüğüm tek şey emir'in endişe dolu yüzüydü.
'............ 💋............'
Göz yaşlarım yüzümden boynuma doğru uzun bir yol çizdi. Bağrıma taş oturmuş gibi içim içim ağladım. Nefessiz kalır gibi olunca ağzımı araladım. Boş yolda yorgun bedenimle beraber ilerledim. Nereye, kime gittiğimin bir önemi yoktu. Çünkü bende bilmiyordum. Canım çok yanıyordu. Dünyam başıma yıkılmıştı. Büyük bir kaya düşmüştü üstüme. Beni tam anlamıyla bir enkaz haline getirmişti. Kim mi?
Zilan!
İçim öylesine çok yanıyordu ki.. Feryat etmek istedim. Gözümden usul usul akan göz yaşlarım bana daha da zorluk çıkarıyor gibiydi. Buğulu gözlerle karşıya bakıyordum. Bir şey göremediğim ise aşikardı. Emir'in sözleri beynimin içinde adeta fink atıyordu. Koca bir yalanın içinde olmak..ah çok iğrençti. Bedenimi delip geçti, iç çekişlerim. Bu yangın beni öldürüyordu. Yavaş yavaş..
Üstümde hastane kıyafeti vardı. Saçım dağınık bir şekilde omuzlarımdan aşağı doğru dökülüyordu. Dudaklarım kuruluğundan çatlamıştı. Kalbim ise tam anlamıyla paramparçaydı. Boynum bükük bir şekilde ayağımda hastane terlikleriyle beraber hiç bilmediğim yollarda yürüyordum. Öyle çok insan da yoktu etrafımda. Olan kişiler de bana deli gözüyle bakıyordu. İçim buruktu.
Çocuğum asla olmayacaktı!
Böyle bir gerçekle yüzleşmek o kadar berbattı ki..Ben eksiktim.bir yanım eksikti. Artık herşey şimdi şimdi yerine oturuyordu. Emir'in doktora saldırması..benim laflarımdan kaçması..çocuk meselesinden uzak durması...
