Mardin miydi onları buluşturan yoksa kader mi?
Yerden aldığım taşı hava da sallayıp"Sana bunu ödeteceğim Pis Adam!"dedim bağırarak.
Beni takmayıp arabasına binen ağayla elimdeki büyük taşı attım arabanın arkasına. Anında tuzla buz olan camla birlikt...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Öncelikle herkese seellaaam ❣
Yine güzel mi güzel bölümlerden biriyle sizlerleyim ❣ Umarım okurken keyif alırsınız.. ❣ İyi okumalar ❣
- KUM TANESİ -
Yazardan...
Aşk ve ölüm.. işte bu ikilinin arasında sıkışan, çaresizliğin vermiş olduğu durumla ağlıyordu. Aşk öyle güçlü bir duyguydu ki insana yaşadığını hissettiriyordu. Ve ölüm öyle bir şeydi ki..İnsana hayatı sorgulatıyordu. Çaresizliğin en ücra hissiyle yanıp kül oluyordu. Bir parçan eksik bir şekilde hayata tutunmaya çalışırsın. Zordu,çok zordu.
Emir hastaneyi estire estire gezdi. İçi yanıyordu. Denizi öyle gördüğü o an ölmek istemişti. Onun yerinde o olsun istemişti. Onun tek bir göz yaşı için ölmek istedi. Kalbi bu acıya dayanamıyordu. Boşlukta salınıyormuş gibi hissediyordu. Ne ara bu kadar denize bağımlı olmuştu? O da bilmiyordu. Onsuzluğun bu kadar kötü olacağını hiç düşünmemişti. Bu yüzden korkmuştu. Canım dediği insan şuanda ameliyat masasında can çekişiyordu. Lanet etti. Binlerce kez lanet etti. Yoğun bakımının önünde derbeder bir şekilde durmuş, gözünü bir saniye bile ayıramıyordu. Deniz onu bırakmazdı. Onu burada tek başına bırakmazdı. Daha yaşayacakları çok şey vardı. Deniz'in hayalleri vardı. Emir'in hayalleri vardı. Beraber çok mutlu olacakları. Hemde çok..! Kimsenin onları rahatsız edemeyeceği bir şehre gideceklerdi. Bir daha denizi tehlike altında bırakmayacaktı. Onu buradaki yamyamlara yem etmeyecekti.
Yoğun bakımından çıkan hemşireyle yerinden doğruldu emir. Hemşire kendisine bir şey demeden koşarak gitti. Emir elini kalbine götürdü. Kalbi sıkışıyordu. Denize bir şey mi olacaktı?
Emir'in başından aşağı kaynar sular döküldü. Tüm kanı çekildi sanki. Herşeyi yakıp yıkmak istedi. Hayır hayır onu kaybetmeyecekti! Deniz onu bırakmayacaktı.
"HAYIR!!!"diye gür bir sesle bağırdı. Başka bir şey çıkamıyordu ağzından. Dili tutulmuştu sanki. İsyan etmek istedi. Ama kalbi sıkışmış, dili tutulmuştu.
Deniz'in annesi içli içli ağlarken emir boğulduğunu hissetti. Sanki denizle beraber kendini de kaybediyor gibiydi. Herşeyi kontrol edebilirdi ama ya ölümü? Hemşire tekrardan içeri girince açılan kapıdan denize baktı. O kablolar arasında nasıl da yaşam mücadelesi veriyordu.
"Bize geri dön.."diye fısıldadı.
Hemen ardından kapılar kapandı. Öfkeliydi emir. Çok öfkeliydi. Bu öfkesini hemen gidip çıkarmalıydı. Arkasını döndüğü gibi bağırdı.
