Mardin miydi onları buluşturan yoksa kader mi?
Yerden aldığım taşı hava da sallayıp"Sana bunu ödeteceğim Pis Adam!"dedim bağırarak.
Beni takmayıp arabasına binen ağayla elimdeki büyük taşı attım arabanın arkasına. Anında tuzla buz olan camla birlikt...
Upuzun bir bölümle herkese merhaba. Sonunu lütfen İyi okuyun. Yorumlarınızı eksik etmeyin 😘😘
İyi okumalar kuzular 😘
KUM TANESİ, saygıyla sunar~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
EMİR&DENİZ 'MEHDİZADE'
Bir KUM TANESİ'nin sırrını çözmeyi başarsaydık, bütün dünyanın sırrını çözmüş Olurduk.
-KUM TANESİ-
Deniz'
Bir anda emir'in gülen yüzü soldu. Kolları öfkeyle indiği sırada bende merakla olduğum yerde durdum. Neydi onu bu kadar sinir eden? Arkamı dönüp onun baktığı yere baktım. Şaşkınlıkla olduğum yerde kalakaldım.
Onun burada ne işi vardı?
'...............&...............'
Kim demişti imkansızlıklar bir gün gerçek olmayacak diye? Hayır oluyordu. Bütün imkansızlıkların aslında o kadar da imkansız olmadığını başardığın zaman anlıyordun. Ben ve emir bunu başarmıştık. Sonuna kadar savaşmış, herşeyin üstesinden gelmiştik. Karşımıza çıkan herkesin de hakkından gelmesini bilmiştik. Tıpkı roja hanımı da alt ettiğimiz gibi.
Ayakta öylece durmuş direkt olarak emir'e bakıyordu. Emir'in sinirlenmesinin sebebini işte şimdi daha iyi anlamıştım. Roja hanım kınamıza gelmişti. Böyle bir günü bozmaya mı gelmişti? Buna asla izin vermeyecektim. Öyle bir niyeti varsa eğer hemen bunu unutmalıydı. Çünkü bu saatten sonra kimse bize engel olamazdı. Buna izin vermeyecektim.
Emir'in koluna dokunup, sakin olması adına yüzüne baktım. "Lütfen sakin ol."
Oyun alanından uzaklaşıp kenara çekildik. Bize doğru gelen roja hanıma odaklandık. Kızlar da uzaktan bizi izliyordu. Aslı pençelerini hazır da tutmuş, saldırmak için onay bekliyordu. Onun bu haline her ne kadar gülmek istesem bile bunu sonraya sakladım. Benim deli dostum işte. Tam karşımızda duran roja hanımla göz göze geldim. Siyah sürme sürmüş, yine yöresel kıyafetiyle karşımdaydı. O altın kolye ve bilezikleri resmen parlıyordu.
"Beni bağışlamışsın?"dedi.
"Bence akıllandınız artık, değil mi?"
Kafasını salladığı sırada emir'e döndü. "Hata ettim ama bilki senin için oğlum."
Emir kaşlarını çatmış, roja hanıma bakıyordu. Tek ses bile çıkarmadan onu dinliyordu. "Beni affedin. Büyük hata ettim. Gerçeği göremedim.."
Pişmanlığı buradan bile belliydi. Canı çok yanıyordu. Emir'in ona roja ana değilde roja xanım demesi canını çok yakıyordu. Çünkü emir'e çok bağlı bir kadındı. Onu kendi çocuğu gibi görüyordu. Torunu için en iyisinin olmasını istiyordu. Evet hata yapmıştı ama hatasının farkına varması bile büyük bir gelişmeydi. Emir ona böyle sert baktığına göre hala çok sinirli ve öfkeliydi.
