Beautiful Lie with Scars ✔

SIMULA

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living dead or actual events is purely coincidental.

Do not distribute, publish, transmit, modify, display or create derivative works from or exploit the contents of this story in any way. Please obtain permission.

Plagiarism is a crime. Don't steal my works. I didn't copy any works from other authors, so please don't compare my works with them. :) Respect.

This is the second installation of Love in Waves Series.

Don't forget to vote and comment, highly appreciated.

Note: This story is unedited, expect typographical errors, grammatical errors, wrong spellings. This is the raw version. If you're looking for a perfect story and a hard-one then don't continue reading this. Thanks.
----
Warning: This may include adult scenes. Please, read at your own risk.
----

--- S I M U L A ---

"Have you been lying to me this whole time?" He said, looking at me in so much abhorrence.

Paulit-ulit kong iniling ang ulo.

Ramdam ko sa bawat titig at sumbat niya sa'kin ang pagkamuhi niya sa akin. Ang papalubog na araw at ang malakas na hangin ay hindi naging sagabal sa aming dalawa.

His jaw clenched, fist tightened.

"Please, let me explain everything..." Nabasag ang boses ko. I tried to reach his hand but he refused.

He looked at me will a full of shame and hatred. He looks different.

"Fuck it! Sa anim na buwan na tumira ako rito puro kasinungalingan lang pala ang lahat!" He gritted his teeth, furrowing his eyebrows. "Ginawa niyo akong tanga!" sinipa nito ang buhangin at tumalikod sa'kin.

Mabigat ang bawat paghinga niya.

I felt so weak and numb. Kasalanan ko naman kung bakit hindi ko sinabi ang lahat sa kanya. Pawang mga kasinungalingan lang ang nasambit ng aking bibig.

I did not regret it because I know I'll be happy feeling loved by someone. I want a partner who will be on my side, to grow and support each other decisions.

Pero iba pa rin talaga kapag nalaman na ang katotohanan.

Tama nga ang kasabihan na 'walang lihim na hindi nabubunyag'

Lumapit ako at niyakap siya mula likod. "JunJu-"

Hinawakan niya ang magkabilang braso ko at marahas na inilayo ako sa kanya. Natulak niya pa nga ako pero napanatili ko ang balanse ko.

He pointed at me. "Don't call me in that fucking name!"

Humarap siya sa'kin at napasabunot sa kanyang buhok dahil sa galit.

"Hindi ako 'yan! Huwag niyo akong tawagin sa pangalan na 'yan dahil hindi ako si JunJun!" he shouted in anger. 

Alam ko pero nakasanayan ko lang na tawagin kang JunJun dahil ang pangalan na 'yun ay nakatatak na sa puso't-isipan ko, ang pangalan na 'yon ang minahal ko.

Pero tanggap ko naman kung sino ka sa likod ng pangalan na 'yan. 

Anim na buwan kang nagtago sa pangalan na 'yon. Ako ang nagbigay sa'yo dahil alam kong magkakaroon ka ng parte sa buhay ko, sa puso ko. 

Forgive me, Lucas. 

My lips trembled. "S-Sorry...Nagawa ko lang 'yon dahil mahal kita. Mahal na mahal kita." I sobbed. Naiyuko ko ang ulo at tinakpan ang bibig. 

He scoffed and seconds later he started laughing like he wouldn't believe what I said to him. Iniling niya ang ulo at matalim akong tiningnan habang umiigting ang kaniyang panga.

"Mahal? Kung talagang mahal mo ako, Belle. Hindi ka magsisinungaling sa'kin. Sinabi mo na dapat nung una pa lang. Alam mo ba na para akong pusang naglilibot sa malaking kalsada? Hindi ko alam kung saang lugar ako napadpad? Sino ang mga taong nakakasalubong at nakakasama ko? Ano ako? Fuck!" 

Nabasag din ang boses nito.

Humagulgol ako at sinubukan  lumapit sa kanya pero humakbang siya paatras. Itinaas ang kanang kamay senyales na tumigil ako sa paghakbang.

I want to hug you.

I want to wipe your tears.

Huwag mo akong iwan.

I'm sorry, please.

"God, I don't know what to do..." he mumbled. He ran his fingers through his hair and sobbed. Ngayon ko pa lang siya nakitang umiyak at sobrang sakit kasi ako yung rason sa pag-iyak niya.

"L-Lucas, pakinggan mo ako..." I pleaded. I hold his hand tightly. "Hindi ko ginusto na mag-sinungaling sa'yo dahil alam kong darating ang panahon na malalaman mo ang lahat. Nagawa ko lang 'yon dahil gusto kitang protektahan. I love you, Lucas...please, believe me." my voice cracked, again.

Buhos na buhos ang mga luha ko maging sa kanya ay tuloy din ang paglandas ng mga ito sa mga mata niya.

"Protektahan?" he belittled.

I nod my head.

"Kaya kong lumaban, Belle. Kayang-kaya depensahan ang sarili sa kahit kanino. Naging mahina lang ako noon dahil malakas sila. Kaya ko naman talaga silang labanan pero ngayon natuto na ako." bumitaw siya sa pagkakahawak ko.

"Lucas, sorry..." hagulgol ko.

Kailangan kita. Kailangan kita ngayon.

"Na hindi lahat kailangan ipaglalaban ko, lalo ka na." he said.

Natakpan ko ang bibig ko dahil sa sakit na sinabi niya. I deserved that kind of words but please, don't leave me behind, Lucas.

A strong breeze of wind comes letting my hair get messed because of it. Para akong estatwa sa harapan niya. Hindi ko na magalaw ang katawan ko at kaunti na lang ay susuko na ang mga binti ko dahil sa panginginig.
Hanggang sa dahan-dahan siyang umatras. Matalim pa rin ang titig niya sa'kin. Doon na ako nakaramdam ng kakaiba na ayokong mangyari.

This is my nightmare and it becomes real.

"H-Huwag mo akong i-iwan..." I sobbed. "Sorry, patawarin mo ako. Babawi ako. Okay lang sa'kin na pahirapan o saktan mo ako pero huwag mo lang akong iwan, please. Huwag ngayon." saad ko.

Hindi ko kaya.

Mapait siyang ngumiti.

"Hindi naman kita dapat iiwan eh pero binigyan mo ako ng dahilan para iwan ka, Belle. Hahanapin ko ang tunay na landas ko, hindi dito. At kung magkikita man tayo muli balang araw, sisiguraduhin ko na hindi mo ako makikilala bilang JunJun. I'll let you see my true self."

No...

"Please, stay." Nagmamakaawa ako.

Tumalikod siya at naglakad palayo. I want to shout. I want to call his name to stop him but there's no sound coming out from my mouth. I'm still looking at his figure na palayo nang palayo sa'kin.

Kailangan ka namin.

I can't take it anymore. 

Tiningnan ko muli si Lucas pero sumakay ito sa isang magarang kotse at pumasok sa loob. Kahit ni isang lingon ay hindi niya ako napagbigyan.

Bigla akong napahawak sa tiyan ko. Gano'n na lamang ang paglaki ng mga mata ko dahil sa nakitang dugo na umaagos paibaba sa aking hita.

Mariin akong napapikit sa sakit.

Tuluyan na akong napahiga at tulalang tiningnan ang mga alon na pumupunta sa direksyon ko. 

I need you because I'm pregnant, Lucas...